The 73rd Hunger games

H3. Afscheid & Vertrekken

Nadat we naar binnen zijn gebracht ben ik in een kamer gepropt om te wachten. Er mogen nu mensen komen om me gedag te zeggen maar eigenlijk heb ik daar niet zoveel zin in. Want ik weet dat ik straks degene ben die mijn familie moet troosten terwijl ik die fucking arena in moet. Ik probeer om nog niet te gaan huilen totdat mijn familie is geweest maar ik weet zeker dat ik dat niet red als ze niet snel komen.  

Gelukkig gaat de deur dan open en Skye en Marrit rennen naar binnen en vliegen gelijk alle twee om mijn nek. Huilend. Mijn moeder slentert ook naar binnen en begint nu weer te huilen. 'Ga je dood?' vraagt Skye ineens en daardoor gaat mijn moeder nog harder huilen. Ik doe mijn best om zelf niet te gaan huilen en maak me even los uit de greep van Skye en Marrit. Ik kijk naar Skye om hem antwoord te geven op zijn vraag. 'Misschien' zeg ik want ik denk dat het geen zin heeft tegen hem te liegen. 'En Marrit, ik wil dat jij heel goed op Skye let, oké?' zegt ze en ze knikt snel.

Ze weet wel waar ik het over heb want Skye kan zich soms echt als een wilde gedragen en dan wordt iedereen gek van hem en meestal ben ik de enige die hem rustig krijgt maar Marrit kan het vast ook wel. Hoop ik. 'En ik wil dat jullie alle twee heel goed naar mama gaan luisteren, Oké?' zeg ik en ze knikken weer. ik geef ze nog even snel een knuffel.

Zodra ik een traan over mijn gezicht voel laat ik Marrit en Skye los en loop naar mijn moeder. 'Mam, ga met ze naar papa toe en probeer alsjeblieft  niet deheletijd te huilen, dat maakt ze alleen maar van streek.. vooral Skye'  zeg ik en mijn moeder knikt en knuffelt me dan. 'Probeer alsjeblieft te winnen' jammert ze. Ik knik maar omdat ik door mijn tranen nu niet meer kan praten. En ik weet toch wel dat het me niet gaat lukken.

De deur gaat dan ineens open en mijn Familie wordt uit de kamer verwijdert. Ik ga weer zitten en staar naar de muur. Ik zet mijn leven v an nu even snel op een rijtje.  Ik ga zo naar het Capitool, over een paar dagen naar de arena en dan ga ik dood.  Ik hoop dat het snel gaat, ik heb geen zin in al te veel pijn.  

Ineens gaat de deur weer open en Nate komt naar binnen sjokken. Ik begin gelijk weer te janken en sla mijn armen om zijn nek. Ik voel dat hij met zijn hand over mijn rug wrijft maar het werkt niet echt troostend. 'Ik wil niet dood' jammer ik. Nate pakt mijn hoofd ineens vast en met zijn duimen veegt hij mijn tranen weg, Die daarna toch wel weer opnieuw komen.

'Je gaat niet dood' zegt hij. 'Je kan met wapens omgaan, je kan vissen en zwemmen' zegt hij. 'Dat is niet genoeg' zeg ik. 'Jawel, hoor je me, Je kan dit winnen!' zegt hij en dan knik ik maar alleen omdat ik niet wil dat hij gaat schreeuwen.

Ik kijk hem nog steeds  aan omdat hij mijn hoofd tussen zijn handen heeft geklemd en ik heb geen zin het los te trekken, ik hoop dat hij me voor eeuwig vast kan blijven houden en mee mag naar het Capitool, niet de arena in… dat wil ik hem niet aandoen. Maar helaas is dat geen mogelijkheid.

Ik hoor dan dat de deur weer open gaat. Voordat de vredebewakers Nate naar buiten hebben getrokken doet hij iets onverwachts. Hij kust me. Gewoon een heel snel kusje, geen zoen ofzo maar toch. We knuffelen al amper laat staan dit.

Ik weet niet hoe hij het gedaan heeft maar het is hem gelukt me te laten stoppen huilen. Het is hem zelfs gelukt om me heel even niet aan de arena te laten denken. Ik vraag me echt af waar zijn actie op sloeg, maar de kans dat ik daar ooit nog achter kom is niet groot.

En boem de echte werkelijkheid is weer terug. Dan denk ik maar na over wat Nate heeft gezegd. Dat ik met wapens om kan gaan. Ja ik kan met een mes omgaan en binnen een minuut een hele vis schoonmaken, maar ik kan niet iemand op me gemak gaan opensnijden in de arena om vervolgens diegene zijn ingewanden en alles eruit te snijden.  Die tijd heb ik niet en ik wordt al misselijk van het idee.

Met een speer zou ik misschien een klein beetje om kunnen gaan aangezien ik ook vis vang met een stok die maar 1 punt heeft, de drietand leent mijn vader meestal uit. Verder kan ik me geen wapen bedenken waar ik mee om kan gaan.