BIRAKTIĞIN YERDEYİM

Bölüm 1

(Alayla)   --Hanımefendi,kusura bakmayın , korkuttum sizi. Fakat hostes uyarıda bulundu.Uçak inişe      geçiyor.

    Yıllar önce benim ondan ayrılmama sebep olan o surat. Bizi; bizden ayırdı ,kalbimi mezara gömen onlardı. Karşımdaki de onlardan biriydi. Onun kardeşi şuan karşımda.Hiçbir şey olmamış gibi bir de beni tanımamış gibi yapması... Onu ölüme sürükleyen de oydu. Şimdi benim güvenliğim için bana bunları diyemezdi , abisinin öldürülmesine yol açanlardan biriydi çünkü o. Sinirden ellerimi yumruk yapmıştım,ellerimden kan akıyordu, ama umrumda değildi. Çünkü kan, onu bana hatırlatıyordu. Bu yüzden onu bana hatırlatan her şeyi seviyordum. Şuan da elimdeki kanı bile.

     Düşüncelerim arasından çıkmamla yanımda olmadığını fark ettim. O kadar güçsüzdüm ki ona bir şey bile diyemedim, onun öldüğü gün ben de ölmüştüm.Ruhum onun yanında,bedenim ise onun katillerinin içinde. İntikamımızı alacağım.Çünkü bize söz verdim.

   Uçaktan inmiştim. Gözlerim ablamı arıyordu.  Arkamdan birinin bana dokunmasıyla irkildim,yoksa  o muydu,düşüncesine kapılmıştım ki, ablam bu düşüncelere girmeme engel oldu. Gerçekten rahatlamıştım.Ablama sımsıkı sarılıyordum, acımı bir nebze de olsa, geçici  dahi olsa ablama sarılarak geçirmeye çalışıyordum. Ama bu şey sadece onun yanında olabilirdi. 

-- Ya seni çok özledim.İyi ki varsın ablam benim.

--Sende öyle .Seni  seviyorum kardeşim.

--Nasıldı,rahat gelebildin mi ?

--Evet, abla çok rahattı.Neyse ben çok yorgunum biran önce eve gidip uyumak istiyorum abla.

--Tamam madem. Sen nasıl istersen.

    Ablamla arabaya binmiş,eve gidiyorduk.İstanbul trafiğinden pek de gidemiyorduk.Çok yoğundu.Zaten daha yol uzundu biraz uyusam gidene kadar iyi olacaktı sanırım.

   Eve gelmiştik.Ablamın evinde bana ait bir oda vardı.Gelince hep orada kalırdım.Bundan sonra da hep orada kalacağım.Eşyalarımı yerleştiriyordum. Ablamda aşağıdaydı,yemek hazırlıyordu.  İşimi bitirmeme çok az kalmıştı. Kitaplarımı yerleştirirken yere bir fotoğraf düştüğünü fark ettim. Onla ben birbirimize bakıyorduk.Aşkla,tutkuyla... 

   ( 3 Yıl Önce )

  --Huzur yuvam.

--Efendim,gülüşümün sebebi.

  Deniz kenarına gelmiştik. O bana bakıyor. Bende ona. Birbirimize  hep böyle sesleniriz. Çünkü onla bizim dilimiz buydu. İkimizin dili aynıydı fakat bu dili sadece biz konuşuyorduk. Sadece biz. Pikniğe gelmiştik. Derslerdi,sınavlardı derken bunlar dışında vakit geçiremediğimizi anlamıştık. O yüzden şuan buradaydık. Sadece o ve ben. 

--Benim yanımdayken bile seni özlüyorum,  huzur yuvam. Hiç ayrılma benden, olur mu?

--Bende seni. Ama bana böyle deme , biz senle hep birlikte olacağız , bizi ölüm bile ayıramaz, gülüşümün sebebi.

  Tam bir şey diyecekken telefonumu cebimden çıkartıp bu anı ölümsüzleştirmek istedim. 

(3 Yıl Sonra )

  Bizi ölüm ayırmıştı.  O şuan yok yanımda. Keşke onun yerine ben ölseydim ya da aynı anda son nefesimizi verseydik. Gülüşümün sebebi yoktu . Artık olmayacakta. Bu dünyadaki sınavım canım olmamalıydı, dayanamıyordum. Şuan yaşıyorsam sadece ona verdiğim sözleri gerçekleştirmek için. Çünkü artık yaşamak için hiçbir sebebim kalmadı.Ondan bana sadece bunlar  kalmıştı. 

  Yinemi ağlıyordum ben. Ablam görmemeliydi. Yoksa ondan tonlarca nasihat dinleyecektim. Kendimi hemen banyoya attım. Yüzümü yıkayıp ablamın yanına gitmiştim. İşine dalmış olmalı ki benim geldiğimi görmemişti. Her zamanki gibi döktürmüştü. Annemin hünerlerinden o da kapmış olmalı. Gerçekten çok acıkmıştım. Hele şu yemekleri gördükten sonra çok daha acıktım. Tam elimi sarmaya götürecekken, ablam gördü, ama ben yine de attım. Hiç sevmezdi sofraya oturmadan yemek yenmesini, hele ayakta yemeye hiç dayanamazdı.

--Nihayet fark ettin. Bende bana ne zaman kızacağını merak ediyordum ha?

--Ne yalan söyleyeyim sana kızmayı bile özledim bücür.

--OFFFF. Hala bana bücür dememen gerektiğini öğrenemedin. Üniversiteye gideceğim büyüdüm ben canım ablacığım. Yani bücür yok.

--Kardeşim sen de şu yemek işini öğrenemedin onu ne yapacağız ,peki?

--Neyse ben çok acıktım. Şu yemekleri daha da bekletmeyelim yoksa arkamızdan ağlayacaklar.

    Yemeğimizi yemiştik . Ablamın yarın nöbeti olacağından yatması gerekti. O şuan mışıl mışıl uyurken ben ise onu düşünüyordum. 3 yıl öncesini.Sonsuz bir geçmişimiz vardı sanki. Geçmiş bir nebze de olsa güldürüyordu. Ona boşuna gülüşümün sebebi demiyordum. Çünkü şuan benim kalbim kan ağlarken; onla ,geçmişimizle tedavi oluyorum.  Huzur yuvamı özlemiştim. Canımın içini...  Yarın onun yanına gitmeliyim. Doktorumu aksatmamam gerekti. Hem o da beni özlemiştir. Değil mi?