Geçmişin Sanrısı

Saat 06.00 alarm çalıyordu. Güçlükle uyanıp üzerini değiştirdi. İşe geç kalmıştı ama o bunu hiç önemsemiyordu. Aheste aheste yüzünü yıkadı daha sonra da üzerini değiştirdi. Kahvaltı yapmak için mutfağa doğru yöneldi ama bu yol onun için çok uzundu sanki, git git bitmiyordu. Mutfak kapısına geldiği an şaşkınlıktan küçük dilini yutacak gibiydi. Çünkü mutfağın yerinde yeller esiyordu. Artık duvarları olmayan bembeyaz bir boşluktu orası. Merak edip ürkek adımlarla içeriye girdi. İçten içe çok korkuyordu, aklını yitirecek gibiydi. Etrafına bakınmaya başladı ama her taraf bembeyazdı ve beyaz renkten başka renk yoktu. Gözleri bu duruma alışamayıp kararmaya başladı. Gözlerini birkaç kez ovuşturdu.

Tam bu anda hemen önünde bir şeyler belirmeye başladı. Biraz korkmuştu. Bu duruma bir anlam veremiyordu. Kısa bir süre sonra önünde bir duvar belirdi. Siyah renkli, pürüzsüz, düz bir duvar. Ama duvarda kapı yoktu. Buradan dışarı çıkamıyordu. Boşlukta bu duvarın işi ne diye sordu kendi kendine. Beliren duvara yaklaşmak için ürkek adımlarla ilerlemeye başladı. Duvara dokunmasına birkaç adım kalmıştı ki yine gözlerine inanamadı. Duvarın bir kısmı erimeye başlamıştı. Kısa bir süre sonra eriyen yerde bir kapı belirdi. 

Aklını yitirmek üzereydi. Kapıya dikkatlice baktığında kapının kolunun olmadığını fark etti. Peki kapıyı nasıl açacaktı? Etrafına iyice bakındı ama hiçbir fikri yoktu. Kapıya vurmaya çalıştı ama kapıdan ses çıkmıyordu ya da o çıkan sesi duymuyordu. Ne yapabileceğini kara kara düşünmeye başladı. Derken birden bir şey fark etti. Kapı kolu belirivermişti kapının üzerinde. Kapı kolunu yavaşça bastırıp kapıyı ağır ağır açtı. Kapı aralanmıştı. Gördüğü manzara karşısında donup kaldı. Çünkü burası kendi doğup büyüdüğü ve halen de yaşamakta olan sokaktı ve şu an kendi evinin dış kapısının eşiğinde duruyordu. Şaşkınlıktan olduğu yere çöktü kaldı.

Etrafına bakınıp tüm olan biteni anlamaya çalışıyordu. Etrafına bakınırken bir detay daha gözüne çarptı. Günümüzde değildi!  İnsanlar, ulaşım araçları... Caddenin karşısına baktı. Ormanlık alandı orası. Yavaş yavaş geçmişini anımsıyordu. O yıllarda evi yeni almışlardı ve karşılarında beton yığınları yoktu. Ağaçlık, yeşil alandı orası. Her yer mis gibi kokuyordu. Yavaş yavaş alışmaya başlamıştı bu ortama. Beton yığını dev kuleler, motorlu canavarlar yok denecek kadar azdı burada. Yolun tam karşısındaki park gözüne çarptı. Merak içinde parka doğru yöneldi. Demir kapıyı açtı ve anılarına doğru adım attı. Geniş bir yol ve yol üstünde de banklar vardı. Yolda yürümeye başladı.

   Bir süre yürüdükten sonra ilerideki bankta genç bir adam gördü ama bu genç adamın yüzünü göremiyordu. Yüzünü görmek için genç adama yaklaştı ama nafile... Nasıl olur da bir insanın yüzü olamaz? Genç adamın elinde bir demet rengarenk çiçekler vardı. Birisini bekliyor olmalıydı. Genç adama seslendi ama duymadı. Omzuna dokundu adam tepki vermedi. Acaba hangisi başka dünyadandı?  Kısa bir süre sonra parkın demir kapısının sesi duyuldu. Birisi geliyordu. Kafasını oraya doğru çevirdi. Bu gelen kişinin de yüzü gözükmüyordu ama bu kişinin bir kadın olduğunu anlaması zaman almamıştı. Kadının yüzünü görememesine rağmen onu daha önceden tanıyor gibiydi, adamı da tanıyordu sanki. Bu anı daha önce yaşamış gibiydi. Nedense bir türlü hatırlayamıyordu. Bankta oturan genç adam kadının geldiğini görünce ayağa kalktı ve sarıldılar. Adam elindeki çiçek demetini kadına uzattı. Bu genç çiftin üzerindeki kıyafetleri farklıydı biraz. Adam kendi kıyafetlerine baktı, daha sonra da tekrardan genç çifte baktı. 

Bu genç çifti tanıyordu ama bir türlü kim olduklarını çıkaramıyordu. Birden kadının boynundaki kolye göüne çarptı. Bu kolyeyi çok iyi hatırlıyordu. Ama bu kolyenin bu gizemli kadında ne işi vardı? Etrafına bakındı ve hemen yakınında boş bir bank gördü. Gitti banka oturdu. Yorulmuştu ve biraz dinlenmesi gerekiyordu. Otururken de genç çifti izlemeye devam ediyordu. Genç çift iki liseli aşık gibi aşkla sohbet ediyorlardı ama o ne konuştuklarını duyamıyordu. Bir zaman sonra genç adam kızla vedalaştı ve parktan ayrıldı. Kız da parkın öteki kapısına doğru yöneldi. Adam banktan kalkıp kızı takip etmeye başladı. Kızın ne yapacağını bilmek istiyordu. Çünkü kızı tanıyor gibiydi. Kız bir süre gittikten sonra bir evin kapısının önünde durdu.

Zili çaldı. Heyecanlı gibiydi kız. Çok hareketliydi, yerinde duramıyordu. Bir süre sonra kapıyı bir adam açtı. Bu adamın yüzü biraz daha belirgindi. Bu adamı da tanıyor gibiydi. Eve doğru biraz daha yaklaştı. Genç kadının yüzü gözükmüyordu ama konuştuğu adamın yüzü net olmasa da gözüküyordu. Adam genç kadını içeri davet etti. Kadın ve adam içeri girdikten sonra kapı kapandı. O hala eve bakıyordu. Bu sokaklar, park, genç çift, sonra kızın başka bir adamın evine girmesi...

Kafasında yapboz parçaları belirmeye başlamıştı ama bu parçalar da net değillerdi. Beklemekten vazgeçip geldiği yöne, evine doğru yürümeye başlamıştı. Derken o genç kadın karşı kaldırımda hızlı adımlarla onun gittiği yöne doğru yürüyordu. Endişeli bir hali vardı. Bir süre sonra parktaki o genç adamı gördü. Genç adam da aynı sokakta otuyordu sanırım. Ama genç adam oldukça sinirli ve üzgün görünüyordu. Ve ilginç bir olay yaşandı: Genç adamın ve genç kadının yüzleri belirginleşmeye başlamıştı. İkisi hararetli bir şekilde tartışmaya başladılar. 

Tüm bu olup bitenler kendi evinin önünde meydana geliyordu. Yapbozun bir parçası daha yerine oturmuştu. Genç çift bir süre tartıştıktan sonra kadın geldiği yöne doğru gitmeye yeltendi. Ama genç adam kadının kolundan tuttu. Oan bir ses duydu. Genç adam kadına ''Gitme!'' diyordu. Bu ses ona çok tanıdık gelmişti. Kadın kendisini genç adamdan kurtarıp başını ters yöne çevirdi. Tam o anda kadınla kendisi göz göze geldi. Kadının yüzü tamamen belirmişti. İlk aşkıydı. Boynundaki kolyeden tanıması gerekti zaten. 

Her şey yerli yerine oturmuştu. O genç kadın yıllar önce onu başka bir erkeğe tercih ederek çekip gitmişti. O genç adam da ta kendisiydi. Gözleri dolmuştu. Kapıyı açıp evine girdi. Peki öteki adam kimdi?