Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Minik ışık süzmesi önce sağ gözümde sonra son gözümde belirdi. Ardından bir karanlık kapladı her yeri...
"Artık uyanman lazım..."
Gözlerimin üstünde bin ton ağırlık var gibi. Neden açmak bu kadar zor? Ağrı tüm vücudumu sarmalayan bir bıçak sanki... Her hareketimde bana fazlasıyla geri geliyor. Nefes almak neden çok zor? Önceden böyle miydi...
"İlaçları kestik. Durumu iyiye gidiyor..." Dedi az önce ki ses.
"Uyanmış olmalıydı." Bu farklı biri... Birileri beni bekliyor. Uyanmalıyım.
Gözlerimi yavaş yavaş açmaya çalıştığımda önce bir ışık süzmesi bana doğru uzandı.
"Uyanıyor..."
Gözlerimi tam anlamıyla açtığımda karşımda duran iki doktorun bana heyecanla baktığı fark ettim. Az önce sesini duyduğum ilk doktor konuşmaya başladı.
"Sonunda uyanabildin... Nasıl hissediyorsun?"
Boğazımda ki kuruluğu hiçe sayarak konuşmaya çalıştım.
"Ben nerdeyim?"
"Şuan hastanedesin... Bize ailenden birinin bilgilerini verirsen onlara ulaşacağız. Kazadan buraya getirildiğinde telefonun veya kimliğin yoktu."
Kaza...
"Ne kazası?" dedim kaşlarımı çatarak. Az önce ki heyecanlı bir şekilde konuşan doktorun aksine diğer doktor konuşmaya başladı.
"Kazayı hatırlamıyor musun?"
Başımı yavaşça iki yana salladım. Doktor kaşlarını çatarak önce yanında ki diğer doktora baktı ardından tekrar bana döndü.
"Peki... Adını hatırlıyor musun?"
Gözlerimi bir kaç kez kırpıştırıp derin bir nefes aldım. Boğazımı yakıp kavuran o ilk nefes, canımın nasıl yandığının göstergesiydi. Başımı hafifçe cama doğru çevirdim. Yağmur damlalarının izleri camda yavaş yavaş akıp giderken başımı tekrar iki yana salladım.
