Ήταν χαμένοι.Η Amy Cahill κοίταζε με αγωνία το μαύρο σακίδιο,που τρανταζόταν πάνω στη κινούμενη λωρίδα των αποσκευών. Σκόνταφτε στις στροφές. Η πινακίδα πάνω από τη λωρίδα έγραφε σε 5 γλώσσες <<Σας ευχαριστούμε που επισκεφτήκατε τη βενέτια. Ο έλεγχος των αποσκευών γίνεται με τυχαία επιλογή. <<Τη βάψαμε>>,είπε η Amy. <<Πόσο τυχαία είναι αυτή η τυχαία επιλογή? >> <<Αφού σου είπα ότι ένας ninjas δεν αφήνει στιγμή το σπαθί από τα μάτια του. Δεν μπορούσα να το βάλω στην βαλίτσα. Έπρεπε να το πάρω στο σακίδιο>>,ψιθύρισε ο αδερφός της,ο DAN,που απ'όσο τον θυμόταν η Amy,είχε πάντα προβληματικές εγκεφαλικές λειτουργίες. <<Συγγνώμη, Jan,αλλά τις χειραποσκευές τις ελέγχουν πάντα>>, του απάντησε επίσης ψιθυριστά η Amy. <<Κι έχουν ειδικούς κανονισμούς για τα σπαθιά samurai,που μεταφέρονται μέσα σε σακίδια πλάτης.Ακόμη κι αν ο ιδιοκτήτης τους είναι ένα φαντασιόπληκτο εντεκάχρονο,μισή μερίδα,που νομίζει πως είναι ninjas>>. <<Γιατί δεν θέλεις να τους πούμε ότι το 'χουμε για να κόβουμε την παρμεζάνα?>>γκρίνιαξε ο Dan.<<Εγώ σου λέω πως θα πιάσεις. Οι Ιταλοί καταλαβαίνουν από φαγητό>>. <<Εσύ τι δεν καταλαβαίνεις από τη φράση 5 ως 20 χρόνια,χωρίς δικαίωμα έφεσης?>> Ο Dan ανασήκωσε τους ώμους.Και σήκωσε μια τσάντα μεταφοράς μικρού ζώου,από το εσωτερικό της οποίας τον κοίταξε καχύποπτα ένας μάλλον ταλαιπωρημένος αιγυπτιακός Mau.<<Γεια σου,Saladin>>,μουρμούρισε το αγόρι κοντά στο δίχτυ,που έφραζε το παράθυρο της τσάντας.<<Και μην ξεχνάς...όταν φτάσουμε στο Τόκιο... κόκκινο μπαρμπουνάκι Sushi κάθε βράδυ!>> <<Μrrrp>>, έκλεγε ο Saladin,καθώς ο Dan ακουμπούσε μαλακά την τσάντα πάνω στον κυλιόμενο ιμάντα των αποσκευών.<<<Μμμμμμ,χμμμμ,ώωω..αααααα!>>ακούστηκε μια πνιχτή φωνή πίσω τους.Όλοι γύρω τους στράφηκαν ανήσυχοι-μα η Amy και ο Dan ήξεραν πως δεν έτρεχε τίποτα.Η φωνή άνηκε στην Nellie Gomez,τη συνοδό τους,που χόρευε και σιγοτραγουδούσε στον ρυθμό του τραγουδιού από το Ipod της. Δεν την ένοιαζε καθόλου που ακουγόταν σαν ετοιμοθάνατη φώκια-κι αυτό ήταν ένα από τα πολλά ωραία που είχε η Nellie Gomez. Συνεχίζεται...
