Alpha's Son

H.1

Achttien jaar geleden:

-Marinette-

Glimlachend wrijf ik over mijn bolle buik waarna ik een blik werp in de spiegel, om mijn mate met een trotse glimlach achter me te zien staan.

'Hey.' Zeg ik terwijl ik hem via de spiegel aan blijf kijken.

'Hey.' Zegt hij terwijl hij dichterbij komt en zijn armen om me heenwikkelt.

'Hoe was je dag?'

'Hetzelfde... Papieren invullen, vergaderen, nog meer papieren invullen, nog meer vergaderen. Je kent het riedeltje inmiddels wel.'

Glimlachend draai ik me naar hem om.

'Inderdaad.'

Liefdevol wrijft hij met zijn grote, warme, ruwe en tegelijkertijd zachte handen over mijn buik heen, overal tintelingen achterlatend.

'En hoe gaat het met ons kleintje?'

'Nog steeds een kleine onruststoker. Hij gunt zijn mama geen slaap, hè manneke.'

'Hoe weet je zo zeker dat het een jongen is?' Vraagt mijn mate grijnzend.

'Moederinstinct.'

'Oh, zo nu heb je plotseling wel moederinstinct en in het begin van de bevalling niet?' Vraagt hij plagend voor hij kort zijn lippen op de mijne drukt.

'Ja.' Zeg ik nog steeds glimlachend voor ik mijn armen lui over zijn schouders heen leg.

'Damn, je blijft sexy.' Fluistert hij met een lage, sexy stem die rillingen door mijn lichaam stuurt.

'Is dat zo?'

'Honderd procent.' Zegt hij voor hij hongerig mijn lippen aanvalt.

Een schop tegen mijn buik laat me terugtrekken en een kleine kreun ontsnapt aan mijn mond.

'Gaat het?'

'Jawel, onze kleine onruststoker was gewoon weer bezig. Volgens mij vind hij het niet zo leuk dat we aandacht aan elkaar besteden in plaats van hem.'

'Nou, nou, nou. Nog niet eens ter wereld en nu al wensen. Dit word nog wat.' Zegt mijn mate plagend terwijl hij weer dichterbij komt en zijn handen weer op mijn buik legt.

'Zeker weten.'

'Ik moet weer gaan, de plicht roept.'

'Jij ook altijd met je stomme avonddiensten.' Mopper ik glimlachend.

'Hé, je weet dat ik er niks aan kan doen.'

'Als je nou overdag wat meer zou werken...'

'Zegt degene die me telkens afleidt!' Kaatst hij lachend terug.

'Dat doe ik niet!'

'Dat doe je wel!'

'Niet!'

'Wel!'

'Niet!'

'Wel!'

'Niet!'

'Wel! Maar ik moet nu echt gaan, ze worden ongeduldig.'

'Niet. En ga maar. Ik zie je vanavond weer.'

'Wel. Tot vanavond, sugar pie.'

'Niet. En je weet dat ik het niet leuk vind als je me zo noemt.'

'Wel. En je weet dat dat me niet stopt.'

'Niet. Hou van jou.'

'Wel. Ik ook van jou, tot vanavond!' En daarmee doet hij grijnzend de deur dicht terwijl ik glimlachend naar ons bed loop voor een dutje.