Bazen fısıltı halinde konuşmak, bazen küçük bir mısra ve bazen de sadece sessizliktir hayat. Biz bu hayatta ebedi yaşayacakmış gibi yaşıyoruz sanki hiç bitmeyecekmis gibi. Kimi zaman bu hayatta bir Hiçiz. Bazı zamanlarda ise sadece bir şiirin küçük bir mısralarıyız...
Hayatımda her zaman bir sessizlik vardı. Benim bile içinde kaybolduğum bir yalnızlık ve sessizlik. Bunun benden farkındayım ama hiçbir zaman neden olduğunu bilmiyorum. Kalbimin sol tarafı hep bu iki his. Düşünüyorum acaba neden böyleyim. Gerçekten de düşündüğüm zaman öyle fazla hiç dostum, arkadaşımda yok. Duygularımı da içimde yaşayan birisiyim ben. Öyle kimseye güvenemem. Güvenmem çünkü güvenirsem gene ne olacağını biliyorum. O yüzden insanlara her zaman çekinik bir tavır ve seviye ile yaklaşırım. Ayrıca güven bu hayatta bulunan en nadir ve kıymetli elmas. Onu neden degersiz insanlara kullanarak harcayacağım. Bu hayatta kendi çıkarları için birisine arkasını dönmeyecek insan çok nadir vardır. Bende o insanları arıyorum bu karanlık sokaklarda, gecelerde. Bana sorarsanız bu hayatta daha doğrusu bu dünyada duyguların olduğuna inanmıyorum. Çünkü insanlara o kadar kalpleri kararmış ki, birisini sevesiniz gelse bile sevemiyorsunuz. Oda onlardan birisi kalpleri aşk geçirmez hiçbirinin. O zaman üzülüyorum işte, cok üzülüyorum hemde. Hayatta seveceginiz insanı hep bekliyorsunuz ama gelmiyor. Veya yalnış insanları seviyoruz, değer veriyoruz yada en son yaptığımız hata ise "doğru insanlara yalnış yapıyoruz ve kaybediyoruz..."
