İKİZ

BÖLÜM 3

Telefonun susmak bilmeyen çalışı vardır ya hani. İşte öyle çalıyordu telefon. Koştura koştura eski kırmızı telefonun ahizesini kaldırdığımda tok bir adam sesi "Merhaba Duru Akay'la mı görüşüyorum?" dediğinde sadece "Buyrun benim" demekle yetindim bu sesi daha önce duyduğumu sanmıyordum.

"Tebrikler Özel Sezginler Kolejinden %75 burs kazandınız!" Bunu öyle bir söylemişti ki tepkimi ölçmek ister gibi bir ses tonu kullanmıştı . Ama uzun süre cevap verememiştim %75 bursum vardı fakat %25'lik kısmı hala bize yani annemle bana aitti ödemenin. Adamın hala telefonda olduğunu hafifçe öksürerek belli etmesiyle kendime geldim . "Teşekkür ederim ama okulunuza gelemeyeceğim." Adam şaşırmıştı. "Ne-Neden? Büyük oranda bursunuz var!" "Bakın annem ve ben İzmir'de yaşıyoruz babam vefat ettiğinden beri annem terzilik yapıyor ve beni okutmaya çalışıyor. Asgari ücret de bir yere kadar idare edebiliyor bizi zaten . siz şimdi bana %75 burs vereceğinizi söylüyorsunuz ama biz o okulun %25 ücretini karşılayamayız sınava belki tam burs kazanırım umuduyla girmiştim zaten. Olmadı.. Teşekkürler iyi günler" güzel konuşmuştum sanırım. Tam kapatmaya hazırlanıyordum ki adam aceleyle konuştu. "Durun siz yine de İstanbul'a bir gelin görüşelim bir şeyler ayarlarız müdür beyle" "Ciddi misiniz? Oluru var mı ki?" Heyecanlanmıştım adamın dediklerine, adamsa sadece bakacağız demişti..

Sonrasında teşekkür edip telefonu kapattım hızlıca evi tarayıp annemi mutfakta bulduğumda "SULTANIIM! Bil bakalım bu küçük kızın naapmıış?" diye minik çaplı bir çığlık attım."Ağzın kulaklarında bu kadar gülüyorsun ya iyi bir şeydir herhalde" "Hemen anlatmaya başlıyorum o zaman .. Dün girdiğim şu kolej sınavı varya-" duraksadım annemin yüzüne bakıyordum dalmış olmalıyım ki "Kızım söyleyecek misin bugün" diyerek söylenmesiyle karşılaştım." Tamam sultanım ya kızma dalmışım. Neyse işte %75 burs almışım" annemin yüzü düştü birden ama sevinmesi gerekmiyor muydu? "Anne?"

"Kızım aferin ama bursun kalan kısmını ödeyemeyeceğumizi sende biliyo..-" sözünü yarıda kestim "Anne daha sözümü bitirmemiştim. Telefonda beni arayan adama anlattım durumu siz bir istanbul'a  gelin biz müdür beyle hallederiz diyor" "Ama yine de.." "Anne bir konuşuruz olmazsa söz ısrar etmeyeceğim" "Pekala gidelim bakalım "

17 yıllık hayatımda ilk defa bu kadar seviniyordum herhalde sarıldım "teşekkür ederim, teşekkür ederim, teşekkür ederim " "Kızım yavaş işim var hem benim hadi git eşyalarını al çünküü İSTANBUL'A GİDİYORUUZZ!

Rüya gibiydi sonunda gidiyorduk.
BEKLE BENI İSTANBUL..