AŞKA SAĞIR

Cenaze!

Yalandan ağlıyordu herkes. Göstermelik ve sahte ağlayışlar...Oysa teyzem, ağlamaktan içi çıkmıştı kadıncağızın. O kız kardeşini, ben hayatımın anlamını kaybettim. Dünyada ağladığım zaman başımı yaslayıp teselli kabul edeceğim tek insandı annem. Bir kız çocuğu için anne hayattır, candır,doğduğun anda gördüğün, kokusunu aldığın ilk insandır. Annem bana özlediğimi belli etmediğim babamı hiç aratmadı. İzmir'de herkesin imreneceği, sade bir hayatımız vardı. Bana ait olduğunu düşündüğüm minik bir dünyaydı İzmir. Bütün arkadaşlarım ordaydı. Şimdi onları bırakıp İstanbul gibi bir sehre gitmek ilerde pişman olacağım şeylerin başında geliyordu sanırım.

Cenaze başladığından beri gözünden yaş eksik olmayan teyzem beni,benim anlayacağım şekilde teselli etti.Dudak okuyor olabilmem, resim çizebilmemden sonra sahip olduğum en büyük meziyetdi sanırım. İnsan birşeylere mecbur kaldığı zaman alışıyor. O konuda kendini geliştiriyor. Benimki de öyle bir şey .

Bundan 8 yıl önce kaybettim duyma yetimi. Ama ağız okuyabildiğim için etrafımdaki insanların benim hakkımda ne söylediklerini anlayabiliyordum. Bana acıyordu hepsi. "Öksüzdü, şimdi de yetim kaldı yavrucak " diyordu teyzemin yanına gelen orta yaşlı esmer bir kadın. Suratını ekşitti teyzem. Kadını söylediklerinden memnun olmadığı her halinden belliydi. Söylediklerini duymak.. pardon görmek istemiyordum. Kafamı kuzenim Eda 'dan tarafına
çevirdim.

Eda, cenaze boyunca hep yanımdaydı. Kendime birşey yapmamdan korkuyordu. Belli ki teyzem tarafından tembihlenmişti. Hoş, kendime birşey yapabilecek cesarete sahip olduğunu düşünmüyorum ama...

Cenaze bittikten sonra taziye için yanımıza geldi akrabalar. Sağımda duran teyzeme "Başınız sağolsun" dedikten sonra benim ellerimi sıkıp gidiyorlardı. Hepsinin gözlerinde aynı duygu vardı. Öksüz ve yetim bir kıza acıyordu hepsi. Merhamet akıyordu gözlerinden. Bağırmak istedim "Acımayın bana!!" diye.

Bazı akrabalar anlayabilmem için heceleyerek "Başın sağolsun " diyordu. Karşılık olarak başımı sallıyordum. Ona bile gücüm yoktu aslında. Üç gün boyunca gram uyku girmemişti gözüme. Bu kadar zaman ayakta duruyor olmam bile mucizeydi.

Cenaze bitimi eski evimize gittik teyzemle. Evde kalan son birkaç eşyayı da alıp İstanbul'a gidecektik.

Kapıdan içeriye girince eskiye döndüm birden. Sanki birazdan annem herzaman yaptığı gibi saklandığı kapının arkasından çıkacak ve sarılacaktı bana. Burnuma ve yanağıma öpücükler konduracaktı sanki...Annem beni hep burnumun ucundan öperdi. Çocukluğumdan beri hep böyleydi bu.

Daldığım bu derin düşüncelerden teyzemin sol omzumda hissettiğim eli uyandırdı beni. Elini havaya kaldırıp işaret parmağıyla beni çağırdı içeri.

O benim odama,ben de eski oturma odamıza geçtim.Bütün eşyaların üzeri beyaz örtülerle kapatılmıştı. Bu odayı hiç böyle hayal etmemiştim. Hep aydınlıktı bu oda. Annem işten geldikten sonra üzerini değiştirip kapıdan girince odanın sağında duran kanepeye uzanırdı. Benim geldiğimi görünce kafasının altındaki yastığı fırlatırdı kafama.

Annemle biz asla normal anne kızlar gibi olmadık. O benim için kaybetmekten korktuğum en yakın arkadaşımdı, hiç görmediğim babamdı,asla sahip olamadığım kız kardeşimdi.
Ama artık ne annem ne babam ne de kız kardeşim kalmamıştı. Ben ve bana karşı azıcık bile tolerans göstermeyen hayat baş başa kalmıştık. Artık her türlü zorlukla tek başıma mücadele edecektim.

İçeriye girip kanepeye oturdum. Yaklaşık onbeş dakika sonra teyzem de geldi. "Artık gitmemiz gerekiyor "dedi. Başımı olumlu anlamda salladıktan sonra kapıya yöneldim. Teyzem hemen arkamdan geliyordu. Tam açık kapıdan dışarı çıkacakken annemin hala yerde duran ve uzun zamandır aradığı kurdeleli tokası ilişti gözüme. Eğilip onu aldım ve kokladım. Şimdiye kadar duyduğum hiçbir koku buna benzemiyordu. Özlem kokuyordu,anne kokuyordu...

Yerden kalkarken teyzemin gözünden süzülen birkaç damla gözyaşını gördüm. Belli etmeden sildi hemen. Ben de görmemiş gibi yaptım. Tokayı iyice sıktım ve eve son bir defa daha bakıp çıktım. Artık bambaşka bir hayatım vardı. Teyzem, eniştem ve kuzenlerimle yepyeni bir hayat...

****
Merhaba. Bu benim ilk kitabım ve haliyle biraz heyecanlıyım. Ama kitap yazma konusunda kendime güveniyorum. Umarım ilk bölümü beğenirsiniz. Ve en çok istediğim şey de okurken sıkılmazsınız. Okuduğunuz için teşekkür ederim. ♥Bu arada eğer ilk bölümü beğendiyseniz oy vermeyi unutmayın.