Έτρεχαν πια προς την θύρα 4, σπρώχνοντας τους άλλους επιβάτες.<<Μάλλον δεν βρήκαν τον Rufus και τον Bromo,ε?>> ρώτησε με κομμένη την ανάσα ο Dan.<<Ποιοι είναι πάλι ο Rufus και ο Bromo?>>ρώτησε η Amy.<<Tα σπαθιά!>>είπε ο Dan.<<Τους έδωσα τα ονόματα των 2 αδερφών,που ίδρυσαν την Ιταλία.>>.<<Remulus και Remus!>> σφύριξε η Amy.<<Έτσι τους έλεγαν.Και δεν ίδρυσαν την Ιταλία. Ίδρυσαν τη Ρώμη.Και μη σε ξανακούσω να μην λες αυτή τη λέξη!>>.<<Τη Ρώμη?>>. <<Όχι.Τα γράμματα σ-π-α-θ-ι-α!>> Η Amy χαμήλωσε τη φωνή της,καθώς στάθηκαν στο τέλος της ουράς,που περίμενε στον έλεγχο ασφαλείας. <<Μήπως θέλεις να πάμε στη φ-υ-λ-α-κ-η?>>. <<Ωχ!>>. <<Ω... >>,βόγκηξε η Nelli στον ρυθμό κάποιου πανκ τραγουδιού,που τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν, ακόμα κι αν το ήθελαν. Η αναμονή στον έλεγχο ασφαλείας φάνηκε να κράτησε κάπου 32 ώρες. Το χειρότερο για την Amy ήταν,όπως πάντα,που αναγκάστηκε να βγάλει το περιδέραιο από την τσέπη για να περάσει από το μηχάνημα των ακτίνων Χ. Δεν άντεχε να το αποχωριστεί ούτε στιγμή.Όταν ξεμπέρδεψαν από΄κει,το ρολόι έδειχνε 2:31.Τρέχοντας πήραν τον διάδρομο προς τη θύρα 4. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
