FOREVER NEYMAR JR EMRE MOR (Düzenleniyor)

Acı

Gençler geri döndüm.Bölümleri düzenlemeye başladım.Bundan sonraki bölümü okumayın daha onu düzenlemedim.Hadi hepinizi öpüyorum...İyi okumalar.🎈

Acı acı acı hayatımdaki somut ve soyut tek şey acıydı.

Neymardan vazgeçmiştim.Beni tanımıyordu.Benimle bir kere bile görüşmeyen bir kişi için bu geçiçi bir hevesti.Sevmiyordum.Bitmişti.20Yaşma geldim.Büyüdüm,ve zamanla da vazgeçtim.

Aşk insanlar için kalıcı bir heves olabilirdi.Yada ben öyle düşünüyordum.Yirminci yaşımın olgunluğu olsa gerek ben artık bir Neymar hayranı değildim.Biliyordum evet biliyordum.Onu sadece rüyamda görebilecektim.Onu sadece rüyalarda görmek tarif edelemeyecek bir acıydı benim için...

Ama ben biliyordum.İçimde Neymar sevgisi hiçbir zaman bitmeyecekti.

Vazgeçtim artık her şeyden herkesten.

Ablalarım evet ablalarım hayatımda duyduğum en acı kelime.
Sevmiyordum onları.Bana çok kötü davranıyorlardı.Onların beni sevmediğin gibi bende onlardan nefret ediyordum.

Erica ve Sofia.Hayatımda keşke olmasalar daha güzel olucak dediklerim.Benden büyüklerdi.Onlara saygısızlık yapamazdım.Onlar bana ne kadar kötü davransalar bile ben onlara yapamazdım.

"Kızım Sofia kızım büfeye gider misin babanın yanına"

Elimdeki tableti yere bırakarak annemin söylediğine kulak verdim.
"Geliyorum anne!"

Üzerime bir pantolon birde bol bir tsort giydikten sonra aşağıya indim.

Annemin elimdeki çöpleri alıp dışarıya
çıktım.Her dışarıya çıkacağımda elinde çöplerle genelde hep beni beklerdi.
Kıramazdım onu,annemin genelde her dediğini yapardım.

Annem ve Babam olmasaydı bu hayat hiç çekilmez olacaktı.

Marketin önüne geldim,hangisi işime gelirse onu söylerdim,benim için bir  büfeden daha fazlasıydı orası.Benim ekmek paramı çıkardığım yerimdi...

Babam marketten apar topar çıkıp gitti.Bana yapılacakları tarif etti,işleri harfiyen yerine getirmeye başladım.Yanımızda çalışan Leo müşterilere bakıyordu bende evraklarla ilgileniyordum.

"Julia müşterilere bakar mısın benim depoda ufak bir işim var"diyip depoya indi.
Elimdeki kağıtlarla uğraşmaktan müşterileri fark etmiyordum bile.

Elimdeki kalem yere düşünce onu almak için yere eğildim.
Yoktu bu kağıt nereye gitmiş olabilirdi ki?Kalemi bulunca gülümsedim.Gel buraya ufaklık.

"Pardon bakar mısınız"
"Geliyorum!"
Tam kalkıcakken bağcıklarımında açık olduğunu gördüm,müşteri gittikten sonra bağlarım diyip kasanın yanına doğru koşar adımlarla gitmeye başladım.

Marketin içinde koşarken birinin göğsüne vurup yere çakıldım
"Ah pardon bağcıklarımı bağlamayı unutmuşumda."
Üzerimi çırparken bana elini uzatmıştı.Daha kim olduğunu bile görmemiştim bile kafamı kaldırıp eline uzatan kişinin elini tuttum.Kafamı kaldırır kaldırmaz bir çift ela gözle karşılaşmam bir oldu.
Beni yerden kaldıran kişi Neymarmıydı?
Ah hayır sen...Neymarsın.
Bu imkansız.
Kalbimde kelebekler uçuşuyordu.
Sanırım dünya şu an tersten dönüyordu yoksa ben mi öyle hissediyordum?
Yok hayır hayır bu rüyaydı.Kendimi çimcikledim.Şu yanımda duran kağıtlar hava da mı uçuşuyordu?
Tsunamı vardı dışarda?
Yoksa gökdelen mi düştü?
"Sofia neden müşteriye bakmıyorsun?"
Beni saçma düşüncelerden kurtulmama sebep olan Leo'ya kafamı döndürdüm.
Leo ne ara gelmişti.Biz ne zamandır Neymarla bakışıyorduk?

Daldığımı fark edip "teşekkür ettim"dedim
Neymar yanımdan uzaklaşıp kasaya doğru ilerledi.Bende oracıkta dikilip kaldım.Şoktaydım.

Neymar aldığı şeyleri poşete koyup hızla uzaklaştı.Öylece bakakalmıştım.
Leo  yanıma gelip elini sağlayınca irkildim.
"Senin neyin var?"
"Y-yok"bir şeyim

Gözüm yerdeki renkli bir karta çarpmıştı onu elime aldım,kredi kartıydı.Üzerinde kime ait olduğu yazıyordu.
Neymar Da Silva Santos Junior
Bu Neymara aitti.
Arkasından koştum ama onu göremedim.
Birdaha göremeyecektim onu ama ona ait bir şey vardı bende.Bana hırsız diye bir damga vurmazdı dimi?