AFAFET

BÖLÜM-4

benim hayatım yarımlardan ibaret kalanlardan artıklardan zihnimde koca bir boşluk herşey herkes yarım kimim neyim bilmem annem kim babam kim acaba ben niye burda yaşıyorum bunları yaşıyorum çocukluguma ergenliğime dair bildiğim hiç birşey yok ve soracak kimsemde yok sadece zihinmde ve yüreğimde koca bir boşluk var fahişe desen değilim orospu desen değilim bence ikisi arasında fark var herkes aynı olduğunu düşünsede fark var bence sadece bir patlama var şu uzmanların patlama oldu dünya oluştu dedikleri gibi sanki bir patlama olmuş ve ben oluşmuş gibiyim çoğu gece o patlama sesiyle uyanırım çığlık atıyorum sesim bazen çıkıyor bazen çıkmıyor ama uyandığımda kan ter içinde kalmış oluyorum hep aynı sonuç sonra bir sigara bir sigara daha sabah oluyor.ayağa kalkmak istiyorum herşeye herkeze rağmen ayağa kalkmak direnmek bunun için çabada sarf ediyorum kendimce birşeyler yapıyorum ama sadece kendimce araştırmak istiyorum kimim neyim ama hep engel var engeller var önümde korkuyorum da şu evden dışarıya adım atmaya yol bilmem iz bilmem kayboluyorum koca şehirde içinde kayboluyorum yutuyor beni adadete çıkıyorum bazen dışarıya dolanıyorum ama düz yolda ilerliyorum sadece arkama baka baka biri geliyor sanki ardımdan peşimden o kadarda saklanıyorum aslında sanki herkez biliyor benim ne olduğumu kim olduğumu daha sonra koşarak eve geri geliyorum yalnızım yorgunum bitkinim hiç olmadığım kadar kimsesizim herkes rahat özgür ama ben sürekli kısıtlanıyorum herşeyim saatli ve kısıtlı ve odamda hiç dokunamadığım cam fanus da el örgüsü bez bebek sadece uzak dan bakıyorum ona biraz eski biraz yanmış ama güzel bir bebek onunla aynıyız aslında oda bir fanusda bende hatta o benden daha şanslı ondan izinsiz ona dokunan elleyen ona tecavüz eden birileri yok bir fahişe evinde yaşıyorum bana dokunanlar var evet ama dokunan var aslında dokunanlar değil yüzünü görmüyorum ama biliyorum dokunan tek kişi o birde şu dışarda karşılaştığım adam var.oda ayrı bir mevzu zaten kimsin nesin bu gizem niye o gülücük niye

SİNAN 'dan

şirkette bir kaç toplantıya girip çıktıkdan sonra kendimi odama attım bir viski doldurup o gece gördüğüm ve ilişkiye girdiğim hayat kadınını düşündüm ona o.. demeye dilim varmıyor cocukken aşık oldugum o kıza okadar çok benziyordu ki onun biraz daha gelişmiş haliydi sanki gözleri dudakları aynıydı sadece biraz daha serpilmiş gibiydi etrafa ürkek bakışları bir başına usul usul bekleyişi eğer ki ondan önceki kadına teklif ettiğimde o boşta ona git demeseydi bir hayat kadını olduğunu hiç anlamazdım aklımdan bile geçmezdi sadece kötü giyimli güzel bir kız der geçerdim ama iyi ki o kadın bana ona git demişti ve ben salak gibi kızın nerde yaşadığı öğrenmeden nurgül diye şaşırarak adını söyleyen onu tanıyan bir taksiciye denk geldiğim için ona bıraktım kızı ve fermuarı çekip basıp gittim sırf bir orospuya kızdığım için hıncımı o kızdan çıkardım peşine düşüp o kızı bulmalıyım ögrenmeliyim belki hayatımdaki orospuyu bırakıp onunla güzel bir hayat yaşarım ah bir orospuyu bırak ötekini al tövbe ya neyse önce hasta kudurmuş babamı kontrol etmeliyim.

çok garip bir kerhanede yaşayıp gidiyorum aslında saçma sapan herşey yarım yok gibi hep eksik bir yanım eksik hatıralar eksik umutlar eksik hayaller çoğu zaman camdan dışarı bakıp dalıyorum öyle benimde normal bir hayalim hayatımda olabilir miydi acaba burada olmasaydım eğer bir annem babam olsaydı eğer nasıl olurdum acaba hayat umut hayal bana da güler miydi yada bana da gülmüş müydü acaba..

en son yaşanan olayın üstünden çok zaman geçti 2 veya 3 ay ne gelen var ne giden nede bana el süren var sırtıma krem sürerek yaraların geçmesine yardımcı oluyorum iz kalmayacakmış doktor bey öyle dedi bekliyorum o yüzünü görmediğim ama yıllardır işkence yapan adamı düşünüyorum gelmedi acaba öldü mü ki ?

Şirketten çıkıp hastaneye doğru yola çıktım çok fazla trafiğe takılmadan hastaneye vardığımda babam biraz daha fenalaşmış gibiydi en son gizlice daha doğrusu bizden habersiz hastaneden çıkıp gittiği geceden beri sayıkladığı tek şey yarım eksik ve sayıkladıkça zorlaşan nefes alış verişleriydi.ısrarla benimle konuşmak istediğini söylüyordu ama doktorlar izin vermiyordu yarın yarın diyip erteliyordu sürekli babamı babam benimle çok fazla konuşan bir adam değildi içten içe iyice meraklandım babam benle ne konuşacak olabilirdi ki bu kadar ısrarla beni istiyordu.meraktan dayanamayıp doktorun yanına gittim.

-babamla konuşmak istiyorum artık günlerdir sayıklayıp duruyor zaten vakti kısıtlı babam ünlü bir iş adamı belki bana söylemesi gereken özel ve hayati önemde bir şey olabilir.dedim

-anlıyorum sizde haklısınız fakat babanız nefes alamıyor o hava maskesini ağzından çok fazla uzak tuttuğu an bum baban öldü demektir.şimdi ilaç verdik yarın uğrarsan sizi görüştürebilirm

-of doktor of seni bum yapıcam da neyse

söylene söylene odadan çıktım.yoğun bakım camından babama son kez baktım ve tam çıkmak üzereyken annemle karşılaştım.

-nasılsın oğlum hastaneye geleceğini söylemedin

-ani bir karar oldu bugün ugramıycaktım aklıma geldi uğradım.sen nasılsın

-iyi sayılırım bu durumda ne kadar iyi olabilirsem o kadar iyiyim

-inan hepimiz aynı durumdayız anne neyse benim artık gitmem gerek halletmem gereken işler var

-tamam oğlum dikkat et

-ederim.

annemi alnından öptüm ve çıkışa doğru hızla ilerledim hastanedeki samimi olduğum bir iki hemşireye selam verip diğer kızların bakışları benim üzerimdeyken hızla uzaklaştım hastaneden.çocuklarla her zaman gittiğimiz kafe ye gittim ve bir içki söyledim kendime telefonu cebimden çıkarıp hem şirket avukatı hemde üniversiteyi beraber okuduğumuz avukatı aradım daha sonra yok birşey diyip telefonu kapattım.bu işi güvenlik amirine yaptırsam daha iyi olucak.hemen güvenlik amirini aradım ve durumu olayı anlattım kamera kayıtlarından o gün o sapa yola giren taksiciyi bul yada kayıtlardan kızı bul bir şekilde bul o kızı diye talimat verdim.üç dürt kadeh daha birşey içtikden sonra arabaya atladım ve adının nurgül olduğunu ögrendiğim kızı aramaya başladım.etrafda dolaştım saat ikiye üçe kadar ya bu gece işe çıkmadı ya farklı yerde yada çoktan başkası için inliyor olabilir allah kahretsin ne saçma sapan bir hal durum bu.direksiyonu kırdım ve eve gitmeye karar verdim.eve vardığımda saat kaçta hatırlamıyorum bile düşünmekden kafam kazan gibi olmuştu adeta.üstümü değitirip hızla yatağa girdim.hala o kızı düşünüyorum gözlerimi kapadıkça sesi kulaklarımda yumuşaklığı ellerimde sanki hissediyorum onu hızla gözlerimi açıp yatakdan fırladım kendime gelmeliyim takıntı oldu galiba uzamadan toparlanmalıyım mailden bir kaç rapor okudukdan sonra yatağıma geçtim ve işleri düşünürken uyuyakaldım.

sabah doktordan gelen telefonla gözümü açtım

SİNAN BEY BABANIZ SİZİNLE GÖRÜŞMEK BEKLİYOR ACELE EDİN FAZLA ZAMANINIZ OLMAYABİLİR!

VEE...OLAYLAR BAŞLIYOR