Άφιξη

Κατάρρευση

Ξύπνησα σε ένα ξένο δωμάτιο, σε ένα ξένο κρεβάτι. Τουλάχιστον το δωμάτιο δεν ήταν και τόσο ξένο, αλλά το κρεβάτι δεν το είχα ξαναχρησιμοποιήσει. Βασικά είναι αυτό που λένε, ότι δηλαδή πρέπει να έχεις εμπειρίες από όσα περισσότερα πράγματα μπορείς προτού αρχίσεις να κρίνεις. Για παράδειγμα, στην δική μου περίπτωση , αν είναι ηθικά σωστό να βρίσκεσαι σε σχέση, δεν γνωρίζω ακόμη τι είδους, με τον βιβλιοθηκάριο της τοπικής βιβλιοθήκης απέναντι από το σούπερ μάρκετ.

Πρωινό φως διαπερνούσε βίαια τις μακριές γκρι κουρτίνες που ξεκινούσαν από σκούρα ξύλινα κουρτινόξυλα και έπεφταν στο πάτωμα σχηματίζοντας μικρά κύματα. Το φως σχημάτιζε μια παχιά λαμπερή γραμμή, η οποία χώριζε το δωμάτιο στα δυο, διαρρέοντας το κρεβάτι και το πάτωμα.

Κοίταξα γύρω μου για να βρω κάτι, οτιδήποτε που θα μπορούσε να με βοηθήσει να θυμηθώ τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Τεράστιες βιβλιοθήκες αναρριχούνταν από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, γεμισμένες με βιβλία. Ήταν τόσες πολλές που κάλυπταν τους τοίχους τόσο πολύ, σε σημείο που δεν μπορούσες να καταλάβεις τι χρώμα είναι. Μερικά βιβλία ήταν παρατημένα κάτω σε στοίβες, τόσο πυκνά βαλμένες μεταξύ τους που σου δημιουργούσαν τόσο άγχος που νόμιζες ότι αν περνούσες από δίπλα τους, όσο προσεχτηκός και να ήσουν, θα τις έριχνες κάτω. Άντε μετά να ακούς την θυμωμένη αλλά σέξι αγριοφωνάρα του Βινς να αντοιχεί σε όλη την γειτονιά.

Και τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν ντυμένη, ούτε καν με πιτζάμες, αλλά με κανονικά ρούχα. Βιαστικά, έβαλα τις κάλτσες μου και εκσφενδονίστηκα με απίστευτη ταχύτητα στην πόρτα, περνώντας ταχύτατα από το πράσινο, μη διακριτικό και απαίσιο χαλάκι μπροστά της και τον αχταρμά με τα βιβλία που βρισκόταν τώρα πίσω μου. Κατέβηκα τις σκάλες ανα δύο και με το που πάτησα στο τελευταίο σκαλί θυμήθηκα. Είχαμε πάει σε κλαμπ. Και μετά τι έγινε; Λογικά θα είχα πιει πολύ και αρνήθηκα για κάποιο μυστήριο λόγο να με γυρίσει σπίτι. Αλλά δεν ένιωθα αναγούλα ή την γεύση του αλκοόλ στο στόμα μου. Παράξενο.

Ακριβώς δίπλα μου, κάτω από σχισμή της πόρτας του μπάνιου,  το φως ήταν ανοιχτό. Χτύπησα, υποθέτοντας ότι είναι μέσα και φωναξα με όλη μου την δύναμη «ΒΙΝΣ, ΚΑΤΟΥΡΑΣ?;».Καμιά απάντηση. Συνέχισα το ψάξιμο στην κουζίνα-σαλόνι αλλά ο Βινς δεν φαινόταν να είναι πουθενά. Και τότε όταν άνοιξα την μπαλκονόπορτα ,το είδα.

Η γη κατέρρεε. Στην κυριολεξία. Κομμάτια διασπώνταν από το έδαφος σαν κάποιος να αποσυναρμολογούσε παζλ, άφηναν πίσω τους μια λευκή εκτυφλωτική λάμψη, πιο δυνατή και από του ίδιου του ηλίου.

Δεν έκλεισα καν την μπαλκονόπορτα πίσω μου. Έτρεξα κατευθείαν στο σαλόνι για να πιάσω το τηλέφωνο αλλά η γραμμή ήταν νεκρή και τότε σκεύτηκα "Εδώ ο κόσμος διαλύεται και γω θα κοιτάξω αν λειτουργούν τα τηλέφωνα; Ποιος θα μπορούσε να με βοηθήσει έτσι κι αλλιώς; Ναι, παρακαλώ, κομμάτια γης ξεκολλούν από το σπίτι του Βίνσεντ Ντερενταν που βρίσκεται στην οδό 56, που τυχαίνει να είμαστε κάπως φίλοι και βρέθηκα να κοιμάμαι σπίτι του αλλά αυτή την στιγμή αγνοείται από προσώπου γης, θα μπορούσε να έρθει η πυροσβεστική με μια σκάλα να με βγάλει από δω; Φυσικά και ΟΧΙ "

Αλλά δεν μπήκα καθόλου στο μπάνιο, είπα καταλάθως φωναχτά. Και το σημαντικότερο, γιατί ήταν το φως του μπάνιου ήταν ανοιχτό ενώ το τηλέφωνο δεν λειτουργούσε, άρα πιθανότατα δεν υπύρχε ρεύμα;

Χωρίς να χάσω λεπτό έκανα μια απόπειρα να ανάψω το φως του σαλονιού, αλλά η προσπάθεια ήταν μάταιη. Τότε, τρέχοντας προς το μπάνιο,  αναβοσβησά τον διακόπτη και συνειδητοποίσα ότι δεν έκλεινε. Σχηματιζοντας ένα αυτάρεσκο χαμόγελο άρχισα να χτυπάω με μανία την πορτα με το πλάι μέχρι που κατάφερα να μπω μέσα και ανέβηκα στο καπάκι της λεκάνης. Έπιασα την λάμπα περικλείωντας την ολοκληρωτικά με το αριστερό μου χέρι. Δεν ήταν και πολύ κρύα, μάλλον θα είχε μένει σβησμένη για λιγότερο από πέντε λεπτά. Άρα ο Βινς ή τουλάχιστον κάποιος ήταν εδώ πριν ξυπνήσω.

Γύρισα ελαφρώς το κέφαλι μου προς τον καθρέφτη και παρατήρησα ότι ένα σημείωμα ήταν κολλημένο στο τζάμι. "Σπαστο "έλεγε. Άνοιξα το ντουλαπάκι δίπλα του και άρχισα να πετάω με μανία ότι πραγμα περιείχε αν και μόλις ήρθε σε επαφή με ένα μεγάλο ξύλινο κουτί , έσπασε σε χίλια κομμάτια.

Μια κλειδαριά ασφαλείας ξεπρόβαλε πίσω από τον τελιως κατεστραμμένο πια καθρέφτη που πάνω της αναγράφωνταν τρία πράγματα° μέρα, μήνας και έτος . Γρήγορα έβαλα την τότε ημερομηνία αλλά δεν άλλαξε απολύτως τίποτα, και τότε μια φλασια με διαπέρασε. Το όνομα του κλαμπ, 24/7. Το έτος έλειπε αλλά μιας και δεν μου απέμενε πολύς χρόνος για να το αλλάξω το άφησα έτσι όπως είναι. Σαν από θαύμα, οι μηχανισμοί πίσω απο την κλειδαριά αρχισαν να κινούνται και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μια μικρή καταπακτή βγηκε στην επιφάνεια.

Δεν έχασα στιγμή και πέρασα μέσα από την απίστευτα στενή πόρτα και σκοτάδι απλωθηκε παντού καθώς άκουγα την πόρτα να κλείνει πίσω μου. Περιεργως, δεν εκανε κρυο. Και εκείνη την στιγμή, συνειδητοποιήσα ότι είχα ξεχάσει να βάλω τα παπούτσια μου.
--------------------------------------------------------
Χευλο αναγνώστη! Λοιπόν, αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία.Ζηταω συγνώμη για παραπάνω λάθη στις εκφράσεις η αν τα πράγματα  είναι κάπως χύμα μιας και είχα αφήσει το γράψιμο για καποιο καιρό, ωστόσο είχα το προτζεκτ άφιξη στο μυαλό μου για πάνω απο 3 μήνες! Ότι θυμάμαι χαίρομαι και γω λελ. Ετσι ως τελειομανής ερασιτέχνης που είμαι,αν θεωρήσεις ότι κάπου χρειάζεται βελτίωση κανε κομεντ και θα το φτιάξω ασαπ! Αν σου αρεσε η ιστορία κάνε ενα χαρτ η ένα κομεντ :3 Ναι και ο βινς δεν ειναι πάνω απο 20 και αν δεν εχω αποφασίσει ακόμη ηλικία *λεννυ φεις χιαρ*Σι για νεξτ ταιμμ.          ( • ̀ω•́  )✧