Περπατουσα στον δρομο προς το σπιτι του Τζο, ο Τζο ειναι ο κολλητος μου απο το δημοτικο τωρα πια βασικα ειναι ο αδερφος μου απλα εχουμε περασει τοσα πολλα μαζι και οταν ειχε πεθανει η μητερα μου σταθηκε σαν πραγματικος φιλος διπλα μου
Η μητερα μου ηταν νεα οταν πεθανε ηταν γυρω στα 43 εγω πηγαινα 2α γυμνασιου εχουν περασει 4 χρονια απο τοτε που εμαθα οτι η μητερα μου ειχε καρκινο των πνευμονων.Δεν ξερω αν εχετε νιωσει ποτε να σας περνουν την ψυχη σας και εσεις να ειστε ακομα ζωντανοι εγω παντως το εχω νιωσει ομως με τον καιρο φευγει αυτη η αισθηση του καινου. Ειχα αφερεθει και δεν καταλαβα ποτε εφτασα στο σπιτι του Τζο, χτυπησα δυνατα το κουδουνι του διαμερισματος του ηταν 9.30 το πρωι αποκλειεται να ειχε συκωθει ομως χρειαζομουν λιγο παρεα και ηταν ο μονος που μπορουσα να παω τετεια ωρα και ας με εβριζε ανοιξε την πορτα φορωντας πιτζαμες και με κοιτξε με ενα νυσταγμενο βλεμα "ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑ" του φωναξα και φυσικα με κοιταξε με το δολοφονικο του βλεμμα "περνα" μου ειπε καλα τι επαθε αυτος και ειναι ετσι?"Τι εχεις εσυ καλε?"
"Να κοιτα να σε ξυπνανε το Σαββατο πρωι πρωι δεν ειναι και το ονειρο καθε ανθρωπου " μου ειπε και ξυνισε την μουρη του και εγω εσκασα στα γελια.
