Ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα.
Καλό ή κακό δεν ξέρω.
Και εσύ από την αρχή είχες κάτι που με συνεπήρε.
Όπως όλες τους.
Όλες έχουν κάτι που με ενθουσιάζει.
Το μπλε μαλλί, το hipster στυλ, το piercing στα χείλη...
Εσύ δεν είχες τίποτα από αυτά.
Εσύ είχες ένα ζευγάρι απλά, καστανά μάτια, αφοπλισμένα με αυθορμητισμό, ειλικρίνεια και διάφορους δαίμονες που δεν μπορούσα -ακόμα- να διακρίνω.
Τα μαλλιά σου ήταν ξανθά και μακρυά.
Θυμάμαι ακόμα πως μπλέκονταν μέσα στα δάχτυλα μου όταν σε χάιδευα...
Το πρόσωπο σου, καθαρό. Χωρίς make up και ρουζ να κρύβει τα χαρακτηριστικά σου.
Φυσική ομορφιά, αυτό ήταν.
Κάθε φορά που σε κοιτάζω σου ορκίζομαι, αυτό θα λέω.
Το σώμα σου...
Με καμπύλες, που με καλούσαν να ενωθούν με τις δικές μου συνεχώς. Αδιαλείπτως.
Και εγώ δεν σου έλεγα ποτέ όχι.
Άγγιζα μέχρι να νομίζω ότι θα σε χορτάσω.
Μα αυτό δεν συνέβαινε.
Και ύστερα είναι τα χείλη σου...
Ίσως εκείνα να θέλω να περιγράψω περισσότερο.
Ήταν ντυμένα με ένα σκούρο κραγιόν που περίτεχνα κατάφερες να βγάλεις μόνη σου πριν με φιλήσεις.
Ήταν μεγάλα.
Σαρκώδη.
Καταβρόχθιζαν τα δικά μου σαν να είχαν πολύ καιρό να πλησιάσουν κάτι γυναικείο.
Απαγορευμένα, κλεφτά φιλιά. Στα κρυφά.
Γλώσσες σε μάχη.
Γρήγορα αγγίγματα -έπρεπε να φύγεις.
Αγκαλιές, το σώμα σου ενωμένο με το δικό μου. Πέθαινα.
Κάθε φιλί που ανταλλάξαμε ήταν καλύτερο από οποιοδήποτε προηγούμενο.
Μα το τελευταίο, εκεί, στη γεμάτη στάση του λεωφορείου, ήταν καλύτερο από όλα τους μαζί.
