Hidden Secrets book 1- Harry Potter Fanfictie Serie (Voltooid)

Chapter 18

Later die avond zaten Ron, Harry, Marcel en ik knus bij de haard in de Griffoendor leerlingenkamer. De vlammen wierpen een warme gloed over de ruimte, en de comfortabele stilte werd alleen onderbroken door het zachte geknetter van het vuur.

"Ik had nooit gedacht dat ik ooit een grotere hekel aan iemand zou krijgen dan aan Dirk," zei Harry terwijl hij naar het vuur staarde, "maar dat was voordat we Draco Malfidus leerden kennen..."

Ron grinnikte instemmend en leunde achterover in zijn stoel. "Gelukkig hebben we alleen Toverdranken en Transfiguratie met de Zwadderaars... Volgens dit rooster dan," zei ik terwijl ik het perkament met ons lesrooster voor me hield. "Hopelijk blijft het rooster hetzelfde na de Kerstvakantie en krijgen we niet meer lessen samen met Zwadderich," voegde ik eraan toe met een bemoedigend schouderklopje aan Harry.

Tot mijn verrassing keken ze me alle drie verbaasd aan, alsof ik net iets raars had gezegd.

"Wat is er?" vroeg ik, niet begrijpend wat ik had gemist.

"Heb je het nog niet gezien?" zei Ron, zijn stem doordrenkt met een mix van verbazing en ongemak.

"Heb wat gezien?" vroeg ik nieuwsgierig, terwijl ik hem vragend aankeek.

Ron wees naar een klein briefje dat op het prikbord links van de deur gespijkerd was. Het leek op een mededeling, en het feit dat Ron zo geheimzinnig deed, maakte me zenuwachtig.

Ik stond op en liep er naartoe. Het waren de indelingen van de klassen voor de vlieglessen van volgende week donderdag, en tot mijn teleurstelling zag ik dat Griffoendor was ingedeeld bij Zwadderich.

"Geweldig... Precies wat ik altijd al gewild heb... Mezelf voorschut zetten op een bezem waar Draco Malfidus en zijn vriendjes bij zijn," zuchtte ik, terwijl ik weer naast Marcel op de bank plofte. De gedachte aan die arrogante grijns van Malfidus maakte me al nerveus.

"Je weet niet of je voor gek zult staan," zei Ron geruststellend. "Malfidus leutert altijd maar dat hij zo goed is in Zwerkbal, maar volgens mij is dat grootspraak..."

Daar had hij waarschijnlijk gelijk in. Malfidus klaagde altijd over het feit dat eerstejaars niet mochten meedoen aan het Zwerkbalteam, alsof hij dacht dat hij er recht op had. Ondertussen bekende Marcel stilletjes dat hij nog nooit op een bezem had gevlogen. Zijn oma had het hem altijd verboden, uit angst dat hij zich zou bezeren.

De week vloog voorbij en de donderdag brak aan, en we stonden met de hele klas buiten op het grasveld, elk met een bezem naast ons. De spanning in de lucht was voelbaar.

"Goedemiddag, eerstejaars," zei een vrouw met stekelachtig grijs haar, knalgele ogen en een lang zwart gewaad terwijl ze langs ons liep. Ze straalde een autoritaire maar rechtvaardige uitstraling uit.

"Goedemiddag, mevrouw Hooch," antwoordde de groep in koor.

"Welkom bij jullie eerste vliegles!" vervolgde ze. "Nou... waar wachten jullie op? Ga allemaal aan de linkerkant van jullie bezem staan!"

Ik volgde haar instructies op en ging naast mijn bezem staan, ik was toch een beetje zenuwachtig over wat er zou komen.

"Houd jullie rechterhand boven de bezem en zeg: 'Omhoog!'" beval ze.

"Omhoog!" riep ik, en tot mijn verrassing schoot de bezem meteen in mijn hand. Ik keek verbaasd om me heen en zag dat Harry hetzelfde succes had gehad. We wisselden een opgetogen glimlach, blij met dit kleine succes. Maar mijn vreugde werd snel getemperd toen ik opmerkte dat Malfidus naar me grijnsde.

"Wat is er, Malfidus?" vroeg ik geïrriteerd, terwijl ik zijn triomfantelijke blik opmerkte.

"Niks," zei hij met een knipoog, "ik ben gewoon onder de indruk dat het je zo snel gelukt is..."

Zuchtend wendde ik me af en zag Hermelien nog steeds worstelen om haar bezem omhoog te krijgen. "Probeer het met gevoel te zeggen, Hermelien," stelde ik voor. Ze keek me dankbaar aan en knikte.

"Omhoog!" zei Hermelien opnieuw, dit keer met meer vastberadenheid, en haar bezem sprong eindelijk in haar hand.

Toen iedereen zijn bezem vast had, ging de les verder. "Nou, nu jullie eindelijk je bezem in handen hebben, wil ik dat jullie erop gaan zitten!" instrueerde mevrouw Hooch streng.

We deden allemaal wat ze zei, hoewel ik de zenuwen door mijn lichaam voelde gieren.

"Als ik op mijn fluitje blaas, wil ik dat jullie jezelf allemaal krachtig afzetten van de grond en even proberen te zweven. Let erop dat je je bezem recht houdt. Oké, 3... 2..."

Voordat ze bij één kon komen, schoot Marcel al de lucht in.

"Meneer Lubbermans! MENEER LUBBERMANS, KOM METEEN NAAR BENEDEN!" schreeuwde mevrouw Hooch, haar stem doordringend en scherp.

Maar het was tevergeefs; Marcel had geen controle over zijn bezem en vloog wild alle kanten op. Ze bleef tegen hem schreeuwen, maar het begon me te irriteren hoe machteloos ze was in deze situatie.

"Waarom doet u niets? Schreeuwen helpt niet! Ziet u niet dat hij geen controle meer heeft?" riep ik boos. Maar ze negeerde me volledig, alsof mijn woorden haar niet bereikten.

Gefrustreerd nam ik het heft in eigen handen. Ik zette mezelf af van de grond en probeerde de controle over mijn bezem te houden. Ik hoopte maar dat dit beter zou gaan dan die keer dat Ron en ik buiten op Fred en George's bezems probeerden te vliegen.

"JUFFROUW LUPOS, KOM NU HIER! NU TERUGKOMEN, ANDERS ZORG IK ER PERSOONLIJK VOOR DAT JE GESCHORST WORDT OP JE DERDE DAG OP ZWEINSTEIN!" schreeuwde ze me na, maar ik negeerde haar waarschuwingen. Liever dat dan dat Marcel zijn derde dag op school niet zou overleven, dacht ik.

Toen ik dichter bij Marcel kwam, zag ik hoe wanhopig hij probeerde zijn bezem onder controle te krijgen, maar het was onmogelijk. Zijn bezem schoot alle kanten op, en zelfs ik had moeite om stabiel te blijven.

"Marcel! Probeer de bezem recht te houden!" riep ik naar hem, maar hij botste keer op keer tegen de muren, en ik kon weinig doen.

Ik vloog achter hem aan, vastbesloten om hem te helpen, maar het leek een hopeloze missie. Op een gegeven moment bleef Marcel's gewaad haken aan een standbeeld bovenop de kasteelmuren. Zijn bezem schoot weg en hij hing daar angstig.

Ik vloog snel naar hem toe en stak mijn hand naar hem uit. "Marcel, pak mijn hand!" riep ik naar hem, mijn stem trillend van de inspanning.

Marcel reikte naar mijn hand, maar ik zag hoe zijn cape steeds verder scheurde. Het was een kwestie van seconden voordat hij zou vallen. Net op tijd wist hij mijn hand stevig vast te pakken voordat zijn cape het begaf.

Met alle kracht die ik had, probeerde ik Marcel vast te houden, maar terwijl ik zo gefocust was op het redden van Marcel, verloor ik de controle over mijn eigen bezem. Voordat ik het wist, voelden we beide de koude lucht onder ons terwijl we hard naar beneden vielen.