The Huntress

Πρώτο Κεφάλαιο

Το καυτό ανοιξιατικο αεράκι χτύπησε το πρόσωπο της Θαλειας καθώς προχωρούσε σιγά σιγά γύρω από την λιμνούλα. Τα μακριά καστανα μαλλια της ήταν πιασμένα κοτσο και τα μεγάλα γαλανα μάτια της ηταν γεμάτα αυτοπεποίθηση.

η Θαλεια είχε μετακομισει στο Κρυσταλ Χολς εδώ και δύο μέρες. Αύριο θα ήταν η πρώτη της μέρα στο Λύκειο του Κρυσταλ Χολς. Και η αλήθεια ήταν πως...Δεν ειχε άγχος.

Η ζωή της ηταν πολύ παράξενη και τελείως μη κανονικη για ένα 17χρόνο κορίτσι. Ποτέ δεν είχε μια κανονική παιδική ηλικία. Ποτέ δεν έμαθε να κάνει ποδήλατο, ποτέ δεν έπαιξε χιονοπολεμο, ποτέ δεν είχε αγόρι, ποτέ δεν έζησε.

Τώρα ομως ξημέρωνε μια καινούργια εποχή. Δεν θα σταμάταγε η προπόνηση της, αυτό δεν θα γινόταν μέχρι τα 23 της. Αλλά θα μπορουσε να παρει αποστολη. Και αυτό ήταν κάτι που ποθουσε εδώ και χρόνια. Το να είσαι Κυνηγός είναι ένα αξίωμα που δεν θα το δεις σε κανένα βιβλίο της Ιστορίας. Οι άνθρωποι έσβησαν κάθε ιστορία για τους Κυνηγούς και μαζί με αυτούς και κάθε ιστορία για τα πλάσματα που κυνηγούσαν.

Οι Κυνηγοί δεν ήταν οι άνθρωποι που πηγαίνουν στα δάση με τα πιστόλια και σκοτώνουν χήνες, πουλιά και ζώα είτε για χόμπι, είτε για τροφή. Οι Κυνηγοί κυνηγούσαν κάτι περισσότερο από ζώα. Κυνηγούσαν υπερφυσικά πλασματα.

Η μητέρα της είχε σκοτωθεί από έναν δαιμονα και από τοτε η Θαλεια είχε αποφασίσει πως θα πάρει εκδίκηση. Ήταν καλή σε αυτή τη "δουλεια". Εξάλλου έκανε εξάσκηση από τότε που θυμόταν τον εαυτό της.

Απλά τώρα, έστω και για λίγο, ελπίζε να σταματούσε. Να πήγαινε κανονικα σχολείο, να ανησυχούσε για τα αγόρια, να έκανε πιτζαμα πάρτι με τις φίλες της αντι να κυκλοφορεί τα μεσάνυχτα στα δάση με ένα τόξο.

Και τώρα, η επιθυμία της πραγματοποιήθηκε. Είχαν μετακομίσει στο Κρυσταλ Χολς, μια μικρή κωμόπολη με όλα τα απαραίτητα. Βέβαια... η ζωή της ως Κυνηγός δεν θα σταματούσε, κυρίως γιατί το Κρυσταλ Χολς ηταν ενα μερος γεματο με υπερφυσικά πλάσματα. Μόνο που εκείνη ελπίζε..

Εκατσε κατω στο καταπράσινο γρασίδι και ξάπλωσε κοιτοντας τα συννεφα. Ο πατέρας της της είχε εξηγήσει πως, όταν βλέπεις τα συννεφα, πάντα αντανακλουν το συναίσθημα που αισθάνεται το άτομο όταν τα παρατηρεί καλά. Τώρα τα συννεφα έδειχναν μελαγχολικά. Σαν εκείνη.

Ένας ανθρωπος την παρατηρουσε απο πισω. Απειλη. Σηκώθηκε με ένα πηδημα και πήγε να χτυπήσει τον ξένο. Μα εκείνος απλά την απέκρουσε. Είχε μαυρα μαλλια και ένα μικρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών του. Ήταν ο μπαμπάς της, Ρίτσαρντ Τσεις, διάσημος Κυνηγός.

"Πάμε, έχουμε ήδη αργήσει. Πρέπει να επισκεφτούμε τον θείο σου...Όσο οδυνηρό και αν ειναι"