Chaotische kalmte

Hoofdstuk 2: Fenna

Hoewel wij alle het niet zo goed met Broekhoven konden vinden, deden we toch erg ons best de man op te sporen. Liselotte onderzocht Broekhoven 's laptop, Bram en Evert deden een buurt onderzoek en Carla en ik waren druk bezig aantekeningen te maken van de informatie, die we van buitenaf kregen. Niemand wist waar Samantha was.
'Heb je al contact gehad met Evert en Bram?' Carla keek niet eens op toen ik haar de vraag stelde. Nog druk schrijvend in een aantekeningenboekje gaf ze me een gehaast en kort antwoord. 'Ja. Ze hebben gesproken met de buren.' Natuurlijk was ik niet tevreden met dit matige antwoord. 'En daaruit is gekomen dat?...' Carla stopte met schrijven en legde haar pen neer. 'De buren hebben niks vreemds gehoord. Donderdag waren ze een dagje shoppen in Amsterdam, ze zijn die nacht om 23:00 thuis gekomen. Vrijdag waren ze de hele dag thuis en de buurvrouw heeft bevestigt dat ze Broekhoven in de ochtend met de auto naar zijn werk heeft zien vertrekken.' Ze pakte haar pen van de tafel en ging verder met waar ze mee bezig was. Net toen ik haar wou vragen of de buren verder nog iets opgevallen was, bewoog de kantoordeur. Samantha kwam gehaast binnenlopen. Zuchtend legde Carla haar pen weer neer en keek op haar rosé-gouden horloge. 'Samantha, ho eens even. Je werktijden zijn van 09:00 tot 17:30. Het is nu 10:34. Wat is de reden die je daarvoor hebt?'
Samantha, die druk bezig was niet gezien te worden, schrok op. 'Ik?'
Dit was de druppel voor Carla. 'Natuurlijk heb ik het over jou! Nou vertel op!'
Samantha was duidelijk overweldigt door Carla's plotselinge uitbarsting, en reageerde met een onzekere toon. 'Ik... Ik had me verslapen... het zal niet nog eens overkomen, dat beloof ik.' Carla maakte een snuivend geluid als teken dat ze het wel kon begrijpen, maar nog steeds boos was. 'Dat mag ik graag geloven. Laat me dit niet nog eens merken.' Daarna maakte ze een wuivend gebaar, dat Samantha kon gaan. Dit gebaar zag Samantha als een vriendelijke uitnodiging, ze vertrok zo snel als ze kon naar haar eigen werkplek.
Toen ze uit zicht was keek ik op naar de blonde vrouw voor mij. 'Carla!'
Carla was verdwenen in haar eigen gedachtes. Ze staarde stil voor zich uit. Ze is veranderd. Ze kan het verdriet van het verlies van Menno niet verwerken. Oorzaken voor deze stilte vlogen door mijn hoofd. De arme vrouw heeft het zo zwaar. Ze moet hulp krijgen. 'Carla, wat is er aan de hand?' Bezorgt keek ik haar aan. Haar lichaam kwam terug in beweging. Haar ogen verplaatste zich, naar mij toen. 'Fenna...' Ik knikte als teken dat ik haar wou helpen, dat ze tegen me moest praten. Zachtjes legde ik mijn hand op haar schouder. 'Het is allemaal te veel voor je hè? Eerst Menno, nu Broekhoven... zou je niet eens hulp gaan zoeken? Ik bedoel, iemand om mee te praten?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik maak me gewoon zorgen, om iedereen hier.' Ze keek rond maar niemand van het team was aanwezig. Alle waren ze bezig, dan wel met de zoektocht naar Broekhoven, als andere dingen waar wij niks van af wisten. Met dat laatste hadden we het dan vooral over Samantha.
'Fenna er is iets wat ik je moet vertellen.' Aan de blik in haar ogen zag ik dat, dat wat ze wou zeggen, er zeker toe deed. Ze ging anders zitten, en vouwde haar handen in elkaar. Ik keek haar aandachtig aan.
'De buren hebben nog iets opgemerkt. De laatste dagen kwam er regelmatig een jonge dame over de vloer. Meestal s 'nachts, als de vrouw van Broekhoven moest overwerken. Ze heeft een nachtbaan, snap je wat ik bedoel?' Ik knikte. 'Hij had dus een minnares?'
Carla's blik gaf mij een bevestiging. 'Daar gaan we wel van uit. Maar helaas is dit nog niet alles wat ik te horen heb gekregen.' Haar blik werd pijnlijker.
'Eenmalig is de vrouw overdag langs gekomen. De buurvrouw was toen bezig met onkruid wieden in de voortuin. Ze heeft de mogelijke minnares dus kunnen bekijken in goed licht.' Ik kreeg een naar gevoel in mijn ouderbuik. 'Je hebt een beschrijving gekregen hè?' Ze knikte. 'De buurvrouw beschreef haar als volgt...' Carla's ogen verplaatste zich van mij, naar het blaadje dat ze voor zich had liggen. 'donker type. Stijl bruin haar, bruine ogen. Ze dacht dat het een Marokkaans meisje was.' Het nare gevoel in mijn buik bevestigde wat ik verwacht had. Carla staarde weer voor zich uit. Aan de ene kant was ik geschrokken, maar aan de andere kant had ik het ergens ook wel verwacht. Ze deed de laatste tijd wel heel geheimzinnig. 'Het zal toch niet dat?' vroeg in aan Carla. Al starend gaf ze me antwoord. 'Ik ben bang van wel.'