O zamanlar lise yıllarıydı, bahçede ben, begüm ve hazal oturuyor konuşuyorduk zil çaldı ve ben sınıfa doğru koşarken Birine çarptım gözlüğüm yere düştü ve o çocuk özürdileyip gözlüğümü taktı. Taktığı anda herşeyi unuttum sadece o ve ben vardık ona çok fena aşık olmuştum. Örgülü saçım ve diş tellerimle o giderken ona mal gbi bakıyordum.Orada başlamıştı hikaye, ben kimseye sôylemedim ona olan aşkımı içimde besledim hep onu araştırdım hep onu düşündüm ve o birgün geldi ve bana dediki: "Yarın sevgilimin doğum günü ona ne almalıyım" ve ben şok. O an başıma kaynar sular indi, konuşamadim. Tek diyebildiğim şey "elbise" bu ne biçim bi cevap yaa salak Zeynep. derken kendi kendime "güzel fikir peki ismin ne" dedi. Şeyyy Zeynep dedim. Güzel isim gitmem gerek saol dedi ve ben orda kaldım banka oturdum ve düşünmeye başladım ne düşündüm derseniz onu sevgilisinden nasıl ayırım diye işte salak mal kafam daha sevgilisinin kim olduğunu bilmiyom önce onu öğrenmeliyim derken bi baktım bahçe boş kimse yok allahım hocadan azar işitcezz offff kapının ônüne geldim çaldım ve girdim girmez olaydim hoca yanima geldi ve bağırmaya başladı nerdesin sen yarım saattir derste değilsin şeyy hocam uzgunum ama zilin caldigini duymamışım kızım sen aşık mısın etraftada kimse yok gözlüğünün camımı kırıldı evet hocam aşığım diyemedim sınıfa baktım herkes bana gülüyor rezil oldum.o çocuğu unutmaya çalışıyodum olmuyo arkadaş unutamıyom ertesi gün onu gördüm ve iç sesimi dinleyerek onu takip etmeye başladım gittikçe gidiyor allahım dedim bu ne yakışıklılık o bir cafede durdu ben şok hayatımın en kötü anı bayılcak gibi oldum onu keşke takip etmeseydim koştum bir ağacın altına hüngür hüngür ağlamaya başladım yabunu nasıl yapar bana nasıl söylemez cafede buluştuğu kız:en yakın arkadaşım can dostum olan begüm aslında hoca bana kızdığında o birşeyler olduğunu anladı ve bana sorup illa cevabını öğrenmek istedi ve o biliyodu yani gerçekten biliyodu cümleler boğazımda düğümleniyodu inanamıyorum
