Pandora, Turning of Time

A new road

Aiden keek me aan, wat er bijna voor zorgde dat ik in elkaar kromp. Wat was zijn probleem nu weer? Hij bestudeerde me van kop tot teen en grinnikte toen, ik gromde. "Wat is er?!", schreeuwde ik. Ik had nu wel zo'n beetje mijn geduld verloren en hij hielp me er niet mee. Hij kuchte en wees toen even kort naar mijn voeten. "Ik geloof niet dat jij het type bent dat blootvoets naar buiten gaat.", ik begreep hem even niet, trok een wenkbrauw op en keek toen naar mijn voeten. "Oh!", zei ik en bedekte mijn mond met een hand. Beschaamd liep ik de trap op en stampte toen terug naar beneden met mijn schoenen. Aiden's grijns plakte nog steeds op zijn gezicht. "Kan je daar alsjeblieft mee ophouden, ja?", hij ergerde me en ik hoopte ten zeerste dat het te horen was in mijn stem. Hij wende zijn hoofd weg en deed de deur open, "We vertrekken!", melde hij aan zijn ouders, die enkel iets mompelden dat alleen hij verstond en weg waren we.

De bibliotheek was wel een eindje wandelen van hier, niet dat ik dat erg vond, maar normaal gezien had ik altijd een gespreks partner als ik ging wandelen of naar de markt ging of dergelijke, Aiden had gezwegen sinds we buiten waren en liep voorop. Ik dacht weer aan Paul, hoe zou zijn leven gegaan zijn? Zou hij iemand hebben gevonden na mij, misschien was hij wel getrouwd met kinderen? Dan kwam ik misschien een van zijn kleinkinderen, of misschien al achterkleinkinderen tegen, ik huiverde bij het idee en hoewel ik er moed uithaalde dat hij misschien een lang en gelukkig leven had geleid, was het toch een depressieve gedachte als je je realiseerde dat hij in deze tijd al dood was. Ik besloot dat idee van me af te zetten, en hoopte ergens dat ik nog terug naar mijn eigen tijd kon gaan, hoewel die kans in realiteit slechts miniem is. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik rechtstreeks tegen Aiden aanbotste die me maar minachtend aankeek, hij vond me echt maar niets. "Wil je uitkijken waar je loopt?!", snauwde hij me af, ik haalde een wenkbrauw op, "Als jij niet zo'n boerengedrag afspeelt in het bijzijn van een dame!", sneerde ik terug. Ik schonk hem geen blik meer waardig en liet hem verward staan, tot mijn verbazing zag ik dat we uiteindelijk aangekomen waren bij de bibliotheek en ik glimlachte. "Vanaf hier kan ik het wel alleen aan," informeerde ik hem en ik trok de deur al open, "Nu kan je naar je vriendin gaan en hoef je je geen zorgen te maken over mij. Ik red het wel.", zei ik. Aiden's ogen vernauwden zich en ik zag dat hij boos was. Wat had ik nu weer misdaan? "Erica is mijn vriendin niet!", verdedigde hij zichzelf, en ik kon er niks aan doen, ik was nu luidop aan het lachen. Net als een jong kind ontkende hij zijn liefde voor iemand, heel schattig. "Je hoeft het niet te ontkennen hoor, waarom zou je anders met haar afspreken?", hij snoof en ademde diep in. Het was echt een grappig zicht, maar ik wist dat het me niet zou helpen, hij zou me blijven minachten nu en dat was zeker. "Ze is mijn partner voor het schoolproject", ik keek hem niet-begrijpend aan. Dit was gewoon een vreemde bedoening vond ik. Ik hief mijn hoofd meer op en deed alsof ik hem volledig begreep zodat hij niets merkte. "Goed, werk dan maar verder aan jullie 'porject'-"

"Project, Pandora", verbeterde hij me. Zou hij weten dat er iets niet klopte, hij verbeterde me zonder er vragen bij te stellen? Even stak mijn paranoia de kop op, maar iets kalmeerde me en liet alles op z'n plek vallen; hij dacht waarschijnlijk aan mijn zogenaamde 'Amnesie', ik ademde opgelucht uit en ging toen de bibliotheek binnen. Teleurstelling was van mijn gezicht te lezen toen ik zag hoe klein de bib was. Ik liet mijn hoofd naar achter hangen, me afvragend of dit wel de moeite waard was. Ik sjokte naar de receptie, waar een vrouw met een overweldigend kapsel me even de neus liet ophalen. Ze had een hele ijzerzaak in haar oor en haar haren waren donkerblauw, ik huiverde bij het zicht en glimlachte geforceerd naar de monsterlijke verschijning, ze glimlachte breed terug. "Met wat kan ik je helpen?", zei ze vriendelijk en ik zag dat ze ook zo'n stuk ijzer op haar tong had steken. Ik trok een wenkbrauw op tot ik zag dat ze me vreemd bekeek, ik keek haar terug aan. "Euhm, ik zou graag lid worden van deze bib, mevrouw", zei ik formeel. Ze glimlachte weer en haalde al een kaartje boven. "Als ik dan even uw paspoort zou mogen zien?", Dit had ik niet zien aankomen. Ik had natuurlijk geen paspoort en mijn kant van het verhaal zou niemand geloven hier natuurlijk, ik kon het zelf nauwelijks geloven en probeerde mezelf nog steeds te overtuigen dat dit slechts een nachtmerrie was veroorzaakt door de punch, maar niets was minder waar. Ze fronste ongeduldig - vroeg haar waarschijnlijk af of ik ze wel allemaal op een rijtje had- en keek me achterdochtig aan. Tijd voor een excuus. "Bij nader inzien, ik moet eerst bij mijn broer informeren of dit wel een goed idee, excuseert u mij", zei ik snel. Ik boog mijn hoofd en ging toen op zoek naar Aiden, die dan maar even als mijn broer moest doorgaan...