Tam olarak hatırlamıyorum.
Çocukken geceleri gözlerimi kapattığımda uzayı gördüğümü sanırdım.
yüz binlerce ışık topu dönüp dururdu karanlığın içinde. Hatta bazen gözlerimi açtığımda da görmeye devam ederdim onları.
Pencere kenarına oturup dışarıyı seyrederken gördüğüm insanlara öyküler yazardım.
Yaşlı,yürümekte zorluk çeken teyzelerin,sarıyer büyücüsünün,kıskançlığı yüzünden solun bedenlere hapsettiği güzel kadınlar olduğunu hayal ederdim.
Şehir hatları vapurları,yolcularını gökyüzünde taşıyabilirdi benim gözümde. Ve martılar kırmızı renkte...
Dedemin anlattığı,çoğu kendi hayal mahsülü olan masallarla büyüdüm.
Yazıyla olmasada sözle kurguladığım hikayeleri, ki çoğu korku hikayesi olurdu,mahalledeki çocuklara anlatırdım büyük bir hevesle.
Sözcüklerin evreni,kurduğum bütün bu düşlerle öylesine birdi ki yazmasam olmazdı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RUHLAR ÜLKESİ
Teen FictionÇünkü insana en çok kitaplar yakışıyor ve mürekkebin kuruduğu yerde kan akıyor!!!
