YALNIZ

(2) NEFRET

Multimedia: Mira ^-^

" Ben annemi çok küçükken bir trafik kazasında kaybettim. O anları çok çok iyi hatırlıyorum. Küçük falandım ama aklımdan bi an olsun çıkmıyor. Canım hiç öyleisne yanmamıştı. Annem ölmeden önce kanlar içinde yanımda yatarken ' seni seviyorum ' kızım demişti. Ben ben... hiç unutamıyorum. " yaşlar gözlerimden süzülmeye başlamıştı. Bana dolu gözlerle bakınca bana acıdığını düşündüm.

" Bana acıma. Lütfen. "

"Be-ben acımıyorum yo hayır hayır. "

Bu hali beni hafif de olsa gülümsetmişti.

" Benim kimsem yok. " dediğimde bana sarılmasıyla öylece kaldım daha sabah tanıdığım daha doğrusu tam tanımak bile olmayan çocukla şuan sarılıyordum. Belkide iyi gelebilir diye bende sarıldım. İlk defa birine kendi isteğimle sarılıyordum. İnsanlardan nefret ediyordum. Ama sanki onun dediği gibi o insan değildi..

Ağlamam daha da şiddetlenirken
" Lütfen ağlama lütfen " dedi. Kafamı olumlu anlamda sallarken hala sarılıyorduk.

Ağlamam hafiflediğinde ondan uzaklaştım ve gözyaşlarımı sildim.

" Peki son birşey daha sorabilir miyim? " dediğinde kafamı belşi belirsiz salladım.

" İnsanlardan nefret etmende ki sebebi anlayamadım? "Dediğinde aklımao adam geldi ve yüzüm sinirli bir hal aldı.

" o lanet herif yüzünden! " diye hafif sesimi yükselttiğimde bana anlamayan gözlerle baktı.

" Annem hala yaşıyordu hastaneye gittik yaşamaya da devam etti. Ama sonra doktor ameliyat olması gerektiğini ve ücretinin fazla olduğunu söyledi tabi amcamla konuşuyordu bende anlamayan gözlerle dinliyordum. Daha sonra amcamın ' o kadar paramız yok ki! ' demesinin ardından o adamın annemi göz göre göre ölüme terk etmesi inaanlardan nefret etmemin sebebi. Neden herşey para mı? Şimdi param var ama annem? O yanımda yok. "

Gözlerini kaçırdı. " Üzgünüm. " dedi.

" mühim değil benim için de iyi oldu aslında bakarsan daha önce kimseye anlatmamıştım. İlksin. "

Dediğimde şaşkınlıkla bana baktı. Bu şaşkın haline gülmeden edemedim. O da gülüp " hep gül sana çok yakışıyor. " dedi.

Kızardın mı sen?

Ben mi? Yok canım daha neler.

Öylece önümüzde ki manzarayı seyrettik. Kendime gelince az önce olanlar aklıma yeni yeni akın etmeye başlamıştı. Kaşlarımı çatarak " ben insanlardan nefret ediyorum. " diye fısıldadım.

" efendim? "

Daha sonra ayağa kalktım o da kalktı.

Ona bakarak daha yüksek sesle
" ben insanlardan nefret ediyorum! " diye bağırdım. Şaşkın bir biçimde bana bakmaya devam etti ani ruh değişimime şaşırmış olmalıydı.

Arkama bakmadan koşmaya başladım. Arkamdan " her insan aynı değildir! " diye bağırdığını işitmiştim ama arkama dönüp bakmadan koşmaya devam ettim. En sonunda evdeydim işte. Kulaklığımı bulup hemen bir müzik açtım. Kendime geldiğimi hissedebiliyordum.

Bölümler kısa ama git gide uzunlaşacaktır :)

Umarım beğenirsiniiiz.