E heshtur, si pikat e shiut kur bien ne dritare. Gjithqka e qete ne keto ore te vona ku vetem hena po ndriqon, kam shume gjera per te thene, por prape vetem heshtjen ma ndegjon. Kjo qetesi qe me ka kaplu po me tremb, e qdo hap qe e beje per t'u larguar po dhemb, e nga fjalet e pa thena, spo me zie vendi vend. Nuk po shoh realitet, qdo gje me duket iluzion ne kete rruge te vjeter. Vetem qetesia po me shoqeron, perseri, ne nje kapitull tjeter. Duke ecur me hapa te shpejte, dore per dore me vetmine e heshtjen, me nje zjarr qe me djeg nga brenda por as uji se shuan dot etjen. Trup i akullt, kot te me ngrohin mundohen keto rreze te diellit, se prape vazhdoj te bertas, zeri me ndihet edhe ne kufijte e qiellit. Sa po lutem qe ky shi te m'a m laje gjithe kete merzi, e ndoshta dielli kur te dal, vetes te gjitha do t'ja fal. Vazhdoje te ec, mbi gjethe te vdekura, duke u largu nga vet vetja, ne kete bote se gjeta lumturine, andaj po shkoj ta kerkoje tek tjetra..
