Yağmur ve karanlık, onları görmemi zorlaştırıyordu. Fakat araba farlarından ve el fenerlerinden yansıyan ışık sayesinde dereden bir sedye geçiren insanları fark edebiliyordum. Onların tepeye yorgun yorgun yürümelerini ve sedyeyi yere koymalarını izledim. Tam sedyedeki kişinin, ölü mü yoksa canlı mı olduğunu öğrenmek üzereyken uyandım. Yüzüm ter içindeydi ve kalbim hızla çarpıyordu. Saat sabahın altısıydı ürpererek, sedyedeki kişinin kardeşim Pat olduğu hissine kapıldım. Fakat niçin birden böyle bir hisse kapıldığımı bilmiyorum. Rüya öylesine canlıydı ki, erkek kardeşimin sıhhatini sormak için Colorado Spring'deki aileme telefon ettim. Benim bu sürpriz telefonuma babam hemen cevap verdi. Buna bir anlam veremedim, çünkü o işe gitmek için normal olarak sabahın 06.30'unda kalkmazdı. Ayrıca telefon alt kattaki holdeydi. Başka bir kasabada yaşayan Pat'den haber alıp almadığını sordum ve yatağından kaldırdığım için özür diledim. Babam, geçen gece kendisinin ve annemin Pat'den haber aldıklarını, endişelenmeye gerek olmadığını söyledi. Onun vermeye çalıştığı güvenceye rağmen, sesi bana tuhaf gelmişti. 1977 Mayısı'nın ilk gününe kadar rüyanın bende bıraktığı duyguyu üzerimden atamadım. Bir akşam babam telefon etti. O sabahki telefon konuşmamdan dolayı özür diledi ve beni heyecanlandırmak istemediği için böyle davrandığını söyledi ve benim telefon ettiğim o sabah, Pat'in yaşamakta olduğu kasaba polislerinden birinin, Grand Junction yakınındaki küçük bir kasaba olan Fruita Colo civarında Pat'in bir trafik kazası geçirdiğini haber verdiğini anlattı. Şu anda hastanede olduğunu ve sağlık durumunun iyi olduğunu ilave etti. Polis tarafından babama anlatılan kaza sahnesiyle ilgili görüntülerin aynısını o sabahki telefonunda, kusursuz olarak babama anlatmıştım.
