Chaotische kalmte

Hoofdstuk 1: Samantha

Hoewel ik wist dat ik het ook van mijn teamleden te horen zou krijgen, kwam het alsnog als een enorme schok. Op een maandag, na een druk weekend, kwam ik zoals gewoonlijk naar het bureau om te werken. Broekhoven, die er normaal gezien allang zou zijn geweest was er niet. In plaats daarvan stapte Carla het gebouw binnen, samen met een aantal andere agenten. Iedereen keek verrast op. Carla kwam wel vaker even langs het bureau, om te kijken hoe het met iedereen ging. Normaal gezien deed ze dit alleen op donderdagen want dan was Broekhoven vrij. Nu stopte ze daar bij de ingang van ons kantoor, en keek ze ons met een pijnlijke blik aan. 'Goedemorgen iedereen. Ik vind het spijtig om het te komen mededelen maar ik ben bang dat ik slecht nieuws heb.' Ik zag keek van Carla naar mijn collega's. Vrolijk, verbaast, nieuwsgierig, doordringend, angstig. Evert stond op uit zijn bureaustoel en liep naar Carla toe. Terwijl hij op een rustig tempo liep, stonden de andere ook op. Eerst Fenna, Daarna Bram. 'Zal ik Liselotte even gaan halen?', Evert die nu tegenover Carla stond, knikte als bevestiging op de vraag die Bram net had gesteld. Ook ik stond op, en ik liep naar Carla toe. Op haar verzoek pakte wij allemaal een stoel, en gingen we aan een lage tafel die daar stond zitten. Ook Bram en Liselotte kwamen nu aangelopen, en de agenten die eerst bij Carla stonden liepen weg. Toen iedereen zat schraapte Carla haar keel. 'Ik ben gisteren gebeld door de vrouw van Broekhoven. Ze vertelde me dat hij sinds vrijdag niet is thuis gekomen. Ze was in paniek, omdat hij altijd meteen na het werk naar huis kwam. Ook vond ze hem donderdag wat chagrijnig voor zijn doen, en is ze er zeker van dat er iets ergs is gebeurd. Wij kunnen nog niks uitsluiten, maar het lijkt erop dat Broekhoven inderdaad iets is overkomen.'
Stilte.
Ik keek weer van Carla naar mijn collega's. Evert zat ongemakkelijk de losse draadjes uit de mouw van zijn trui te trekken. Bram keek strak naar de grond. Liselotte friemelde aan de plukken haar die ze vastgebonden in een staart had zitten.
Ik zat stil, en probeerde mijn grijns te verbergen.
Fenna was de enige die enige emoties toonde. Nadat Carla haar verhaal had gedaan, sloeg zij beide handen voor haar mond. Ze keek angstig maar herpakte zichzelf. De handen die nu nog voor haar mond zaten verplaatste ze naar het bureau, en vormde twee vuisten. 'Maar Carla, wat betekend dit?' Carla keek op. Aan de donkere vlekken onder haar ogen kon je zien dat ze niet goed had geslapen. Ze herhaalde de vraag die Fenna had gesteld. 'Wat dit betekend? Dit betekend dat we zo snel mogelijk moeten uitzoeken wat er met Broekhoven is gebeurd. In de tussentijd moeten we een tijdelijke plaatsvervanger hebben voor Broekhoven. Twee eigenlijk, want behalve dat hij jullie aanstuurde, was hij ook nationaal korpschef. Met de zoektocht naar een nieuwe korpschef bemoei ik me niet, maar met jullie wel. Ik ben door de hogere macht gevraagd deze taak terug te nemen. Ik ken jullie immers door en door, en op dit moment hebben jullie behoefte aan rust en een vertrouwd persoon die jullie aan stuurt.'
Stilte.
Maar plots een uitstorting van kreten van geluk. Bram, die eerst stil naar zijn schoenen staarde, sprong op en vloog Carla om haar nek. Evert stond op en maakte daarbij een sprongetje van enthousiasme. Liselotte reageerde rustig, maar had wel een glimlach van oor tot oor. Fenna, reageerde met emoties. Er rolde tranen langs haar wangen, maar ze glimlachte. Tranen van geluk.
Ik kon alleen stil voor me uit staren.
Na een lange omhelzing, liep Bram Carla los en maakte plaats voor Fenna. Ook zij sloeg haar armen om Carla heen. De gehele club moest glimlachen, iedereen behalve ik. Toen Liselotte me onderzoekend aan keek, zette ik ook een neppe glimlach op. Fenna liet Carla los en keek stralend naar de vrouw, die nu weer was aangewezen als mijn baas. 'Welkom terug Carla'.