'BEN'DEKİ 'SEN'

GİTME

Sorma bana ne kadar seviyorsun diye..
Tavanı kadar sokağın.
Dibi kadar cehennemin..

Yine ağrıyla uyandım. İçi ağrır mı insanın hiç. Ağrıyor işte. Ağır geliyor yokluğun kalbime. Tanıyamıyorum çoğu zaman kendimi. Sende yendim ben ilk kez, adına gurur dediğim ve hep yenik düştüğüm şeyi..
Korkuyorum sensiz gelecek gelecekten. Korkuyorum senden. Senden değil aslında seninle karşılaşmaktan ve sen giderken değişen ne varsa bilmediğim karşılaştığımızda yüzüme çarpmasından korkuyorum. Bilmiyorum. Yine yanarsa canım. Ya dinmezse sızım. Zamanla anlıyorum. Bem ayrılığa değil; ayrı kalmaya yeniliyorum.

Çelişkisiz yaşadın sen. O yüzden anlamazsın beni. İçinde 'kal'ı olan cümleler sende giderek bitmedi..
Ve sen hiç bu kadar cesaretli olmadın. Sevmiyorum bile diyemedin. Ama bem yola çıkarken nelere ihtiyacım olacağını hesaplamam. Ben birtek savaşarak yenilmesini bilirim. Ya da sensizlikten ağlayarak devam edebilirim. Hayallerimi yalnız seninle kurabilirim. Ama sen gerekmez yanıma yürümem için. Bu yollarda büyüdüm ben unutma. Hep gözüm karaydı benim. Düşeceğimi bildiğim betonlardan korkarak atlamadım ben bu uçuruma. Yaralamış olsanda beni ayrılığın koynunda. Yinede istemem başkasının elinden ilacını. İlacı verenlerin seni kötülemesine izin vermiş olurum o zaman. Ne sana eğilirim, ne de seni başkasına eğerim. Yakışmaz bu bana..

İnsanın içi ağrır mı hiç? Ağrıyor işte. Ve bu ağrıyı içimde tutuyorsam hep, kendimle savaşımı görmesin diye düşmanlarım. Bu yüzden ben yokluğunun varlığına sığınarakda yaşayabilirim böyle..
İnsanın içi ağrır mı hiç?
Ağrıyor işte. Varmı sende çare.