Yeni Hayatım Olur Musun?

Yeni Başlangıç

S-sen nasıl bu kadar vicdansız olursun diye bağırdığımı hatırlıyorum en son,peki ya ben neredeyim? Ne olmuştu bana? Gözlerimi hafiften açmaya başladığımda babam ve üvey annemi karşımda görünce tekrar sinirlenmeye başlamıştım. Babam'ın yanımda olması normal ama o kadın buraya gelmemeliydi .Kapıyı yavaşça açıp içeri giren doktoru incelemeye başladığım da 45 yaş üstü sevimli güler yüzlü bir bayandı."Bakalım kızımız nasıl olmuş diyerek bana dönünce tebessüm ederek 'iyiyim' diyebildim sadece"Her zaman olduğu gibi iyiyim yalanı kullanmıştım.

Daha iyi olacaksın bir tanem diyen babama kafamı çevirdiğimde ise yüzünde değişik bir duygu vardı fakat ne olduğunu tam anlayamamıştım. Doktor konuşmasına başlayınca babamla beraber adının sevil olduğunu öğrendiğim doktora döndük.

" Açelya'nın düşündüğümüz gibi kötü bir şeyi yok endişelenmeyin lütfen"

diyerek babama baktı ve konuşmasını öyle devam ettirdi. Sadece biraz stres altında kalmış ve bedeni gerçekten çok yorgun düşmüş biraz dinlenmeye ihtiyacı var. Bugün hastanemizde misafir olarak kalacak yarın sabah taburcu edeceğiz, Ben ne kadar eve dönmek için itiraz etsemde babam burada kalmamızı savunarak beni susturmuştu.

Sabah gözümü açtığımda karşımda sarp'ı görmeyi beklemiyordum tabi ki sahi ne işi var bunun burada. Tam ağzımı açıp konuşmaya başlayacaktım ki konuşmama fırsat vermeden kendisi durumu açıklamaya başladı

"sakın soru sorma açelya,Aras beni mecbur bıraktığı için izmir'den kalkıp seni almaya geldim,yoksa sana meraklı falan değilim,zihninde gereksiz düşünceler yer almasın .Baban şuan aşağıda çıkış işlemlerini yapıyor buradan eve geçip direk bavulunu hazırla uçağımız 3 saat sonra"

diyerek hastane odasından sert bir çıkış yaptı. Bu çocuk tam bir yürüyen egoydu,benimle nasıl böyle konuşur. Her insana cevap verebilen ben Sarp'ın karşısında tek kelime edemiyordum.Sarp'ı düşünmeye sonra başlasam iyi olacaktı,benim için önemli olan bundan sonra bambaşka hayata başlayacak olmamdı.

"kızım sarp ile konuştunmu" diyen babam'a dönerek içimdeki tüm duyguları ağlayarak ona aktardım.

Baba b-ben ne yapacağım izmir'de hiç bilmediğim bir okula gideceğim nasıl alışacağım BABA.

"mecburum kızım,beni affet" diyebildi sadece babam.

O kadın hep o kadın yüzündendi. Annemi 13 yaşımdayken kaybetmiştim. Annemin vefatından 2 yıl sonra babam bir kadın ile evlenmişti hiç iyi anlaşamamıştık. Hastaneye yatmadan önce de çok kötü bir şekilde tartışmıştık,beni istemediğini ve halamın yanına göndereceğini söylemişti babam beni göndermez diye her ne kadar kendimi avutsam da 3 saat sonra izmir'e yani halamın yanına gidecektim.Aslında eniştem olmadığı için o evde rahat edebilirdim ama sonuçta benim tüm anılarım bu şehre aitti,her şeyi bırakabildim diyelim peki ya annemi? O nasıl bırakacaktım, Ben her gün onun mezarına gider saatlerce annem ile konuşurdum şimdi ondan kilometrelerce uzağa gidecektim.Allah'ım ne olur bana yardım et.

"Hadi kızım aşağıda araba hazır eve gidelim artık "

diyerek sessizliği bozmaya çalıştı babam, kafa sallayıp onay vererek yataktan kalktım ve odadan dışarıya çıktık. Arabaya bindiğimizden beri ortam çok sessizdi,taa ki babamın telefonu çalana kadar;

"Alo,evet sedef hastaneden çıktık,15.30 uçağına bileti ayarladık akşam açelya sizde olur,tamam görüşürüz"

Konuşmadan anladığım kadarıyla halam benim nezaman geleceğimi sordu ve babamda bunu cevapladı,gerçekten benden bu kadar bıkmışmıydı babam? Neden benim istanbulda kalmama izin vermiyordu,halbu ki benim bu hayatta tek tutanacak dalım babamdı, biz diğer tüm baba-kızlardan farklıydık,annemin yokluğunda birbirimizin destekçisi olduk. Bu hayatta tek gerçeğim olan kişi babamdı,ama şimdi kalbimi okadar çok yaralamıştı ki o eski baba-kız ilişkimizden eser kalmamıştı. Belki annem vefat etmeseydi şuan bu kadar mutsuz olmayacaktım.

Eve vardığımızda hemen odama çıkıp Bavulumu hazırlamaya başladım. Geri kalan eşyalarımı babam sonradan şöför ile göndereceğini bildiğimden şimdilik birkaç parça kıyafet ve kitaplarımı almaya karar vermiştim.Bavulumu hazırlamamı bitirip diğer eşyalarımıda kutu ve bavullara yerleştirince odamda bana ait olarak yatağım,dolabım ve çalışma masam kalmıştı. Odamdaki tüm işlerimi bitirdiğimde 1 bucuk saatimin kaldığının farkına vardım hemen kızlara mesaj atıp arka sokaktaki cafeye gelmelerini söyledim. 3 yakın arkadaşım vardı ve onlarla da aynı semtte oturuyorduk.

Hazırlanıp evden çıktım, yolda nur ile karşılaşınca yüzündeki tedirginliği görebiliyordum.

"Açelya neler oluyor hemen anlatıyorsun"

Sakin ol nur cafede herşeyi anlatacağım,cafeye gittiğimizde göksu ve nefes her zaman ki masamıza oturmuş beni bekliyorlardı. Masaya oturunca hepsi bana dönerek seni dinliyoruz deyince yüzümde bir tebessüm oluştu,biz hep aynı cümleleri aynı anda kurardık. İzmir'e taşınınca bunu çok özleyecektim.

"kızlar anlatıyorum fakat çok az zamanım var hemen eve dönmem lazım " deyince hepsi onaylar bir şekilde kafalarını salladılar.

"Biliyorsunuz ki üvey annem ile hiç anlaşamıyoruz, ve bu yüzden her gün evin içinde bir huzursuzluk oluyor,çok fazla stres yaptığımda dün bayıldım ve hastaneye kaldırıldım"

"Nee neden bize haber vermedin açelya" diyen nur'a ters bir bakış atınca "tamam dinliyorum "diyerek sustu.

Hastane de birkaç tahlil yapıldı doktor stresten dolayı bayıldığımı söyledi. Nuray bana sürekli seni hala'nın yanına göndereceğim diyordu fakat ben aldırış etmiyordum, a-ama şimdi izmire gidiyorum.Boğazımda bir şey düğümlenmişti sanki gözlerim doldu fakat ağlamamam lazımdı ağlarsam susmazdım biliyorum.

"A-açelya sen ne diyorsun bizi bırakıp gidecek misin?nasıl olur gitme"diyen göksu'ya kafamı çevirdiğimde çoktan ağlamaya başlamıştı .

"kızlar ne olur böyle yapmayın, gitmeyi bende istemiyorum fakat mecburum geri döneceğim size söz veriyorum" tam konuşmama devam edecektim telefonumun çalmasıyla duraksadım, bilinmeyen numaraydı her ne kadar önce açmamayı düşünsem de telefonu açtım.

"Alo sarp ben 20 dakika içinde kapıya çık seni almaya geliyorum" ben bir şey demeden yüzüme telefonu kapatmıştı yürüyen ego.

"Kızlar gitme zamanı sanırsam , lütfen ağlamayın bakın ben ağlarsam susmam" diyerek kendimce onlarada teselli vermeye çalışıyordum fakat çok işe yaradığını söyleyemem. Hepsi gülümsemeye çalışarak tek tek bana sarıldılar.

"kendinize iyi bakın ,ben yokum diye ortamları boş bırakmayın ve bir şey daha söylemem gerek ; hafta da bir de olsa a-annemin yanına gidip mezarını sular mısınız?"

"Tabiki de açelya o bizimde annemiz sayılırdı gözün arkada kalmasın" tebessüm ederek kafeden çıkıp eve doğru yürümeye başladım,Annemin mezarına son kez gitmeyi düşündüm fakat gidersem daha kötü olacağımı bildiğim için son anda vazgeçmiştim,Sitenin girişinde sarpla karşılaşınca gerçekten gitme zamanımın geldiğini anlamıştım.

"Hadi baban ile vedalaş bavulunu yerleştirdim ben, hızlı ol yoksa senin yüzünden uçağı kaçıracağız"cevap vermeye gerek duymadan babamın yanına gittim, gözleri dolmuş ağladı ağlayacak olan gözerine baktım ve sıkıca sarılıp öptüm.

" S-seni seviyorum duygusal babam "sesim her ne kadar titrek ve kısık çıksa da gülümsemeye çalıştım. Babamın da yüzünde solgun da olsa bir gülümseme oluşmuştu .Gözleri sanki bana bir şey anlatmak istiyor gibiydi fakat konuşacak gücü de kalmamıştı.

"B-bende güzel kızım bende seni seviyorum, kendine dikkat et sana güveniyorum. " tekrar babam' a sıkıca sarılıp yanağından öptüm.