Found messages

drie.

8 November 2014

Lieve Alexander,

Je hebt niet geantwoord. Dat snap ik, nu is het ook wel een beetje kort dag. Ik wil je niet lastig vallen met mijn problemen, sorry als dat zo lijkt. Het is gewoon, ik ben gewoon... Hoe zeg ik dat zonder meteen te klinken alsof ik mezelf permanent onderdompel in zelf medelijden.

Ik wil niet over mij praten. Ik wil praten over wat er gebeurd is, denk ik. Alles ging zo snel, we besloten er niet meer over te praten en toen was hij er opeens niet meer. Toen was jij er opeens niet meer. Er was alleen nog ik. Toen werd het moeilijk, er was alleen maar ik, met zoveel stilte en tijd. Jij lijkt niet alleen, maar zelfs met mensen om je heen kan je alleen zijn.

Ik zou gewoon graag willen weten hoe het met je gaat. Maar ik durf niet met je te praten face-to-face. Je staat te dichtbij, je bent een levende herinnering aan hem, als je begrijpt wat ik bedoel. Je doet me denken aan hem. En soms ook niet. Soms ben je gewoon jij.

Met veel liefs,
Minerva Annika