Amnesia (Greek)

Κεφάλαιο 2

Καθώς περπατούσαμε περάσαμε από περιοχές που μου ήταν άγνωστες. Ζούσα εδώ 16 χρόνια. Πώς γίνεται να μη θυμάμαι τίποτα; Θέλω να μάθω περισσότερα για μένα. Δικαιούμαι να μάθω περισσότερα.

"Ed;"
"Ναι, Jessica;"
"Θέλω να μάθω για μένα... Από πότε σε ξέρω;"
"Γνωριζόμαστε από μωρά.Σε όλα τα δύσκολα και όλα τα όμορφα πράγματα. Ήμασταν πάντα ο ένας για τον άλλο. Ο Ed για την Jess και η Jess για τον Ed. Ξέρω τα πάντα για σένα, ξέρεις τα πάντα για μένα.Μέχρι που άρχισα να ξέρω μόνο εγώ για σένα."
"Πώς έγινε; Τι έγινε;"
"Ήταν βράδυ...."

Flashback

"Jessica θα σε γυρίσω εγώ σπίτι, δεν είσαι και πολύ καλά για να γυρίσεις μόνη σου!"
"Έλα ρε Ed τώρα.Αχ δύο Ed, είσαι εδώ και τώρα είσαι εκεί! Γιατί με παιδεύεις;"
"Jess, είσαι μεθυσμένη! Έλα από δω!"
"Άσε με ρε!"
"Γαμώτο Jess! Δεν είσαι καλά, στραβόξυλο! Έλα δω ρε! Θα σε αφήσω εδώ!"
"Άσε με θα πάω μόνη μου!"
"Τελείωνε βλαμμένο!"
"Ed, σου είπα ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΜΟ ΝΗ ΜΟΥ!!!!!"
"Άντε γεια λοιπόν!"
"Καληνύ..... "

End of Flashback

"Και μετά γύρισα και σε είδα χτυπημένη στη μέση του δρόμου. Ήταν θαύμα που σώθηκες. Έχασες πάρα πολύ αίμα."

Memory

"Πού είναι ο δότης; Πρέπει να είναι εδώ σε περίπτωση που συμβεί κάτι."
"Edward Stark;"
"Εγώ."
"Θα πρέπει να είσαι μπροστά την ώρα της εγχείρησης σε περίπτωση που σε χρειαστούμε! Μπορείς;"
"Μάλιστα κύριε."

End of memory

Το τελευταίο πρόσωπο που είδα. Το τελευταίο πρόσωπο ήταν αυτό του δότη μου. Αυτό του Edward.

"Ed, εσύ μου έδωσες αίμα;"

Με κοίταξε όλο περιέργεια. Προφανώς δεν περίμενε να θυμηθώ.Είχε σκοπό να μου το κρατήσει κρυφό για πάντα;

"Ναι, εγώ ήμουν. Δεν ήθελα να το μάθεις γιατί μπορεί να ένιωθες άσχημα. Μόνη σου το θυμήθηκες;"
"Ναι, τώρα! Είναι καλό αυτό έτσι;"
"Μα τι λες τώρα Jess! Δεν είναι απλά καλό, είναι τέλειο!"

Ο Ed με πλησίασε, με σήκωσε και με έκανε μία στροφή.

"Σ'αγαπώ πολύ Jess. Αλλά όχι όπως το φαντάζεσαι. Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν θέλω να σε χάσω ποτέ. Είσαι ο άνθρωπος που θα εμπιστευόμουν ακόμα και την ίδια μου τη ζωή. Είσαι μια φίλη που όλοι θα ήθελαν να έχουν."

Δεν ήξερα τι να πω. Έχω τέτοιους ανθρώπους γύρω μου που με αγαπούν και εγώ δεν μπορώ να τους το ανταποδώσω. Συνεχίσαμε το δρόμο μας χωρίς να πούμε τίποτα. Μόνο κοιτούσα γύρω μου. Ζούσα σε όμορφη πόλη. Περάσαμε ένα πάρκο όπου ήταν ένα μικρό παιδάκι με τη μητέρα του και ένα χαριτωμένο σκυλάκι. Πόσο αθώο ήταν. Με χαιρέτησε, ανταπέδωσα το χαιρετισμό και του χαμογέλασα.

"Ed, έχεις αδέρφια;"
"Ναι μία αδερφή, την Αaliyah.Τα πάτε πολύ καλά οι δυο σας. Είναι ένα χρόνο μικρότερη από εμάς. Και εσύ έχεις έναν αδερφό τον Will. Σπουδάζει στην Αγγλία."
"Ναι το ξέρω μου το είπε η μαμά το πρωί. Και γιατί πάω σχολείο; Εννοώ αφού έτσι και αλλιώς δεν θυμάμαι τίποτα."

Γέλασα. Γέλασε και εκείνος.

"Ο γιατρός το είπε για να μην κάθεσαι μόνη σου στο σπίτι, να μην νιώθεις μοναξιά. Βέβαια δεν είσαι κανονική μαθήτρια, θέλω να πω δεν παίρνεις βαθμούς. Α! Ορίστε αυτό είναι για σένα."

Έβγαλε από την τσάντα του ένα τετράδιο.Ήταν αρκετά μεγάλο με όμορφο εξώφυλλο που είχε επάνω του το σήμα της ειρήνης.

"Είναι ένα ημερoλόγιο.Εκεί θα γράφεις κάθε μέρα τι έκανες και εγώ κάθε πρωί θα σε παίρνω τηλέφωνο για να σου πω να το διαβάσεις.Έτσι δεν θα έχεις πολλά κενά.Πες μου όμως που θα το βάλεις για να ξέρω να σου λέω που ακριβώς να ψάξεις."
"Ευχαριστώ πολύ.Θα το έχω στο πρώτο συρτάρι του γραφείου μου.Πιστεύεις ότι θα με βοηθήσει;"
"Θέλω να το ελπίζω.Είναι ο μόνος τρόπος για να κρατάς κάπως τις αναμνήσεις σου."

Φτάσαμε στο σχολείο.Ήταν ένα μεγάλο σύγχρονο κτήριο.Έβλεπες όλα τα παιδιά βιαστικά να πηγαίνουν προς το προαύλιο για την πρωινή συγκέντρωση. Εκεί κατευθυνθήκαμε και εμείς.