Olmuyor sensiz başladığım cümlenin sonu bir türlü gelmiyor
Ne yazabiliyorum ne okuyabiliyorum ben sensiz tükeniyorum
Getiremiyorum hikâyenin sonunu tüm sonlar senin serserim
Bu gökyüzü yıldızlar güneş ve ay hepsi sanki sen
Hepsi seni fısıldıyor geceme gündüzüme seni bana katıyor
Her gün kapamadan gözlerimi sildim attım seni ve yine güneşle doğdun dünyama
Unutup aşka en yakın duygunun nefret olduğunu nefret etmek istedim
Her nefeste nefret ettim ve her solukta daha da aşık oldum
Yumdum gözlerimi kapadım kulaklarımı görmedim duymadım
İstemedim yine buhar olup karıştım sana
Sen çıkartıp attın beni bedeninden ömründen kalbinden ben yorulmadan geldim sana
Ve bir sabah aynaya baktığımda bana dair hiçbir şey görmedim göremedim
Yaşamıyorum sensiz serserim gel karış ömrüme
RUKİYE BABAT
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONSUZLUĞUMDA Kİ SONUM
PoetryYAĞMUR YAĞARKEN DIŞARIYI İZLERSİN HER CAMA VURAN DAMLAYI DUYARSIN VE GÖRÜRSÜN VARLIĞINI BİLİRSİN AMA SENİ ISLATMAZ HİSSETMEZSİN İŞTE SENDE BENİM PENCEREME VURAN YAĞMURUMSUN YAĞIYORSUN ÖMRÜME AMA ISLATMIYORSUN BE CAN TANEM RÜZGARA KARŞI RÜZGARA KARŞI...
