İlk önce, değer verdiğim ve sevdiğim bir sözle giriş yapayım satırlarıma...
'' İnsanlar her şeyden, herkesten kaçabilirler, ama; ' hiç kimse kendi yüreğinden kaçamaz. ' ''
-Paulo Coelho
☮ ☮☮
İnsan, kendi yüreğinin yükünü taşır hep. Beyinlerimizin kaybettiği tek savaş, yürekle yapılandır. Ve biz, genellikle, hep bu yüzden yeniliriz hislerimize.
Ağır bir kefenin içindeki beden değildir kefeni ağırlaştıran... Duran kalbinin pişmanlıklarıdır. Uçup giden ruhunun zedelenmiş yerleridir. Vücuduna aldığı darbeler değil, kalbine aldığı derin yaralardır.
Ruhun en derinlerinde kalmış karanlık bir köşede yaşayan, beynini oraya yoran, kalbinin her bir kapakçığının oraya açıldığı, odadır; hayat.
' Hayat ' dediğime bakmayın. Yaşadığımız yıllar değildir benim bahsettiğim hayat. En sevdiğinizdir, en değerliniz, en aşkınızdır. Beyninizin en ücra köşelerine atmaya çalışıp da, aklınızdan çıkaramadığınızdan bahsediyorum ben işte.
En varlığınızken, tek varlığınızken, yokluğunuz olandan...
Kelimelerin tükendiği satırları yazarken, nefesim de tükeniyor...
Sevgiler, arkadaşlar...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnız
Poetry'' Yıkık ailenin, kırık kızı '' 'ndan birkaç kesit paylaşacağım burada. Vazgeçtiklerimiz yaraladı belkide bizi. Yada; sadece, vazgeçmeye çalıştıklarımız. En büyük kayıplarımızı kalplerimiz fısıldadı kulaklarımıza. Belki de o yüzden hep, yanlış terc...
