Bizim gönlümüz hep parçalı bulutlu

1. Bölüm

Zaten zorla uyuduğum yetmiyordu sanki, bir de sabah erkenden uyanıyordum.

Yüzümü yıkarken birden aynaya baktım. Allahım, bu ben miyim? Gözlerim kızarmış, saçlarım dağılmış. Berbat bi haldeydim... Bi anda babamın bağırmasıyla kendime geldim. Yüzümü havluyla kuruttuktan sonra, hemen mutfağa doğru ilerledim. Babama kahvaltı hazırladıktan sonra, üstüme basit bi hırka aldım, babamdan vedalaşıp çıktım evden. Bi yandan kulaklıklarımı takarken, bi yandanda camdan beni yol eden anneme el sallıyordum. Gelenekseldi bizde bu. 6 yaşımdaykende böyledi, 20 yaşıma geldim yine böyle. Sonunda şarkıyı açtım ve yola koyuldum. Aklım dün olanlardaydı hala. Gerçekten yaşanmış mıydı bunlar? Yoksa hepsi bir kâbus muydu ? Nasıl olur ? Aklımdaki sorular beynimi kemirdikçe, adımlarım hızlanıyor ve koşmaya başlıyordum. Koşmaktan nefes nefese kaldığımda, bi an duraksadım. Az ilerde gördüğüm banka yavaş yavaş ilerledim ve oturdum. Nasıl olur ? Aklım almıyor ya, almıyor! Benim her gün saatlerce konuştuğum dostum, kardeşim(!) Nasıl gider sevdiğim adamla çıkmaya başlar! Bu kadar mı kirlendin dünya? Bu kadar mı acizleştin? Kimse kimseyi tanımaz oldu! Her gün onun boynunda ağlamadım mı ben? Her gün içimdeki acıyı onunla paylaştım. Dünden beri zorla tuttuğum gözyaşlarım artık patlaklık veriyor ve süzülmeye başlıyordu. Artık tutamıyordum kendimi. Zaten hep böyleydi. Bizim gönlümüz hep parçalı bulutluydu. Çok ağlıyordum ... Ta ki yanıma o gelene kadar..

Okuyan herkese çok teşekkür ediyorum. Bi hatam, kusurum olduysa, affola. Yurtdışında doğup, büyüdüğüm için hatalarım olabilir. Düzelttirseniz çok sevinirim. İlk bölüm olduğundan biraz kısa oldu. İlerleyen zamanda bölümler uzayacak. Umarım beğenmişsinizdir, çok heyecanlıyım şu an nedense. Kendinize iyi bakın. Allah'a emanet olun ...