Gündüzleri gelmiyor acı.
İnsan en çok geceleri alev alev yakıyor ciğerini.
Koparırcasına alıyor aklını başından.
Etraf kan revan.
Gözyaşları ile yıkıyor kirlerini.
En çok geceleri pişman oluyor insan.
Gündüz anlamıyor meşgalelere dalıyor.
En çok geceleri gönül mahkesi hüküm kesiyor.
Aldırmıyor kimilerini kalp.
Kırılmış, darılmış, küsmüş hayata.
Bir gözü hep toprakta.
Gidiyor insan,
Her gece misafirlik olur mu diyor.
Bir gün bavulunu da bırakıp,
Kaçıyor insan.
