'Someone Like You'

'Ανάμνηση'

'Ανάθεμα 'σε Stacy'

Πόσο θέλω να ξανά ακούσω αυτές τις λέξεις από τα δικά του χείλη. Πόσο θέλω να ξανά αισθανθώ τα χέρια του πάνω στο κορμί μου. Να ξανά νιώσω μαζί του ολα τα συναισθήματα που είχα για εκείνον. Θέλω να ξανά αντικρισω το γκρι σκούρο χρώμα το ματιών του που με έκανε να λιώνω με ένα του βλέμμα. Νιώθω τόσο κενή και άδεια μακρυά του. Τον θέλω εδώ. Διπλα μου. Θέλω να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να διορθώσω ολα μου τα λάθη. Μου λείπει τοσο πολυ το άρωμα του, μου λειπει ο τρόπος που με έκανα να αισθάνομαι μοναδική. Όταν ειμασταν μαζί χάνονταν όλα γύρω μου. Δεν υπήρχε κάνεις που θα μπορούσε να χαλάσει την ατμόσφoαιρα που είχε δημιουργηθεί μεταξύ μας. Και όταν ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και όταν έκλαιγα ήταν ο μόνος που είχε την ικανότητα να με ηρεμεί. Αγαπούσε αυτό που πραγματικά ήμουν, προσπαθούσε να είναι δίπλα μου όταν εγώ αδιαφορουσα για εκείνον που τελικά αγάπησα. Δεν μπορώ να σβήσω δύο ολόκληρα χρόνια από την ζωή μου.

'Γαμώτο Joshef γιατί με αφησες;'

Τα μάτια μου τσουζουν και τα καυτά δάκρυα κυλούν ανέμελα πάνω στα σχεδόν κόκκινα μάγουλα μου. Τα μαύρα με μπλε μαλλιά μου είναι πιασμένα άτσαλα σε ένα κότσο και εγώ γυρίζω τις σελίδες βλέποντας τις φωτογραφίες μας από το άλμπουμ του. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μου έχουν απομείνει από εκείνον. Αυτό το άλμπουμ και η γκρι ζακέτα του. Ακόμα μπορώ να μυρίσω το άρωμα του πάνω στην ζακέτα. Πέρασε καιρός μέχρι να την ξανά φορέσω αλλά κάθε φορά που φοβάμαι, κάθε φορά που μου λείπει πολύ περισσότερο από ποτέ. Μόνο τότε έχω την ανάγκη να φοράω αυτήν την ζακέτα. Μονο τότε δεν χρειάζομαι κανέναν άλλο παρα αυτήν την ζακέτα. Χαμένη στις σκέψεις μου αλλάζω τις σελίδες και αναμνήσεις που είχα θάψει για πολύ καιρό βγαίνουν στην επιφάνεια προκαλώντας μου πανικό.
Θυμάμαι την πρώτη μας γνωριμία. Ο τρόπος με τον οποίο με κοιτούσε ενώ εγω φώναζα μανιωδώς σε όποιον ήταν γύρω μου. Μόνο με ένα του βλέμμα ηρεμούσαν οι δαίμονες μέσα μου. Ακόμα και τότε που απαρνιομουν την αγάπη μου για αυτόν σε εκεινο το άθλιο πάρτι. Που ενώ καιγομουν για ένα του άγγιγμα έκανα την αδιάφορη. Πονουσα ενώ τον έβλεπα με την Rose αλλά ήμουν τόσο πεισματάρα για να τον διεκδικήσω. Και αν δεν προσπαθούσε αυτός; Αν εκείνος δεν έκανε το πρώτο βήμα δεν θα είχα ζήσει τίποτα από όλα αυτά. Δεν θα είχα βιώσει τόση ευτυχία και δυστυχία παράλληλα. Όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα ζήσει περισσότερα πράγματα μαζί του τρελαίνομαι. Θυμάμαι την ημέρα που άθελά μου δήλωσα μπροστά σε όλους ότι τον αγαπώ και αμέσως μετά ένωσε τα σώματα μας και αναφώνησε μέσα από το απρόσμενο φιλί μας ότι μια ευχή του εκπλιρωθηκε. Και τότε χάθηκε ο κόσμος για ακόμα μια φορά γύρω μου. Τα μάτια του δεν ξανά έλαμψαν έτσι εκτός από εκείνη την μέρα.
Όλες οι καλές μας αναμνήσεις εξαφανιζονται και στην θέση τους έρχεται ο απαίσιος και συνάμα τρομαχτικός ήχος που δεν παύει κάθε φορά να με τρομάζει. Πιο πολύ όμως με τρομάζει η συνέχεια αυτής της αναμνήσεις. Ο πόνος που προκλήθηκε στην καρδιά μου όταν αντίκρισα το δικό μου αγόρι που τόσο πολύ αγαπούσα σε αυτήν την τρομερή κατάσταση. Τα λαμπερά γκρι του μάτια είχαν χάσει πλέον το φως τους και το αναψο κοκκινισμενο πρόσωπο του ήταν πλεον ανεκφραστο. Αρνιομουν να συνηδιτοποιησω την κατάσταση, αρνιομουν να ζήσω άλλο έτσι. Ήθελα αυτόν, μόνο αυτόν. Όλες οι στιγμές που ειχα ζήσει μαζί του περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου ενώ αντικριζα το ξεψυχισμενο σώμα του πάνω στο κρεβάτι εκείνου του νοσοκομείου. Και από τότε κάνεις και πότε άλλοτε δεν άξιζε την αγάπη μου.
Μέσα σε λίγα λεπτά έχασα κάθε συναίσθημα που μπορούσα να δώσω στους άλλους. Και όσο αντικριζα το σώμα του, όσο αντικριζα αυτήν την αδύναμη πλέον πλευρά του εαυτού του καταλάβαινα ότι ήμουν τόσο ανόητη που δεν μπόρεσα να καταλάβω για ποιο πραγμα μου μιλούσε λίγα λεπτά πριν. Ο αυαστακτος πόνος είχε εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα. Ακόμα μπορώ να αισθανθώ και να βιωσω όλον αυτό τον πόνο. Και ενώ κάθε βράδυ ευχομουν-σε κάτι που δεν υπάρχει- να κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση τίποτα δεν άλλαζε. Τίποτα δεν συνέβαινε. Ο χρόνος προχωρούσε και εγώ εμενα να βλέπω την ζωή να προχωρά. Μπορεί να έλεγα σε όλους ακόμα και στο ίδιο μου τον εαυτό ότι ήθελα να προχωρησω όμως ήξερα βαθιά μέσα μου ότι ηθελα να μείνω έτσι. Δεν ηθελα και δεν θέλω να προχωρησω. Δεν θέλω να αντέξω. Δεν θέλω να ζω έτσι πλέον. Έφυγε και έφυγε μαζί του και ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου.