Sophie p.o.v.
Tamar en ik zitten op de bank en kijken verveeld uit het raam. Het is zondag, en het regent al 3 dagen lang. Het is lente, bijna zomer, maar aan het weer is het niet te zien! ‘Sophie en Tamar, hier, cola,’ zegt Elles, mijn moeder. ‘Dank je, mam,’ mompel ik. Tamar springt op, en doet de tv aan. Haar bruine haar golft heen en weer. ‘Zappen,’ zeg ik meteen, als ik zie wat voor programma er op Nederland 1 is. Iets over oude mensen en yoga. Bij Nederland 2 en 3 zapt Tamar ook meteen. Bij RTL 4 schrikken we ons dood! We kijken naar iemand zonder oogbal! ‘Zappen!’ gil ik, kijk vol afschuw naar de tv. Uiteindelijk blijft hij op SBS 6 staan, waar een weekoverzicht van GTST begint. Dat is altijd op zondag, en kijken Tamar en ik ook altijd. ‘Tamar, Sophie?’ klinkt er opeens een stem. In de deuropening staat een vreemd meisje met een grote bril, bruin onverzorgd haar en vreemde kleren. Het vreemde meisje doet me ergens aan denken.. Dan denken Tamar en ik allebei hetzelfde.. Bonnie!
Oké, even voor de duidelijkheid: Dat vreemde, enge, onverzorgde kind is dus Bonnie, Bonnie Henderson. Bonnie heeft het leven van Tamar en mij geruïneerd! En nu, nu staat ze gewoon hier, hier in mijn huis! Bonnie is gevaarlijk en eng! Ik zal vertellen waarom Bonnie ons heeft geruïneerd..
Het begon in groep 7. Tamar, Roos en ik waren beste vriendinnen. We deden alles samen! Bonnie kwam halverwege groep 7 nieuw in onze klas. Ze was erg vreemd, een soort van zwerver met een huis als je snapt wat ik bedoel. Niemand wilde vrienden met haar worden, en we deinsden allemaal een beetje achteruit als we haar zagen. Iedereen liep met een boog om haar heen. Bonnie had ook vreemde gewoontes; ze peuterde in haar neus, viste dingen uit de vuilnisbak en bleef soms uren op de wc zitten.
Op een dag vierden Tamar, Roos en ik onze verjaardag. We nodigden de hele klas uit voor een knalfeest! Bonnie nodigden we niet uit, dat had niemand dat jaar gedaan. Toch was Bonnie gekomen. Toen we haar weg wilden sturen, begon ze om zich heen te slaan, te schoppen en te bijten. Iedereen dacht: ‘Ach, die Bonnie kunnen we met de hele klas makkelijk aan!’ Tot dat ‘een paar van Bonnies vrienden’ binnenkwamen. Bonnie en haar zogenaamde vrienden hebben ons feestje geruïneerd! Het feest liep uit op een vechtpartij! Meer dan de helft was bang en rende de deur uit. De andere helft vocht dapper mee. Op een gegeven moment werd het zwart voor mijn ogen, en een uur later was Bonnie weg. De hele kamer was vernield en in mijn hoofd zat een gat, mijn arm was gekneusd en mijn knie bloedde. Tamars been was gebroken en er zaten krassen op haar lichaam. Roos’ arm was gebroken, ze had bloedende knieën en is bewusteloos geslagen. Bonnie is naar een soort kliniek geweest, voor grof gezegd, ‘gekken’. We zijn maanden elke dag herinnerd aan die verschrikkelijke dag, door alle wonden.. We hebben ons er dapper door heen geslagen, maar het zal nooit vergeten worden..
Daarom haat haast iedereen Bonnie.
Lijkbleek zitten Tamar en ik op de bank. Nog voordat Bonnie ook maar iets kon zeggen, deinzen Tamar en ik achteruit, en schreeuwen: ‘Blijf daar!’ Ik ren naar boven naar mijn kamer, met Tamar achter me aan. Tamar pakt haar mobiel en belt Roos op. ‘Roos? Roos! Neem op!’ gilt Tamar. ‘Hoi, met Roos!’ klinkt het aan de andere kant van de lijn. ‘Bonnie is terug!’
