Sinüs #wattys2016

4

Multimediadaki ece.

Havayı sis kaplamıştı. Gökyüzüne hakimiyeti altına alan sis griden çok pişmanlık doluydu sanki. 'Bu yola onunla çıkmamalıydım' diye düşünürken yineledi.

''Sen arabada kal.''

Gözlerimi her zamanki gibi çevirdim.

''Neden,neden? Başıma bir işin gelmesi seni neden bu kadar çok ilgilendiriyor?''

''Tehlikeli orası bırak ben gideyim.''

''Ne yani kendimi koruyamaz mıyım ben? Sen şu cılız vücudunla kendini nasıl koruyorsan ben çok daha fazlasını yapabilirim.''

Bir an kol kaslarına baktım ve hiçte cılız olmadığını gördüğümü anladığında hafifçe gülümsedi.

''Her neyse...Koray'a mesaj attım. Abim evde değilmiş yani gelmen gereken bir durum yok. Zaten amacın abimi görmek değil miydi? Yok işte evde. Ben hemen gidip saç fırçasından bir kaç saç teli alıp geleceğim. Uslu bir kız ol ve beni burada bekle.''

''Çocuk bakıcısı gibi davranma bana.''

Bir an duraksadım ve kaşlarımı çattım.

''Koray kim?''

''Kardeşim.''

''Pekala...''

''Hah! şöyle her zaman beni zorlamadan kabul etsen ya fikirlerimi. Bana güvenip arabada kalacağın için teşek...''

''Bende geliyorum!''

Kapıyı açıp hızla arabadan indim ve önünde durduğumuz eve doğru ilerlemeye başladım. Adımlarımı güçlendirdikçe heyecanım iki kat artıyordu. Amacım cinayeti çözümlemek değildi sadece ablam olacak o gerzekalının ölmeden önce karıştığı haltları öğrenmek istiyordum ve kafamı karıştıran şu defter meselesi tabii. Yalan olduğunu hissedebiliyordum ama içimde bir yerlerde gerçeklik payı var gibime geliyordu. Birden arkadan omzuma dokunulan elle duraksadım. Biraz korkmuştum bu ani dokunuştan ama arkamı döndüğümde gördüğüm bir çift göz ve yılışık surattan sonra ne heyecan kalmıştı bende nede korku. Gözlerimi kaçırdım, o da kaçırdı. 

'' Madem çok istiyorsun...pekala sende gel. Ama içeride sözümden çıkma evde bir kaç koruma olmalı ve bu bizim için tehlike alarmı veriyor.Bana bir söz vermeni istiyorum.''

Geçiştirmek için ''Tamam söz.'' dedim. Çünkü içeride rahat duramayacağımı biliyordum. Omzumu bir kez daha tuttu.

''Öylesine değil gerçek bir söz ver bana.''

''Ablamın üzerine yemin ederim k-...''   Bunu söylerken ben bile kendime inanmamıştım.

''Annemin babamın üzerine yemin ederim ki sözünden çıkmayacağım. Oldu mu?''

Hafifçe gülümsedi. ''Beni takip et.''

Önüme geçip kapıya doğru ilerlemeye başlayınca arkadan ona yetişebilmek için adımlarımı güçlendirdim. Ne kadar hızlı hareket edersem o kadar hızlı ulaşırdım sonuca.Kapının önüne gelince ikimizden durduk. Planın bu kısmından sonra ne yapacağımızdan habersizdim. Yanımda bir hamle yapmasını beklerken kapıyı çaldı. 

''Aklını mı kaçırdın sen?'' deyip daha fazla çalmasına engel olmak istedim ama işe yaramadı. Çalmaya devam ederken;

''Abimle aram iyi olmayabilir ama bu evine giremeyeceğim anlamına gelmez. Hem Koray'da burada yaşıyor onu görmeye bazen geliyorum.''

Kaşlarımı çattım.

''Koray kim?''

Derin bir nefes aldı ve sesini yükseltti.

''Kardeşim! Balık hafızalı mısın?''

''Bana sesini yükseltme!'' İstemeden bende ses tonumu yükseltmiştim.

''Zaten kapıyı açmıyorlar sende şu olayı dahada bulanıklaştırma. Saçma sapan takıntıların yüzünden buradayız!''

''Ben kimseye bana yardım etmesi için kafasına silah dayamadım. Bana yardım etmek için çırpınan sensin!''

Cevap vermedi. 

''Neden cevap vermi-...''  Kapı açıldı ve lafımı tamamlayamadan dondum kaldım.İçeriden üzerinde hizmetçi kıyafetleri olan ama oldukça açık ve gösterişli bir bayan çıktı. Boynundaki kolye ve dekoltesi ilk dikkatimi çeken şey oldu. Kolyenin küçük harflerden oluşan bir zinciri vardı ve ucunda okunamayacak kadar küçük bir yazı yazıyordu. 

Hizmetçiydi. Ama hizmetçi gibi değildi.

''Buyrun Üstay Bey.'' dmesiyle içeri girdik. Önce Üstay sonra ben. Üstay'ın arkasından merdivenlere doğru ilerleyecekken hizmetçi kadın önümü keserek durmamı sağladı.

''Yabancıları eve almıyoruz tatlım.''

Bir hizmetçi için fazla ukalaydı.

''Pekte yabancı sayılmam tatlım.'' Diyerek cevap verdim. Yapmacık bir gülümseme atarak kapıyı işaret etti. Üstay ilerlemeye devam ederken arkasından bağırdım.

''Keşke yürürken önüne baktığın kadar bir arkana bakmayı da denesen!''

Arkasını döndü,durdu ve kaşlarını kaldırdı.

''Olga, hanımefendiye dışarı çıkıp beni orada beklemesini söyler misin?''

Hayatımın kazığını yemiştim. Yaşadığım şoku daha atlatamadan sinirden arkamı dönüp hızla dışarı çıktım. Arkamdan hızlıca kapı kapatma sesi geldi. 

Ona nasıl inanabilmiştim? Nasıl bu kadar aptal olabilmiştim? Zaten burada yapmasa bir yerde bana tekme koyacağı belliydi. Kafama vura vura kapının yanındaki banka oturdum. Üzgün değildim ama içimde beni yeyip bitiren bir şeyler de yok değildi. Elimi alnıma koyup biraz sakinleşmeye çalıştım. Mideme sancılar girmeye başlamıştı çoktan. Hepsi sadece bir aldatılmışlığın yan etkisi olmalıydı. En başından beri hizmetçinin beni içeri almayacağını biliyordu ve bu yüzden onunla gelmeme izin verdi. En başından beri...belkide abisi olduğu yalandı. Kardeşi olduğu yalandı. Belkide katil oydu ve benide öldürmek istiyordu. Kafamda beynimi yeyip bitiren onca düşünceyi bir kenara bırakıp bu eve girmenin bir yolunu düşünmeye başladım. Belki bu düşündüklerim doğruysa onu suç üstü yakalama şansım olabilirdi. Yerimden kalkıp eve doğru bakmaya başladım. 

Kapıyı çalıp hizmetçiyi bayıltmak ne kadar işe yarardı? Dövüş konusunda o kadarda iyi değildim. Peki ya şu ağaçlara tırman...hayır hayır ağaçlar eve uzaktı pencerelere atlayamazdım. Pencerelere tırmanmak? bir destek olmadan bunu yapmam fazla aksiyon filmine kaçardı. Etrafta göz gezdirdim biraz. Sanırım şu evi sara sarmaşıklar tırmanmama fazlasıyla yardımcı olurdu. Etrafta bakınmaya devam ederken bir yandanda telefonla Ece'yi aradım. Bana bu durumda yardım edebilecek tek kişiydi. Bir kaç saniye sonra açtı telefonu.

''Ece hemen attığım konuma gelmen lazım, soru sorma lütfen anlatacağım daha sonra.''

''Başın belada mı yoksa? Ses tonun hiç iyi değil!''

''Soru sorma diyorum!''

''Tamam geliyorum, bekle.''

Sana o balık hafızalı kızın aslında hiçte öyle olmadığını  ve neler karıştırdığını  öğreneceğim göstereceğim Üstay Çağlar.