MY BEKI "KUNONG" BOSS (Tayo Na Lang, Puwede Naman)

Part 5

NAKARATING agad iyon sa kaniyang mga magulang. Nagsumbong agad si Jullie Anne.

"Wala ka talagang kuwentang anak!" Galit na galit si Don Rodrigo sa nalamang pagkatao ng nag-iisang anak, na bakla raw si Bearlan Grylls na tanging tagapagmana nito sa pinaghirapang kompanya, iba pang mga negosyo at mga ari-arian.

Isa iyong malaking kahihiyan para sa kanilang pamilya.

Don Rodrigo was one of the most influential and powerful business tycoons in the country. He was renowned worldwide for his legitimate businesses. He operated a vast network of warehouses and online platforms and owned a group of companies, kaya paano nito matatanggap ang isang baklang anak na puwedeng magpabagsak sa lahat ng meron nito ngayon sa isang iglap.

"Why, Dad? What's so wrong about me being gay? I don't see anything wrong with it," pagtatanggol ni Bearlan sa sarili. Hindi na siya papapigil. Itutuloy na niya ang kanyang kalokohan.

"That's bullsh*t!" Hindi na napigilan ni Don Rodrigo ang galit. Isang suntok ang pinakawalan nito na tumama sa guwapong mukha ni Bearlan.

Sumargo ang dugo sa labi ni Bearlan, pero hindi niya hinayaang matumba ang sarili. Paninindigan niya ang ginawa niya. This time, he wouldn't back down from his father. He was determined not to get married. Hinding-hindi siya magpapakasal kay Jullie Anne kahit pa katauhan niya ang mayuyurakan. Kung kinakailangang pangatawanan niya ang pagiging isang gay ay gagawin niya, hindi lang siya matatali sa isang babaeng hindi naman niya mahal. Wala siyang pakialam kung itatakwil din siya ng kanyang mga magulang. Sa totoo lang mas gusto pa nga niya iyon, ang itakwil siya para makalaya na siya sa bahay na iyon. Bahay na puro nga siguro ginto ang laman pero wala namang kasiyahan ang mga nakatira.

"Rodrigo, tama na! Maawa ka sa anak mo!" awat ng kanyang mommy sa daddy niya. Dumating na ito, na sana hindi na lang para nabugbog na lang siya para maging manhid na sana ang pakiramdam niya.

"Pagsabihan mo 'yang anak mo, Amelia, or else I will disown him! Wala akong anak na bakla!" matatag na mga salitang binitawan ni Don Rodrigo bago ito umalis.

Napahagulhol ng iyak ang mommy niya na yumakap sa kanya. "Anak, bakit ka nagkakaganyan kasi? Ano ang pumasok sa utak mo at sinabi mong binabae ka?"

Hindi umimik si Bearlan. Nanatili siyang pipi dahil kahit noon pa man ay mistula naman na siyang pipi sa kanyang pamilya. Hindi rin naman siya pinapakinggan.

Kumawala ng yakap ang mommy niya sa kaniya at masuyong hinaplos-haplos ang kanyang mukha. "Don't worry, son. Gagawin ko ang lahat maging lalaki ka lamang ulit. Ipinapangako ko sa 'yo na hindi ka maitatakwil na iyong ama."

Bearlan let an exhausted sigh. Kung alam lang sana ng mommy niya na iyon nga ang gusto niya, ang itakwil na siya. Na ayaw na niyang maging parte sana ng pamilya Grylls, pero ayaw niyang madamay ang mommy niya. Sobra-sobra na rin ang pagpapakamartir nito. Sobra-sobrang pasakit na kaya hindi na niya dadagdagan pa iyon. He decided to take action on his own, without involving his mother.

***

SA SUMUNOD na mga araw, tirik na tirik ang araw pero naglalakad na naman si Tiffany sa mga kalye-kalye. Naghahanap pa rin siya ng trabaho. May mga nahanap naman na siya pero mga 150 hanggang 200 lang ang mga sahod na offer sa kanya. Kung kukuwentahin niya ay kulang na kulang iyon para makapag-ipon siya ng pampa-enroll sa pasukan. Magsasayang lang siya ng oras at panahon kung papatulan niya ang mga ganoong kababang mga sahod, buti sana kung wala siyang pag-iipunan at pangkain lang ang kailangan niya.

Hindi bale, hindi pa rin naman siya nawawalan ng pag-asa.

Gutom na gutom na rin siya pero hindi niya magawa-gawang bumili ng kahit tinapay man lang. Nagtitipid kasi siya. Kaya pa naman niya ang gutom niya.

Subalit, ilang lakad pa lang ang nagagawa niya ulit ay kumurap-kurap na siya. Para kasing lumalabo ang kanyang nakikita. At saglit pa'y natumba na siya. All of a sudden, her world turned black.

"Ay, 'yong babae! Nahimatay!" hiyaw ng isang nakaunipormeng katulong na nakakita sa pagkatumba ni Tiffany sa gilid ng kalsada.

"Ano 'yon, Vicky?" usisa ng amo nito na pinapayungan nito.

"Madam, 'yung babae natumba po. Nahilo yata kaya nawalan ng malay."

"Eduardo, tulungan mo 'yong babae! Ipasok mo sa kotse! Dadalhin natin siya sa ospital!" utos ng madam sa driver nito nang makitang nagkakaroon na ng kumosyon dahil sa nahimatay na babae.

"Yes, Madam." Dali-daling lumapit ang driver ng madam sa babaeng nahimatay. Pinangkot at dinala sa kotse.

PAGMULAT ng mga mata ni Tiffany nang siya ay nagkamalay ay isang puting silid ang nabungaran ng kanyang paningin. Takang-taka niyang inilibot ang mga mata at bigla na lang siyang napabalikwas ng bangon nang mapagtanto niyang nasa isang silid pala siya ng ospital.

"Luh! Bakit ako nandito?" tanong niya sa sarili while checking herself. Naka-dextrose rin pala siya.

"Hija, huwag ka munang magkikilos," narinig niyang malumanay na boses ng isang ginang.

Tumingin siya sa kanan at nakita niya roon ang nakabihis mayamang babae na nakaupo, isang madam. At isang babae rin sa tabi nito na nakauniporme naman ng pangkatulong.

"A-Ano po'ng nangyari?" magalang niyang tanong sa kanila.

"Nakita ka namin sa gilid ng kalsada na nahimatay kaya dinala ka namin dito sa ospital, Miss," ang alalau ang sumagot.

"Naku po. Salamat po sa pagtulong niyo sa 'kin pero wala po akong pambayad dito." Nataranta si Tiffany. Kulang na lang ay hugutin na niya ang dextrose na nakakabit sa kanyang kamay.

"You have nothing to worry about, hija. Ako na ang bahala sa 'yo. Basta magpalakas ka," pigil sa kanya ng madam. "Ako nga pala si Amelia Grylls, at nakita ko rito sa envelope mo ang mga ginawa mong resume? You're hunting a job, tama ba?"

Nahihiyang tumango siya. "Opo."

"Then you're hired. May trabaho ka na "

"Po?" hindi makapaniwalang naisambit ni Tiffany. Lumaki ang kanyang mga mata sa gulat.

"Yes, hija. You heard me right. May trabaho ka na dahil magtatrabaho ka sa 'kin kung magugustuhan mo ang trabahong ibibigay ko sa 'yo."

"Opo, kahit anong trabaho po gagawin ko. Pero... pero magkano naman po ang magiging sahod ko? Hindi naman po 250 or 350 per day po tulad ng ibang inaplayan ko kanina? Kulang po kasi kapag ganoon po kababa ang sasahurin ko."

"Walang problema ang sahod sa 'kin. Basta magagawa mo lang ang ipapatrabaho ko sa 'yo nang maayos."

"Galante si Madam kaya huwag kang mag-alala," sabad ng katulong sa usapan.

"S-sige po." Totoong napangiti na si Tiffany ng abo't hanggang tainga. Labis-labi ang pasasalamat niya sa Diyos at naambagan din siya sa wakas ng suwerte.

Kailangan pa pala niyang magutom nang sobra at mahimatay para makahanap ng magandang trabaho. Nakakaloka.

"Sige, magpalakas ka muna rito sa hospital. Tawagan mo na lang ang guardian mo para puntahan ka rito, okay?" Tumayo na ang madam. "Bukas ka na umalis, and don't worry dahil bayad na ang bill mo. At bukas na lang tayo magkita para pag-usapan natin kung ano ang magiging trabaho mo sa 'kin."

"Opo. Ingat po kayo, Madam," may kasamang pagyuko ng ulo na sagot niya bilang paggalang na rin sa paalis na madam. Naiwan siyang mag-isa sa ward ng ospital na nagtataka at napapaisip kung ano kaya ang magiging trabaho niya kay Madam Amelia.

Naisip niya na malamang secretary o kaya personal assistant. Puwede na 'yon.