Alpha's Son

H.3

Achttien jaar geleden:

-Marinette-

Ik hoor mensen bij de rand van de grens mompelen over dat de bevalling wel erg lang duurt en dat ik of bevallen had moeten zijn of al een stuk verder.

Mijn blikveld word telkens zwart en hijgend probeer ik bij het bewustzijn te blijven.

De pijn is bijna ondragelijk, vooral onder de blik van mijn ex-mate. Ik zou het liefst gewoon aan de pijn willen toegeven en het duisternis verwelkomen maar dat kan ik mijn kind niet aan doen.

Ondanks alles blijft het mijn kind en ik wil het zien opgroeien, koste wat het kost.

'Ik snap niet dat ze haar bastaardkind niet gewoon opgeeft. Ze wil toch geen kind dat niet van haar mate is?' Klinkt plots Chloés stem en direct dringt het tot me door.

Adrien heeft me afgewezen door haar. Omdat zij een facking crush heeft op Adrien, heeft ze iets verteld waardoor hij me heeft afgewezen. DIE BITCH!

Woede stroomt door mijn aderen en een woeste schreeuw verlaat mijn lippen terwijl er tranen in mijn ogen verschijnen waardoor ik mijn ogen snel dichtknijp.

HIJ GELOOFDE HAAR! HIJ FUCKING GELOOFDE HAAR OVER ZIJN EIGEN MATE!

Weer een schreeuw en ik hoor mensen mompelen dat het nu eindelijk de goede richting opgaat.

Hijgend hou ik het krijsende bundeltje in mijn armen terwijl mijn hart overstroomt met liefde voor het kleine jongetje in mijn armen.

Het heeft mijn inktzwarte haren, die als een klein plukje op zijn hoofd vastzitten.

Zachtjes wiegend en met sussende geluidjes probeer ik mijn baby'tje te kalmeren en uiteindelijk stopt hij met huilen en valt hij haast direct in slaapt.

Een grote glimlach kruipt op mijn gezicht als ik mijn kind tegen me aangedrukt hou en voorzichtig een kus op zijn hoofdje druk.

Dan neemt de duisternis mijn blikveld over en zak ik weg.

Kleine geluidjes maken me wakker en ik realiseer me hoe doodop ik eigenlijk ben, ook al heb ik geslapen.

Mijn aandacht gaat naar het kleine lichaampje dat tegen me aangedrukt is en volgens mij honger heeft.

Vlug geef ik hem de borst en nadat hij erg gulzig gedronken heeft, trek ik mijn shirt weer naar beneden en bekijk ik hem liefdevol.

Plots realiseer ik me dat ik op een bed lig en geschrokken kijk ik om me heen.

Waar ben ik?

De deur gaat open en een jongen van mijn leeftijd stapt door de deur.

'Hallo Marinette.'

'Euh... Hey?'

Hoe weet hij mijn naam?

De jongen grinnikt.

'Mijn naam is Kim, ik ben de Alpha van dit gebied.'

'Oh.... Waarom ben ik hier? Hoe ben ik hier terecht gekomen? Waar is mijn Roedel?'

'Je bent hier omdat we je bijna helemaal dood hebben gevonden dicht bij de grens van waarschijnlijk jouw Roedel. Vervolgens brachten we je hiernaartoe omdat je Roedel niks deed en je alleen maar zat aan te gapen alsof je plotseling een felgroene wolf was geworden met een twee bulten op haar rug en hoeven aan haar poten. En je Roedel is nog steeds waar het eerst was, ongeveer een klein uurtje hier vandaan.'

'Hoelang heb ik geslapen?'

'Zeker wel twee weken.'

'TWEE WEKEN?!'

'Ja, zoals ik al zei, we hebben je bijna dood gevonden en het was duidelijk dat je net bevallen was. Volgens de dokter hier, heb je iets heel ernstigs meegemaakt als je zolang buitenbewust zijn blijft, nadat je bevallen bent.'

Ik krimp ineen als ik weer aan Adriens afwijzing denk.

'Zou je me erover willen vertellen?'

'Liever niet.' Mompel ik terwijl ik naar het jongetje in mijn armen kijk.

'Hoe ga je hem noemen?'

'Alec. Alec Nathaniël Dupain-Cheng.'

Vijf maanden later:

'Het spijt me echt, Marinet maar je moet echt vertrekken.'

'Dat weet ik, Kim. En je weet dat ik achter je keuze sta en jij achter de mijne. Je hebt me geholpen door het zwaarste gedeelte van mijn leven en ik weet nu al veel meer dan dat ik eerst wist. Ik wens je veel succes met de samenvoeging.'

'Dank je... Mag ik Adrien wel flink in elkaar slaan?'

Ik krimp kort in elkaar en schud daarna mijn hoofd.

Ondanks alles hou ik nog steeds van hem.

'Jammer. Ik zou het met alle liefde doen maar het is jouw mate en jouw keuze.'

Ik lach.

'Je overleeft het wel. Voor je het weet kan je Alec zien als mijn kleine rebelse tiener en kun je hem leren vechten zoals het hoort.'

'Maar dan ziet Adrien hem toch ook?'

'Ja.... Maar daar bedenken we nog wel iets op. Ik ga nu, voor de andere Roedel hier is en het tijd is voor jullie samenvoeging.'

'Als het zover komt. Je weet dat ondanks de deal die mijn vader en zijn vader hebben gemaakt, Adrien en ik niet lekker boteren.'

'Klopt. Veel succes nogmaals en tot over een paar jaar.' Zeg ik glimlachend voor ik me omdraai en wegloop, van het territorium af.

Hopelijk tot gauw...

_Adrien_

Relaxt en tegelijkertijd gestresst loop ik ons nieuwe territorium op.

Direct dringt haar geur mijn neus binnen en zowel geschrokken als hebberig draai ik om mijn as heen om haar te zien.

Ik zie Kim, de Alpha's zoon van dit territorium, lopen en storm direct op hem af.

'Waar is ze?' Snauw ik hem toe en gespeeld verbaasd kijkt hij me aan.

'Wie?'

'Marinette!'

'Oh, Mari! Die is vertrokken samen met haar "bastaardkind" zodra ze hoorde dat we gingen samenvoegen.' Zegt hij terwijl er in zijn ogen een woede opvlamt die ik bij weinig wolven zie.

'Ze was al die tijd hier...' fluister ik zacht terwijl ik geschokt een stap achteruit zet en Kim met grote ogen aankijk.

'Ze was al die tijd hier! Waarom heb je niks gezegd!'

'Waarom zou ik? Waarom zou ik de man die zijn eigen zoon niet erkende en zijn eigen mate afwees, vertellen dat zijn mate hier was?'

Ik krimp ineen bij zijn woorden.

Hij heeft gelijk....

Ik heb haar afgewezen....

Wacht. Het kind.

'Het is een bastaardkind! Ik had alle recht om het af te wijzen!'

'Oh mijn god...' zegt Kim humorloos lachend terwijl hij me hoofdschuddend aankijkt.

'Je gelooft het echt hè? Je gelooft echt dat Mari met iemand anders zou slapen dat met haar mate. Je bent echt een blinde sukkel... Je verdient haar echt niet... Ik ga hier niet eens meer met jou over praten. Ik ga je niet de naam van haar zoon vertellen zoals ik eerst van plan was maar nu zie ik waarom Mari wegging en je hebt geluk dat ik haar beloofd heb je niet in elkaar te slaan want anders....'

Ik grom woest naar hem maar mijn nieuwsgierigheid is geport en wilt de naam van het bastaardkind dat Marinette gebaard heeft weten.

'Vertel me zijn naam.'

'Nooit. Dat zal zijn keuze worden, niet de mijne. Mag hij genadig voor je zijn. Of nee, liever niet. Ik hoop dat hij je helemaal tot pulp slaat en je laat rotten in hel.'