Yan odadan sesler gelmeye devam ediyordu.Sanki birine işkence ediyorlardı.Erkek sesine benziyordu.Odada bir kapı vardı.Açmayı denemek için ayağa kalktım.Kendimi çok halsiz hissediyordum.Her yerim ağrıyordu ama yaralanmamıştım.Kapıyi açmayı denedim ama açılmadı.Ben de tekmelemek zorunda kaldım.Kapıda bir cam vardı ama sığmazdım.Elif sığabilirdi!Cami kırdım.Battaniye ile cam kırıklarını örttüm ve planı Elif'e açıkladım.Beklemedigim bir şekilde "olur" dedi.
Camdan içeri girdi ve bana kapıyı açtı.Ses gittikçe yükseliyordu.Boş bir koridora çıkıyordu kapı.Işık yanıp sönüyordu.5-6 metre yürüdükten sonra başka bir kapıya verdik.Bu kapının camı yoktu.
"Kapı belki açıktır" dedi Elif.
Saçmalama dedim ve kapıyı tekmeledim.Elif elini uzattı ve kapıyı açtı.Kapı açıktı.Bana alaylı bir gülüş attı.Yolumuza devam ettik.Sıkılmıştım koridorlardan ama ses gittikçe yaklaşıyordu.Korkuyordum.Farkli bir kapı çıktı önümüze. İçerde birileri boğuşuyordu sanki. Kapıyı acamamizla şaşırmamiz bir oldu.Bir insan battaniye ile boğuşuyordu."Gerizekalı" dedim içimden.Battaniyeyi açtık ve çocuğu çıkardık.Tum seslerin bu çocuktan gelmesi çok tuhaftı."Ben Ahmet" dedi.Tanıştık.Iyi birine benziyordu. Bu odadan da başka yere çıkan bir kapı vardı.Yola devam o zaman...
