Zodiac Signs-Ζώδια

24-One shot-Κεφάλαιο 2ο

-Μαρία! μου φωνάζει και κατευθύνεται προς το μέρος μου με τα χέρια του ανοιχτά, έτοιμα να με αγκαλιάσουν.

Για λίγες στιγμές σκαλώνω. Χάνομαι στα καστανά μάτια του που μέσα τους καθρεπτίζονται όλα τα πολύχρωμα φώτα του πανηγυριού και θαυμάζω το υπέροχο χαμόγελό του, που για κάποιο περίεργο λόγο σήμερα μου φαίνεται λίγο πιο αγνό, λίγο πιο αληθινό. Επίσης παρατηρώ ότι είναι μόνος του, όπως και εγώ, χωρίς τους φίλους του ούτε και καμιά περιστασιακή κοπέλα, γεγονός που κάνει και εμένα να χαμογελάσω και να ανταποδώσω την αγκαλιά.

-Γεια σου Νίκο! Πως και από δω;

-Τι ερώτηση είναι αυτή; Υπήρχε περίπτωση να έχανα εγώ ένα τέτοιο φαντασμαγορικό γεγονός; απαντάει ειρωνικά αναφερόμενος στο πανηγύρι για το οποίο δεν είχε και πολύ μεγάλη εκτίμηση.

-Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν σου αρέσει.

-Να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ. Αλλά δεν ξέρω... Όλα αυτά μου φαίνονται κάπως ψεύτικα. Όλες οι χαρούμενες οικογένειες που διασκεδάζουν με τα παιδιά τους, οι υπάλληλοι που δεν σταματούν λεπτό να χαμογελάνε...

-Σε ενοχλεί που ο κόσμος είναι χαρούμενος? Τον ρωτάω με περιέργεια αφού ποτέ ξανά δεν μου είχε μιλήσει με τόσο συναίσθημα. Ήταν αρκετά ψαγμένο, πολύ φιλοσοφημένο αυτό που έλεγε για να μην το εννοεί.

-Με ενοχλεί που δεν μπορώ να είμαι και εγώ χαρούμενος, απαντάει όσο πιο ανέκφραστα μπορεί, αλλά το παράπονο ήταν ζωγραφισμένο σε όλο του το πρόσωπο.

-Τι εννοείς? τον ρωτάω με πραγματικό ενδιαφέρον.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχω ξαναδεί έτσι. Εννοώ σοβαρό. Ο Νίκος είναι η ψυχή της παρέας. Ακόμα και αν έχει κάτι δεν το δείχνει. Αναρωτιέμαι αν έχει ξαναπεί ποτέ κάτι τέτοιο σε κάποιον από τους φίλους του.

Αλλά η άβολη ατμόσφαιρα, καθώς και η έκφραση του προσώπου του που προδίδει τα συναισθήματα του, με κάνουν να καταλάβω ότι είναι δύσκολο γι' αυτόν να εκφραστεί.

-Σόρρυ, δεν θέλω να σε πιέσω. Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι είναι καλό να μιλάς, να εκφράζεις αυτά που νιώθεις. Δεν είναι ανάγκη να το παίζεις πάντα χαρούμενος. Το ξέρεις ότι θα είμαι εδώ για σένα, του αποκαλύπτω κάπως αυθόρμητα και κοκκινίζω αλλά το χαμόγελο που φοράει με κάνει αμέσως να νιώσω καλύτερα.

-Ευχαριστώ ρε Μαρία...

-Μην ζητάς ευχαριστώ. Έτσι και αλλιώς γι' αυτό δεν είναι οι φίλοι?