I am Eleighna, others call me Ela, other is Leigh, I am 16 yearsold, currently 1st year college at Guevara University or GU.
Yes I am a destroy, not because Im pariwala or what so ever but because they don't love me. They don't accept me as me.
At first sobrang hirap, cause your own family pulling you down, but later on I just keep repeating at my self that: 'Im used to it.'
Yes, Im used to it, yung tipong ang almusal, tanghalian, hapunan ay sermon, ang pahingahan ay pang-mamaliit, sanay na ko, nakasanayan ko na. What is the used of crying? Kung wala naman silang pakealam.
But everything change when I met him. The man I wanted to be with, yung lalaking lahat ay kaya, he cheer me up, he used to be my human tissue, naging sandalan ko sya, at dun ko nasabi na 'Paano na ko pag nawala sya? Sino na ang magiging kakampi ko? Sino na ang makikinig at mag-aalala sakin? Sino na ang magmamahal sakin? Sino na ang mag-aalaga at magiging sandalan ko? Kaya ko pa ba na mawala sya? Makakaya ko ba? Kung nasanay na ko na lagi syang nandyan para sakin?' But I hope na hindi dumating ang araw na personal kong sabihin yan, dahil pakiramdam ko, masisiraan ako once na mawala ang kaisa-isang taong nagmamahal sakin.
©Alphabeyatch
