ROP2: Forgetting the Forgotten

Chapter 0

 HER INTRO

Takbo lang ako ng takbo. My goodness! Somebody help me!

“Ms. Amy! Come back here!”

No way! Hinding-hindi ako sasama sa inyo! Takbo, Amy! Takbo! Kung gusto mo pa mabuhay, tumakbo ka! Pakiramdam ko ako si Annie doon sa kanta ni Michael Jackson na Smooth Criminal. Habang tumatakbo nga ako dito, feeling ko iyon ang background music. Kaya nga ganado ako tumakbo e.

Shocks! Hindi ngayon ang oras para lumipad ang imagination mo!

Hingal na hingal na ako. Kanina pa ako tumatakbo dito na parang hinahabol ng mga kriminal. Hindi naman sila kriminal pero ganoon na din iyon! Pinipilit nila ako sa ayaw ko! I want to stay here in the Philippines! There’s no way that I would come back to Italy – not until I finished my business here. Sorry dad. I know you love me, pero gusto ko dito. I need to be here.

Alam ko medyo nakalayo na ako sa kanila pero tuloy pa rin ako sa pagtakbo. Hindi man halata sa itsura ko pero mabilis talaga ako tumakbo. Lalo na kung matter of life and death situation ang kinasasangkutan ko – and this is one!

My gosh! Wala bang ibang tao dito na pwede kong mahingan ng tulong? Just one good Samaritan, please?

Heavens, please…

Sobrang bilis ng takbo ko, hindi ko napansin ang isang parating na sasakyan. Paano ko naman mapapansin e bigla na lang sumulpot?

My legs automatically stopped. My brain didn’t want to function either. I can clearly see it coming. Though it was fast, it’s as if I can see it slowly heading its way to me. Yet my body won’t move.

I asked for a good Samaritan! Not a freaking car to hit me and kill me!

Then all went black.

No. Well, yes. No. Yes. Argh! I mean, yes, it’s black. Because I’m playing dead! Maybe this car is the good Samaritan I’m asking for, I mean the driver of this car. Great timing bro! Ililibre ko siya minsan sa Jollibee, promise.

Why isn’t he coming towards me? Teka, mabibiktima ba ako ng hit and run? No! Tingnan mo muna ako bago mo ako takbuhan! Please, Mr. Driver. Please! Kapag nakita mo ang mukha ko, siguradong maawa ka sa akin.

Unti-unti akong dinalaw ng kaba. Paano kung sagasaan niya ako lalo? Paano kung tiyakin niyang patay ako para wala na siyang responsibilidad. Hindi iyon imposibleng mangyari. Lalo na at walang ibang tao sa paligid. Walang nakakita sa nangyari.

Iyong pagtibok ng puso ko kanina na sobrang bilis dahil sa pagtakbo, tila tumriple pa ngayon. Iyong pawis ko sa pagtakbo, parang unti-unting nagiging yelo. Nanlalamig ang katawan ko. Ano ba sa tingin mo ang ginagawa mo Amy? I asked for a good Samaritan… I hope he is one.