Saved.

Κεφάλαιο 2.

Με όλες αυτές της σκέψεις μεσημέριασε.
Εδώ και μερικές ώρες σκεφτόμουν το ακριβές σχέδιο,πως να φύγω,που να πάω μετά,πως θα τα καταφέρω και πολλά άλλα, αλλά δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Η ώρα ήταν 4, εάν φύγω πρέπει τώρα έλεγα και ξανά έλεγα στο εαυτό μου όμως δεν έχω αρκετό θάρρος. Ο πατέρας μου είναι μηχανικός αυτοκινήτων,πηγαίνει το κατά της 11 το πρωί και γυρνάει κατά της 6 το απόγευμα και αργότερα ξενυχτάει σε κάποιο κλαμπ. Δυστυχώς πάντα κλειδώνει της περισσότερες πόρτες οπότε θα μου είναι αρκετά δύσκολο,όμως αυτήν την φορά για καλή μου τύχη είχε ξεχάσει την πόρτα του δωματίου μου ανοιχτεί. Η τώρα η πότε έλεγα στον εαυτό μου.

Σήκωσα το στρώμα του κρεβατιού μου και άρπαξα το ξύλινο κουτί,αυτό το κουτί είναι ότι μου είχε απομείνει. Έχει μέσα αναμνήσεις με την μαμά μου, φωτογραφίες που χανουγελούσαμε αληθινά στο πάρκο, περνούσαμε τόσο ωραία κάθε φορά που πηγαίναμε, κάθε φορά της έλεγα να μου πάρει μαλλί της γριάς και το έπερνε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τέλος πάντων,πρέπει να κρατήσω μακριά της αναμνήσεις για τώρα. Πήρα την μαύρη μου τσάντα και έβαλα μέσα το κουτί και 2-3 ρούχα. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και βγήκα έξω στο διάδρομο,κατέβηκα της σκάλες και βρέθηκα στη κουζίνα, πήρα ένα μπουκάλι νερό και το έβαλα και αυτό μέσα στην τσάντα.
Κατευθύνθηκα προς της πίσω πόρτα και βγήκα στην πίσω αυλή. Για κακή μου τύχη μπροστά μου βρισκόταν ένας ψηλός τοίχος ,όμως αυτό δεν θα με εμποδίσει να τον περάσω. Άρχισα να κοιτάω τριγύρω μήπως βρω κάτι να με βοηθήσει.....και ναιι βρήκα είναι ένα τραπέζι,ειναι ψηλό δεν λεω όμως δεν θα με βοηθήσει.. Πρέπει να δοκιμάσω όμως. αρχισα να το σέρνω γαμω είναι αρκετά βαρύ πφ έλα άλλο λίγο,επιτέλους το έφερα κοντά στο τοίχο σκαρφάλωσα πάνω στο τραπέζι και πέταξα την τσάντα πάνω από τον τοίχο και έπεσε από την άλλη μεριά.

Ανέβηκα στην κορυφή του τοίχου και έκατσα για μια στιγμή να δω το ύψος κάτω ευτυχώς δεν φοβόμουν πότε τα ύψη. Είναι αρκετά ψηλά όμως δεν νομίζω να σπάσω κάτι,έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και έπεσα κάτω.
Αουτςς.. πόνεσε αυτό,σηκώθηκα αμέσως , ένοιωσα ένα έντονο πόνο στο στο γόνατο όμως δεν έδωσα περισσότερη έμφαση σε αυτό. Πήρα γρήγορα την τσάντα από το σημείο που το είχα ρήξει πριν και άρχισα να περπατάω με βιασύνη έβαλα την κουκούλα της ζακέτα και εσκυψα το κεφάλι μην με δει κάποιος φίλος του πατέρα μου γιατί εδώ όλοι τον ήξεραν.

Το μέρος εδώ το ήξερα,είχε ξαναβγεί από το αυτό το σπίτι όταν είχα προσπαθήσει να δραπετεύσω όμως μέσα σε λίγη ώρα με είχε βρει ,με είχαν δει φιλοι του ενώ έφευγα .
Προσπαθώ  να περπατήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ όμως το πόδι μου δεν με βοηθάει και πολύ, η δρόμοι εδώ δεν είχουν πολλά σπίτια η ανθρώπους και οι άνθρωποι που βλέπεις σε τρομάζουν πιο πολύ μοιάζουν όλοι τους ναρκωμανείς και μπορώ να πω ότι με κοιτάζουν αρκετά περίεργα.

Εάν θυμάμαι καλά κάπου εδώ πρέπει να υπάρχει ένας στενός δρόμος που σε βγάζει κοντά στο κέντρο,τα πόδια μου με πονάνε έχω κουραστεί πραγματικά πολύ εδώ και δύο ώρες σίγουρα περπατάω..... επιτέλους αρχίζω να βλέπω περσσοτερα φώτα,περισσότερα αυτοκίνητα,περισσότερους ανθρώπους. Είμαι τόσο ευτυχισμένη είχα να νιώσω έτσι από τότε που ήμουν με την μαμά...είχα άλλο λίγο δρόμο και θα έβγαινα από αυτούς τους σκοτεινούς δρόμους άρχιζε και φοβάμαι πραγματικά πολύ εδώ πέρα.
Ενώ περπατούσα ένιωσα κάτι από πίσω, η μάλλον κάποιον. Γύρισα το κεφάλι να δω ποιος είναι και αντίκρισα έναν ψηλό άντρα να με κοιτάει και να έχει ακουμπήσει το χέρι του στην μέση μου.
"Γεια σου γλυκά,τι κάνει ένα τόσο όμορφο κορίτσι σαν εσένα εδώ μόνη της?" Μου είπε και η ανάσα του μύριζε έντονο αλκοόλ. "Κοίτα την δουλειά σου και άσε εμένα ήσυχη" του απάντησα χωρίς να του δώσω την απάντηση που ήθελε, ώρες ώρες αναρωτιέμαι και εγώ που βρίσκω τόσο θάρρος. Πήγα να απομακρυνθώ όμως με ξανά έπιασε από το μπράτσο με δύναμη "οοο και αγρια,μα έλα τώρα γλυκά εγώ μαζί σου θα ασχοληθώ,δεν έχω άλλη δουλειά. Εμείς δεν αρχίσαμε καν." Εμμ Εντάξει τώρα ναι φοβάμαι πάρα πολύ. Πρέπει να φύγω από εδώ . Να τον χτυπήσω δεν μπορώ είναι πολύ πιο δυνατός και ψηλός από εμένα οπότε η πιθανότητες να τον πολεμήσω είναι λίγες άλλα πρέπει να  προσπαθήσω. Αμέσως θυμήθηκα το μαχαίρι που έχω στην άκρη του τζιν μου. Σιγά σιγά έβγαλα το μαχαίρι από εκεί προσεχτικά χωρίς να με δει και το έβαλα στο μανίκι της μπλούζας μου.
Το χέρι του βρομερού αυτού ανθρώπου ήταν ακόμα στο μπράτσο μου,με το άλλο χέρι έχωσα το μαχαίρι στο μπράτσο του και και έβγαλε μια δυνατή κραυγή πόνου.

Ο άντρας διπλώθηκε στα δύο,τώρα είναι η ευκαιρία. Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να φύγω όσο πιο μακρυά του. Ενώ έτρεχα γύρισα το κεφάλι μου να δω εάν είναι κοντά μου και τον αντίκρισα πάρα πολύ θυμομένο, το μαχαίρι από ότι φαίνεται δεν έκανε και τόση καλή δουλειά εφόσον ήταν αρκετά κοντά μου. Άρχισα να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα,τα πόδια μου με πονάνε και δεν έχω ιδέα που ακριβώς είμαι πάντως σίγουρα δεν ήμουν πια σε αυτά τα στενά χωρίς ίχνος ανθρώπου γιατί έβλεπα αρκετά αμάξια.

Άλλο λίγο και θα ξέφευγα από αυτόν,άλλο λίγο. Πάω να περάσω τον δρόμο χωρίς να προσέξω γιατί αυτήν την στιγμή το μόνο που με νοιάζει είναι να φύγω μακρυά του.
Περίπου στην μέση του δρόμου άκουσα ένα δυνατό μπιμππ και  ενιωσα τον εαυτό μου να πέφτει κάτω και μετά όλα σκοτείνιασαν...