Alleen jij!

003- New Friends

De volgende maandag wekt mijn moeder me heel vroeg. 'Sarah, je moet naar school benti(mijn dochter).' zegt ze en schud me wild door elkaar. Helemaal vergeten, vanaf vandaag ga ik naar een nieuwe school in een nieuwe stad. Ik heb mijn opleiding laten vallen en heb een half jaar niks gedaan thuis. Een vriendin vertelde me toen over een cateringbedrijf dat personeel zocht. Nu is het een jaar later en hebben ze eindelijk plaats in de opleiding die ik wil doen. Alleen een minpunt. Ik woon Den Haag en die opleiding is in Rotterdam. Een uurtje reizen met het openbaar vervoer. De zon is nog lang niet op. Ik sta op en neem een snelle douche. Ik kleed me aan en maak me op.

'Morgen,' zegt Abdelillah die langs me loopt in zijn ontblootte bovenlichaam. 'Morgen.' Mompel ik en neem plaats aan de eettafel. Het is fucking half 7! Iedereen slaap natuurlijk, alleen Sarah moet 6 uur opstaan! Ik ontbijt snel en kwart voor 7 uur verlaat ik het huis.

Vanuit mijn huis is het 5 minuten lopen naar de bushalte. Ik moet eigenlijk door zo'n drie straten, het zijn alleen lange straten, die ik helemaal bewandel tot het einde. Als ik het hoekje omloop zie ik bus 23 net wegrijden. Lekker man! Mag ik lekker 15 minuten uit mijn neus zitten eten. Ik pak mijn telefoon en scrol wat door mijn Instagram tijdlijn tot er een gedaante plaats neemt naast me. Ik besteed er geen aandacht aan en bekijk de laatst gezien van Nasser. 'Laatst gezien om 04:46' Nasserdine en ik hebben gister een kleine ruzie gehad en hebben sinds dien niet meer met elkaar gesproken. Ik mis hem, maar ga mooi niet als eerste appen!

'Salaam.' hoor ik een opgewekte stem naast me zeggen. Chagerijnig keer ik me naar de bron van het geluid en zie Masha'Allah een prachtige dame in een lila khimaar. 'Oh, Salaam.' groet ik haar terug. 'Weet jij misschien of bus 23 al is geweest?' vraagt ze. 'Ja, die heb ik net gemist. Duurt nog een tijdje.' antwoord ik. 'Oh. Okee Shokran.' reageert ze vrolijk. 'Ik ben Kenza.' Zegt ze ineens en steekt haar hand uit. 'Sarah, aangenaam.' Zeg ik en schud haar hand. Geen seconde later hoor ik een trilling. 'Sorry, moet even opnemen.' Zegt ze en loopt weg. Ik staar maar naar de grond tot ik ineens een appje binnen krijg.

Nasserdine😏: Kifesh mn schatje is zo vroeg wakker? Ga slapen man! Ontvangen om 07:13
Sarah🔮: Je schatje?😳 Ik heb school😭. verzonden om 07:15
Nasserdine😏: Ja mn schatje😍. School? Begin je al? Dacht volgende week... Ontvangen 07:15
Sarah🔮: Ik begin deze week. Helemaal naar Rotterdan voor een opleiding die ik niet eens zo graag wil doen😔 verzonden 07:17
Nasserdine😏: Rotterdam? Ik dacht je zei Amsterdam. Misschien kom ik je wel eens tegen. Ontvangen on 07:19
Sarah🔮: wie weet. Maar jij woont zuid, mijn school is in centrum... Verzonden 07:19
Naaserdine😏: Misschien zien we elkaar toevallig😏 ontvangen 07:20

Na dit bericht ga ik weg van app en stap in de bus die intussen is aangekomen. Ik check in en neem helemaal achterin plaats. Ik stop mijn oordoppen in mijn oren en luister Marokkaanse muziek(ben ik gek op!). Ik moet nog zo'n 12 haltes en sluit voor een minuut mijn ogen. Ik open even later mijn ogen en zie dat de laatste persoon is uitgestapt. De lichten gaan uit en de chauffeur stapt ook uit. Ik raap snel mn tas op en loop snel de bus uit.

Ik haal nog net de trein en stap in in een lege coupé. Ik geniet verder van mijn Marokkaanse muziek en kijk intussen op app.
Nasserdine😏: Ewaa schatje. Heb je nog een lekkere zus? Ontvangen 08:00
Sarah🔮: Wat the fuck? Verzonden 08:02
Nasserdine😏: Wollah sorry. Was mijn kinderachtige broer. Ontvangen 08:03
Sarah🔮: Okee. Verzonden 08:04

Om kwart over 8 arriveer ik in op Rotterdam-centraal. Nu is het zo'n 2 minuten lopen naar mijn school. Op Instagram en Snapchat zie ik al mijn stadgenoten vrolijk vertellen over hun vrije week. En Sarah heeft school. Ik neem plaats in de aula en app met Nasserdine over van alles en nog wat.

Als de bel gaat sta ik op en loop tussen de menigte naar boven. Voor de deur van lokaal 163 stop ik met lopen. Ik neem een grote hap lucht en blaas het uit. Ik loop naar binnen en wil helemaal achterin gaan zitten. 'Sarah was het, niet?' Hoor ik de docent zeggen. Ik knik en loop door naar achter en dump mijn tas op de tafel. 'Kom maar naar voren! Vertel wat over jezelf!' Roept hij. Met tegenzin sta ik op en ga voor het bord staan. Ik zie alle ogen op mij gericht en begin met praten.
'Ik ben Sarah Karabila. Ik ben 18 jaar en woon in Den Haag. Ik heb twee zusjes, een broertje, een zus en twee broers. In mijn vrije tijd werk ik bij een catering bedrijf. Ik ben geen Turk, ook geen Hollander. 100% Marokkaans. Zowel mijn haren als ogen zijn 100% van mij. En dat was het volgens mij wel.' Zeg ik en wil naar mn plek lopen. 'Iemand nog vragen?' Hoor ik de docent roepen. Een aantal leerlingen steken hun vinger op. 'Suzanne?' Roept de docent. 'Waarom studeer je hier? In Den Haag hebben jullie toch ook goeie scholen?' Zegt ze en kijkt me vies aan. 'Ik deed voorheen een andere opleiding. Die beviel me niet, dus ben ik ermee gestopt. Ik wou een andere maar die zat vol. Een jaar zat ik thuis en deed niks. Op een dag ontving ik een brief van de leerplichtambtenaar dat er een plekje open was... Maar in Rotterdam.' Zeg ik. 'Remco?' Roept de docent. 'Welke opleiding deed je hiervoor?' Vraagt hij. 'Visagie.' Antwoord ik en zie een Marokkaans meisje haar vinger opsteken. 'Van waar kom je uit Marokko?' Vraag ze. 'Mijn vader is van Berkane en mijn moeder uit Tetouan.' Vertel ik. 'Shab Tetouan!' Roept ze. 'Genoeg Farah!' Roept de docent.

Ik neem plaats naast Farah en staar naar de grond. 'Ewaa Tetouania!' Roept ze opgewekt.  Voor ik het weet beginnen we een leuk gesprek over van alles en nog wat. Ze vertelt me dat ze een zus, een zusje, twee broertjes en vier broers heeft. We kunnen het meteen vinden met elkaar en praten alsof we elkaar ons hele leven kennen. We zien allebei een gelijkenis qua broers als zussen. In de pauze zitten we ook samen en wisselen al snel nummers uit. Van Nasserdine daarin tegen heb ik niks meer gehoord. Aan het einde van de dag nodigt Farah me uit bij haar thuis. Na veel tegenstribbelen ontvoert ze me.

De deur gaat dicht en al snel zie ik een kleine jongen van ongeveer 2 jaar naakt door het huis rennen. 'Wassim! Terug komen!' Zie ik een meisje roepen en achter hem aan rennen. 'Nadia pak dat kind gewoon!' Roept een redelijk oude dame die de keuken uitloopt en haar handen aan haar schort afveegt. 'Salaam benti.' Zegt ze als ze me opmerkt. 'Salam gelti.' Zeg ik en geef haar de gebruikelijke kusjes. 'Maak je maar geen zorgen, zo gaat het hier niet elke dag.' Stelt de dame me gerust. 'Dat is Wassim. De oudste zoon van mijn zus Tourya.' Vertelt Farah. Intussen heeft Nadia Wassim te pakken en trekt hem zijn pamper aan waarna hij vrolijk doorrent. Na zo'n 10 minuten zit bijna iedereen op de bank thee te dringen. Alleen twee van haar broers missen,maar die werken. Ik heb bijvoorbeeld Reda van 19 ontmoet. Een hele gezellige jongen waar je kei hard mee kunt lachen. Of Nadia van 12 die graag beroemd wil worden en heel HC probeert te doen, maar daar te lief voor is. Haar zus Tourya van 23. Ze is een hele mooie dame. Pikzwarte krullen en lichtbruine ogen. Een heel mooi figuur en een prachtige glimlach. Ook ontmoette ik de 25 jarige Faissal. Een hele vriendelijke jongen man met een hart op de juiste plek. Ook ontmoette ik Aymane van 15 en Meysae van 14.
Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en zie dat het al best wel laat is geworden. Ik sta op. 'Het was heel gezellig maar ik moet echt gaan, anders mis ik de laatste trein.' Zeg ik. 'Wacht! Saar ik breng je wel. Moet toch even wat halen.' Zegt hij en samen lopen we de deur uit.