Laat me zelf beslissen

hoofdstuk 2

'hier woon ik.' zeg ik. 'ik woon samen met vrienden. Dus niet schrikken. Het zijn echt gekken.' Ik ben anders bang dat ze denkt dat ik homo ofzo ben. Misschijn ben ik dat ook? maar dan weet ik het nog niet.

Ze knikt als tegen dat ze het begrijpt.

Ik doe de deur open. Ik maak een gebaar dat zij eerst mag. Ze loop naar binnen en kijk rond. In de rommelige hal. Misschijn moeten we het een keer opruimen?? Heel misschijn?? Héél misschijn??

Ik zie dat ze echt alles in zich op neemt van de lampen tot aan de paraplu. Heel grappig om te zien dat ze hier helemaal haar ogen uit kijkt.

'ik weet het. ik heb nog niet opgeruimd. Ik hoop dat je het niet erg vind.' Zegt ik beschamend.

Ze grinnik en schudt haar hooft.

'jongens ik ben thuis.' Roep ik door het huis. Dit doen wij altijd. Ik hoor wat hoi geroepen terug.

'kom veder.'

Ik doet de deur open.

Ik loop naar binnen en ik tref 3 blonde jongens op de bank aan. Ze zitten helemaal onderuit gezakt. Ze kijken op en zien haar. snel gaan ze rechtop zitten.

Ze begint te lachen. En dat klinkt zooo schatig.

Ik doe in eens mijn armen om haar heen.

Ik weet niet waarom, ik dat deed?

Zo meteen vind ze het niet leuk!

En ja ik voel dat ze helemaal verstijft staat en ze is opgehouden met lachen.

'rustig maar ik ben het. Ik vond het net zo leuk toen je lachte.' Zeg ik achter haar.

Langzaam maakt zich los uit mijn greep.

'sorry, gast ze wijst je af.' Zegt James met nep medelijden.

'goed geprobeerd Bradley.' Zegt Connor en hij met een grijns.

Heel leuk jongens. Sarcasme hoor je het?? Nee je hoort het niet. Je leest het -_-

Maar misschijn ben ik inderdaad afgewezen. Omdat ze de anderen ziet.

Ze begint te lachen. Tot mijn verbazing.

'wat is er heb je hem niet afgewezen?' vraagt James verbaast 'als ik jou was zal ik dat wel doen. Hij slaapt nog met een knuffel.'

En bedankt nu weet zij het ook,

'nee, ik lachte, omdat ik nu zijn naam weet.' Zegt ze nog na lachend.

Nu kijkt iedereen naar me alsof ik probeer te eenwieleren en jongleren tegelijk in een ballet pak. Zie je het al voor je? nou ikke wel.

'sorry, dat was ik vergeten te zeggen.' Zeg ik beschaamt.

'nou wij zullen wel effe zeggen hoe wij heten. Nou ik heet James.' Zegt James.

'ik heet Connor.' Zegt Connor.

'en ik heet Tristan.' Zegt Tristan.

'nu moet jij nog zeggen hoe je heet.' Zeg ik.

Ik ben echt benieuwd hoe ze heet. Haar naam is waarschijnlijk even mooi als zij zelf.

'jij bent echt erg he. Je neemt een mooi meisje onder de modder en helemaal nat mee naar ONS huis. En je weet niet eens hoe ze heet.' Zegt Tristan afkeurend.

'nou dan heb je een probleem.' Zegt ze blij.

'hoezo als jij niet zegt hoe je heet zetten we je weer buiten.' Zegt James.

Dat was niet een slimmen zet.

Je ziet aan haar dat ze schrikt. Ze kijkt heel bang.

Snel ga ik voor haar staan.

'heey je hoeft echt niet weer naar buiten voor de bui is opgehouden. Die jongens moeten hun bek maar houden.' zeg ik. Ik pak haar kin en til het omhoog. Zo dat ze verplicht is om naar mij te kijken. Ik kijk in haar mooie moeras groenen ogen. 'doe nou niet weer huilen. Als je lacht ben je veel mooier.' Het laatste fluister ik zo dat de jongens het niet horen.

En ik meende dit écht. Ik zei het niet alleen om haar op te vrolijken.

'sorry, ik wist niet dat het je zo zwaar lach.' Zegt James verontschuldig.

'maakt niet uit jij kan er niks aan doen.' Zegt ze met een waterige glimlach.

'als ik vragen mag hoe heet je. als je het niet wilt zeggen dan is het goed hoor.' Zegt Tristan. Hij vraagt het heel voorzichtig.

'ik wil het wel zeggen.' Zegt ze met een snik. 'maar kan ik niet.'

'hoezo niet?' vraag ik.

'ik weet mijn naam niet.' Zegt ze zacht.net hart genoeg dat ik het hoor. Ik trek haar in een knuffel.

'maar hoe moeten je dan noemen?' vraag ik zacht. Zo dat de jongens het niet horen.

'mijn moeders en in het weeshuis noemde me April.' Zegt April dus, heel zacht tegen mij.

Moeders?? Ach wat maakt het uit?

'oké dan noemen jou April. Vind jij dat doet?' fluister ik in haar oor.

Ze knik.

'jongens noem haar maar April.' Zeg ik ter wel ik April los laat.

'kom.' Ik pak haar hand en trek haar mee naar de trap. Ik loop naar boven.

'Hier is de douche en een handdoek. Zal ik effe kleren pakken voor jou?' ze knikt.

Ik loop weg.

Ik loop naar mijn kamer en meteen naar de inloop kast.

Ik zie dat er nodig de kleren moeten gewassen worden.

Ik pak een T-shirt uit de kast. Hij zal wel te groot zijn maar dat maakt niet uit want, ik heb toch geen broek die ze aan kan doen. Zal ik nog naar de jongens kast lopen voor een broek?

Oké snel dan.

En ja hoor, ook geen broek.

Er moet echt nodig gewassen worden.

Het T-shirt komt waarschijnlijk nog over haar kont heen.

Ik kan ook geen meisjes kleren pakken, want die hebben we niet. Best logisch of niet?

'hier dit zijn kleren van mij. Dus waarschijnlijk veel te groot. Wij hebben geen meisjes kleren. Sorry.' Zeg ik beschaamd als ik de badkamer inloop. 'en ik kon geen broek vinden ook niet bij de jongens we moeten onze was nog doen.'

'maakt niet uit die T-shirt zal wel groot genoeg zijn. Zal ik zo meteen jullie was doen?' vraagt ze.

'nee, dat moet jij niet doen.' Zeg ik lachend. Dat zal raar zijn als ik haar was ons was zou laten doen. Toch??

'jawel ik wil wat doen. Als ik jou niet tegen was gekomen was ik nog steeds buiten. Ik wil wat terug doen.' Zegt ze zelfverzekerd.

'oké je moet het zelf weten. Het is een rot taak.' Zeg ik nog om haar van gedachten te veranderen.

'dat weet ik. Maar ik ga dat doen.' Zegt ze vastbesloten.

'oke, oke, ga maar eerst douche.' Zeg ik geschrokken door haar vastberadenheid.

'oke.'

Ik loopt weg.

ze doet de deur op slot.

Ik pak dan snel alle kleren die gewassen moeten worden bij elkaar. En doe al vast de onderbroeken en sokken, want die moet zij niet gaan doen.

~~~~~~

tips/tops/vragen zijn altijd welkom.