Sen

Gözlerimizi Açalım

Bazen hep aynı şeylerin olmasından o kadar sıkılıyorsun ki sıkıldığında sıkıntın ile sıkılmaktan bile sıkılıyorsun.Sanki hep böyle cevap gözlerinin önünde fakat senin bakmadığın yerlerde saklanıyor.Şimdiye kadar kalbinin o boş hissettiğin tarafını birçok şeyle doldurmaya çalıştın ama gördün ki hiçbiri o boşluğu dolduracak şeyler değiller.Bazen de hiç bir şey yapmadan öylece oturdun...Sessiz,saatlerin geçmesini sanki yeni bir gün başladığında,hayatını değiştirecek şeylerin karşına çıkacağına veya aradığın şeyin öylece kendi kendine seni bulacağına içten,usulca inanarak.Hiç bir şeye dikkat kesilmeden ve aynı zamanda her şeyin dikkatini dağıttığını görerek yaşıyorsun.Azımsanmayacak kadar sayısı fazla olan "yalnız"ların arasında kimse tarafından görülemeyecek kadar saklanmış bir şekilde,birkaç insanın arasında öylece duruyorsun.Anlayamadığım şey,o kadar yalnız insan nasıl çıkıp ortaya göğsünü gere gere yalnızlığından bahsedemiyor veya bahsetmiyor.Küçümsenme korkusu mu?Gerçek yalnızlar kendi dillendiremedikleri mevzuyu senin dudaklarından duydukları an seni küçümserler diye mi korkuyorsun?Yoksa yalnızlığına inanmayıp onaylamazlar korkusu mu?Dostum bunlara vereceğin cevapların tümü,bu soruların var oldukları ve her daim var olacağı gerçeğini değiştirmez.Tıpkı şu anda kendini "ben aslında o kadar da yalnız değilim" yalanı ile kandırdığın kadar gerçek.Seni yalnızlığa iten şeyleri düşündün mü peki hiç?