Demiryığını

BÖLÜM 2

                  İstanbul'u düşünürken uyuya kalmışım.Hayatımın en tatlı uykusuydu.Kalbim pır pır atıyordu.Şoförün "Geldik"diye bağırmasıyla uyandım.Yeni bir hayata başlamak için neye ihtiyacım vardı? Para mı? bulabilirm diye düşündüm.Kalacak yer mi?Onu da bulabilirdim.Peki cesaret ?İşte onu ben bile milmiyordum.Birkaç gün kendime izin vermeliyim diye düşündüm ve etrafıma bakınıdm.Yanımda pek bir şeyim yoktu çantam,telefonum ve bir haftalık otel ücretini karşılayacak param vardı.Eğer iş bulamazsam ikinci hafta otelden atılabilirdim.Çok heyecanlıydım.Olayın şokunu yaşıyordumOtobüsten iner inmez hemen bir minibüse bindim.Şehir merkezinde indim .İstanbul çok güzel bir yerdi.Güzel olan mekanlar değildi insanlardı onların güvenleriydi.ortamda kadınlar ve erkekler aynı haklara sahipti.Günlük yaşamda onlar da konuşuyorlardı.Evet ben de konuşabiliyordum.Başkalarının deyimiyle ben de özgürdüm,en azından çevremdekilere kıyasla,Boş boş bakmaktan vazgeçip kalacak yer aramaya başladım. etrafımda birçok otel vardı ama ben en ucuz olanını seçmeliydim.Karşımda duran mavi-beyaz otel dikkatimi çekti beni buraya getiren mavi otobüs ise burada direnmemi sağlayan da mavi birşey olmalıdı.hemen içeri girdim.Her şey rüya gibiydi.Aslında gerçekti ama benim için rüyaydı.Sonra "Merve " diye bir ses duydum...