WEIRD

Proloog: "Mijn verleden."

*5 jaar geleden.*

"Er was eens een oude geit die zeven jonge geitjes had en zij had ze lief zoals een moeder haar kinderen liefheeft. Op een dag wilde zij het bos ingaan om voedsel te halen: zij riep ze alle zeven bij elkaar en zei." las ik vrolijk voor. Ik was zo trots dat ik al kon lezen. Amanda, het hoofd van het weeshuis, gaf me een luid applaus. Ik hield van haar, ze zorgde voor me alsof ik haar eigen dochter was. Ze zei altijd dat de ooievaar me hier heeft gebracht in de plaats van bij mijn ouders, maar ik wist wel beter.

Op een dag voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en zag een man en vrouw staan. Ze keken me lief aan. "Liefje, wil je een echte thuis?" Ik knikte met tranen in mijn ogen. De man tilde me op en we gingen samen naar de balie. "We willen haar." zei de vrouw. Amanda knikte. "Zo laten we even Sarahs officiele documenten nemen." De man en vrouw keken elkaar raar aan. "Kunnen we haar naam veranderen?" vroegen ze. Amanda schudde haar hoofd. De man begon boos te schreeuwen. "Nou, toch wel. Nu noemt ze Oriane." Vandaar die naam dus.

Toen zat het al helemaal fout.

*4 jaar geleden*.

"Maaaaam..." schreeuwde ik. "Jaaah, wat is er?" vroeg ze verveeld. "Wanneer mag ik nu eindelijk naar school." "Niet, denk je dat we daar geld voor hebben." Ik werd boos. "Ja, daar hebben jullie geen geld voor, maar voor de loterij en alcohol dan wel." Ze liep naar me toe en sloeg me. Ik slikte en begon te wenen. "Stom kind stop met wenen." riep ze, "Je bent echt niets waard."

*4 jaar geleden, 3 uur later*

Ik hoorde de deur opengaan. De geur van alcohol dringde me direct door. Ik zat op mijn kamer te tekenen. "WAAR ZIT JE ORIANE." hoorde ik mijn dronken vader aan de trap roepen. Ik zweeg. Ik hoorde voetstappen de trap opkomen. Mijn deur viel met een klap open. "DAAR ZIT JE WAARDELOOS KIND." Ik slikte. "Please pap, laat me met rust." Hij naderde en schopte me in mijn buik. Ik viel kermend van de pijn op de grond. Hij begon superhard te lachen. Ik snapte echt niet wat hier grappig aan was.

Dit gebeurde heel vaak. Ik veranderde. Het lieve meisje dat ik eerst was, was veranderd in één of ander gesloten boek dat iedereen haatte.

*3 jaar geleden."

Mam en pap waren al de hele tijd ruzie aan het maken. Ik hoorde ze beneden schreeuwen. Ik knuffelde mijn pupy'tje. Ik had hem gevonden op een wandeltocht en stiekem meegesmokkelt. Als mijn ouders het zouden te weten komen, was ik dood. "Oriane!!" riep mijn pap beneden aan de trap. Ik liep de trap af. Hij pakte mijn hand en sleepte me mee. "We gaan een ritje maken." Ik was toen echt naief dat ik meeging. Ik was gewoon blij dat hij na al die jaren eens normaal tegen me deed. ok.

Na een uurtje rijden, stopten we bij een bos. We wandelden altijd dieper en dieper het bos in. Ver weg van het vertrouwde pad. Het werd ook altijd donkerder en donkerder door het dichte bladerdek. Op een gegeven moment stopte mijn "papa" en kijk me aan. "We gaan een spelletje spelen." Ik keek hem enthousiast aan. Na jaren wou hij eindelijk met mij bezig zijn. "Ga maar tegen die boom staan." Blij huppelde ik naar de boom. "Nu tel je tot 40." Ik zag hem een touw uit zijn zak halen.

Ik sloot mijn ogen en begon te tellen. "Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien." Ik voelde een touw tegen mijn buik. "Elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien, twintig." Telde ik vrolijk verder. Ik voelde touwen rond mijn armen schuren. "éénentwintig, tweeëntwintig , drieëntwintig, vierentwintig, vijventwintig, zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig, negenentwintig, dertig." Een touw werd rond mijn benen gespannen en toen wist ik dat het fout zat.

Ik opende mijn ogen. Mijn vader knoopte het touw vast en ik viel met een smak tegen de boom aan. Ik duizelde. "Waarom? Wat nu?" fluisterde ik. Hij fluisterde in mijn oor. "Nu ga je dood en wil je weten waarom? Omdat je het verdient, dom kind." Hij draaide zich om en liep weg. Ik was alleen, achtergelaten, vol pijn, mentaal en fysiek, maar toch kon ik niet wenen. Het was alsof al mijn gevoelens uit mijn lichaam waren gezogen.

2 dagen heb ik vastgehangen aan die boom tot ik eindelijk de touwen los kreeg. Ik leefde van regenwater, schors en bessen, brood van de eenden...

*3 jaar geleden, 2 weken later.*

Ik liep helemaal verwilderd in het bos rond. Opzoek naar iets eetsbaar. De geur van vers brood kwam mijn neus tegemoet. Ik liep op de geur af. Er zat een vrouw op een bank de eendjes te voeden. Mijn maag gromde zo hard. Ik had al dagen niets lekker gegeten. Dus liep ik naar de vrouw toe en vroeg of ik haar brood mocht. Ze keek me geschrokken aan alsof ik één of ander woest beest was.

Logisch, mijn arm stond vol met wolvenbeten en overal bloed. "Meid, waar zijn je ouders?" "Die heb ik niet." Zei ik schouderophalend. "Ik moet even mijn man bellen." Na drie minuutjes bellen, kwam ze terug naar me toe gelopen. Ze nam mijn hand, die ik direct terugtrekte. "Kom naar me thuis schatje, ik zal iets te eten maken bij me thuis." Verlangend volgde ik haar. Bij haar thuis schotelde ze me een bord spaghetti voor. "Dankuwel mevrouw." "Graag gedaan." Ik hoorde de deurbel en deed de deur open. Amanda stond daar. "Ik neem haar wel mee naar ons weeshuis. Dankuwel mevrouw."

Het weeshuis was vreselijk. Het was precies één of ander streng internaat uit de 19-er jaren. Waar nog lijfstraffen werden uitgedeeld. Amanda was geen baas meer. Ze was gewoon verzorger geworden en de verzorger die ik het meest haatte was baas geworden. Nu zit ik hier al 3 jaren en volgens mij zal ik hier voor altijd blijven...