Saved.

Κεφάλαιο 1.

Σιγά σιγά άνοιξα τα μάτια μου μετά από πολλές ώρες ύπνου, καθόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν παλιες αναμνησεις,μου έλειπε τόσο πολύ η γλυκιά μου μαμά.

Ήμουν μόλις 11 και καθόμουν στο σαλόνι βλέποντας κινούμενα σχέδια περιμένοντας να έρθει από την δουλειά της όπως πάντα,όμως η ώρες περνούσαν και δεν ερχόταν.
Ήμουν συνηθισμένη να την περιμένω εφόσον ζούσαμε μόνες μας σε εκείνο το μικρο σπίτι, με το ζόρι τα κατάφερνε οικονομικά ήταν μόνη της και έτσι περνούσε της περισσότερες ώρες της ημέρας δουλεύοντας για να μου  ικανοποίηση όλα τα χατίρια,αν και ποτέ δεν της ζήτησα κατι καί την καταλάβαινα.
Δεν είχα πατέρα όπως όλα τα άλλα παιδιά, για να με λέει πριγγιπησα του και να με περιμένει έξω από το σχολείο όμως η μαμά μου ήταν σας πατέρας και μητέρα μαζί. Η μαμά μου είχε πει πως ο μπαμπάς μας είχε παρατήσει μόλις είχε μάθει πως η μαμά ήταν έγκυος όμως ποτέ δεν μου είχε πει τίποτα περισσότερο για αυτόν πάντα απόφευγε το συγκεκριμένο θεμα . Προσπαθούσε να μου συμπληρώσει το κενό του πατέρα που δεν είχα ποτέ και τα είχε καταφέρει,
Με προστάτευαι, μου έδινε συμβουλές,με μάθαινε, όσες ώρες ήταν σπίτι που δεν δούλευε περνούσε μαζί μου παίζοντας και πηγαίνοντας βόλτες στο πάρκο. Η κολλητή της η Άννα πολλές ώρες καθόταν μαζί μου όταν η μαμά ήταν δουλειά, την αγαπούσα τόσο πολύ και αυτήν. Ήταν πάντα στο πλευρό της μαμάς για οτιδήποτε.
Μέχρι εκείνη την μέρα.
Περίμενα όπως πάντα σπίτι να γυρίσει σπίτι, δεν θα αργούσε πολύ μου είπε,μου είπε πως μόλις ερχόταν θα περνούσαμε χρόνο μαζί και περίμενα όλο χαρά.
Η πόρτα χτύπησε και εγώ έτρεξα τόσο γρήγορα να την ανοίξω και να αγκαλιάσω την μαμά, όμως αντί την μαμά στην πόρτα βρισκόταν η Άννα με κοκκισμενα ματιά και με έσφιξε στην αγκαλιά της,εγώ δεν ήξερα τι να πω απλά την ρώτησα εάν είναι όλα καλά και που είναι η μαμά τότε αυτή έκλαψε περισσότερο μας είχε τεράστια αδυναμία όπως και εμείς εκείνης.
Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι και άρχισε να μου λέει πως η μαμά έγινε ένας πολύ ωραίος άγγελος και έφυγε ψηλά στον ουρανό. Εγώ είχα σοκαριστεί,μου είπε..μου είπε πως έπαθε ατύχημα ενώ ερχόταν από την δουλειά στο σπίτι κάποιο άλλο αυτοκίνητο εμφανίστηκε μπροστά της από το αντίθετο ρεύμα.
Και εκεί έμαθα πως είχε πεθαίνει, πόνεσα τόσο πολύ, εκλαψα τόσο πολύ.
Ήμουν πολύ μικρή για όλο αυτόν τον πόνο.

Τώρα είμαι 19 χρονών, και μένω  με τον πατέρα μου, μετά τον θάνατο της μαμάς έπρεπε κάποιος να πάρει την κηδεμονία μου έτσι έψαξαν για τον πατέρα μου ο οποίος ζούσε Λονδίνο, αναγκάστηκε να με χρατησει αλλιώς θα εμένα σε ιδρυμα,οχι πως δεν ηθελε να με αφησει, αλλα εμεθα πως ήταν αναγκασμενος.
Δεν ήξερα καν αν είχα άλλους  συγγενείς η μαμά πότε δεν μου μίλησε για εκείνους.
Εδώ και 8 χρόνια η ζωή μου σκέτη κόλαση, είμαι εδώ και 8 χρόνια κλεισμένη σε αυτό το καταραμένο σπίτι μαζί με αυτό το τέρας. Με χραταει σαν να είμαι κάποιο ζώο,το φαγητό μετρημένο, εάν του φέρω κάποια αντίρρηση...ξύλο..., ας πούμε κάτι σαν δούλα.

Το σπίτι είναι αρκετά μεγάλο όμως εγώ είμαι κλεισμένη σε ένα μικρό και σκοτεινώ δωμάτιο μου αρκεί πότε δεν ζήτησα τίποτα περισσότερο.
Είναι αλκοολικός κάθε φορά που έχει προβλήματα η έχει πιει υπερβολικά πολύ ξεσπάει πάνω μου, το σώμα μου ειναι γεμάτο σημάδια.

Δεν είχα ποτέ μου φίλους, δεν με άφησε πότε να γνωρίσω κόσμο, δεν με άφησε πότε να βγω έξω να διασκεδάσω να νιώσω ότι υπάρχει ζωή, αυτός ο άνθρωπος είναι τέρας.
Η μαμά με είχε μάθει να αγαπάω όλους τους ανθρώπους, να τους συγχωρώ και μην τους κάνω ποτέ κακό. Τον "πατέρα" μου όμως δεν τον αγαπάω, δεν τον συγχωρώ, δεν μου έχει δώσει καν την αιτία να τον συγχωρέσω. Κακό όμως δεν μπορώ να του κάνω είναι αρκετά μεγαλόσωμος και ήμουν πάντα μόνη,όλοι τον φοβούνται.

Όμως όλο αυτό θα σταματήσει εδώ, θα λάβω δράση θα ξεφύγω από εδώ δεν ξέρω πως ακριβώς θα φύγω και που θα πάω, ούτε και με νοιάζει καλητερα μείνω στο δρόμο αντί εδώ μαζί του. αλλά αύριο θα φύγω  από εδώ αυτό  είναι το μόνο σίγουρο δεν αντέχω άλλο. Εξάλλου είμαι και 19 θα βρω κάποια δουλειά και θα έχω το δικό μου σπίτι όπως πάντα ονειρευόμουν.

Λοιπόν ,ελπίζω να σας άρεσε.
Και συγνώμη για τα ορθογραφικά και όλα τα άλλα λάθη.