Yalnızım.. Evet tek kelimeyle kendimi ifade edecek olursam. Yalnız , mutsuz , neşesiz , soğuk , tedirgin , korkak bir kişiliğim var.
Anne ve babasının zenginliğinden dolayı şımarık , egolu , güzel , zengin ,burnu havada , soğuk bir kız olarak görülüyorum. Ama öyle değil işte...
Onlar benim annem zengin diye beni şanslı sanırlarken ben onlar gibi annemden hergece uyurken masal dinleyemedim. Bakıcılarımın baskısıyla büyüdüm. Onların babası onlara bisiklet sürmesini öğretirken , benim babam bana yurtdışından gelirken aldığı pahalı oyuncaklar getirirdi. Ve onu da bakıcıma verip giderdi. Saçımı hiç okşamazdı. Mesela ben annemle hiç yemek yapamadım.
Arkadaşlarım sırf zenginim diye benim yanımda bulunurlardı. Ama hepsi o kadar sıkıcıydı ki. Ben onlara yüz vermeyince de bir süre sonra giderlerdi zaten. Hiç samimi arkadaşlıklar yapamadım. Hiç samimi bir aile ortamında bulunmadım. Sürekli babamın işinden dolayı , para aşkından dolayı oradan oraya sürüklendim. Şimdide babamın koreli iş adamlarıyla yaptığı ortaklık sonucu koreye taşınıyoruz. Lise son sınıftayım ve beni yine biryere sürüklüyorlar. Hem de herzamanki gibi benim fikrimi bile sormadan. Bana denilen sadece "Buğlem, Kore'ye taşınıyoruz" oldu. Hep böyleydi zaten. Neyse.. Belki Kore'de şansım iyi yöne gider ha ne dersiniz?
Merhaba arkadaşlar ilk defa hikaye yaziyorum ve bunun vermiş olduğu heyecan oldukca fazla eğer yanlışlarım varsa hepinizden özür diliyorum .
